“Baþka seveceksin, baþka türlü, baþka þekilde, baþka biçimde, güneþten sýcak, sudan çýplak
Ve martýlarýn kanadý gibi tutsak…”

Tanka taþ atan çocuk ve düþleri. Ve küçük bir pencere. Ve o pencereden izlenen manzaralar.

Bir þehir ve insanlar. Gündüzler, geceler. Hayata geç kalmamaya koþuþturmacalar. Alýnan her nefesin bir anlamý, söylenen her yalanýn bir rengi var. Nefes ve yalan, bir yaþamda bilinen, tanýnan, alýþýlan, kabul gören, reddedilen, korkulan, sevilen, sayýlan, baþkasýnýn yaþamýnda bir isim koyularak yer alan her þey. Ve bir gün nefes, yalaný terk ettiðinde ölünün arkasýndan konuþulmaz yalaný ile biten yaþam. Bir filmde ölümle yaþam arasýndaki aðýrlýk farkýnýn 21 gram olduðunu öðrenmiþtim. Uzmanlara göre bu, verilen son nefes ya da ruhun aðýrlýðý. Belki de yalanýn. Ama kim ne derse desin, bana göre yalanla ilgili en harbi söz “herkes yalan söyler” sözüdür.

Herkesçe en çok yalan söyleyen insanlar genelde “ileri gelenler” diye tabir edilen insanlardýr. Ve en çok da bu yalanlara inanýlýr.

Bu yalanlarý söylemek için gerekli olan tek þeyse, itibar gören bir koltuktur. Bu koltuða sahip olursanýz dilediðiniz gibi yalan söyleyebilirsiniz, hem de insanlarýn gözlerinin içine baka baka.

Zaten önemli olan o koltukta otururken, doðruyu söylemeniz ya da yapmanýz deðil, kimilerinin iþlerini görmenizdir. Bu iþleri görürken kendi iþlerinizi de görmeniz.

Her yerde olduðu gibi bu koltuk mezvuunun da bir hiyerarþisi var. Yukarýdan aþaðýya ve de

Aþaðýdan yukarýya. Aþaðýdaki koltuk her zaman yukarýdakine saygý gösterir, biat eder, bir

Dediðini iki etmez, ederse iyi olmaz zaten. Onu o koltuða oturanlarý seçenlerin karþýsýna çýkarmama ile cezalandýrýverir en tepedeki koltuk.

Bir kent, doðup büyüdüðümüz, üzülüp sevindiðimiz, kazanýp kaybettiðimiz, bazen aradýðýmýz, bazen bulduðumuzu sandýðýmýz, düþler gördüðümüz, nefes aldýðýmýz bir kent.

Hiçbir sevdiðimizi kaybetmediðimiz, hiç üzülmediðimiz, yarýný düþünmek zorunda olmadýðýmýz, komþumuzun aç yatmadýðý, çocuklarýmýzý nasýl okutacaðýmýza kaygýlanmadýðýmýz, hayýr çarþýlarýnda, aþevlerinde sýralarýn olmadýðý bir kent.

Siadlarýn, oda koltuklarýnýn yönetmediði, ileri gelenlere ihtiyaç duyulmayan, çýkar ve rant kavgalarýnýn yön vermediði, yaþayanlarýnýn mutlu olduðu bir kent. Hesapsýz ve yalansýz sevdalarýn yaþandýðý, günü kurtarmacýsýna çevrilen dolaplarýn olmadýðý, herkesin birbirine inandýðý ve güvendiði bir kent.

Seçilmiþ ve atanmýþ tüm yöneticilerinin, sadece hizmet etmek için var olduðu bir kent. Sabah uyandýðýnda insan, o küçük penceresinden baktýðýnda yeni bir güne merhaba derken, dünden sonraki günü daha mutlu ve ayrýmsýz yaþamak için koþuþturan yaþamlarý görmek.

Evet bu bir düþ.
Bir þehir ki zehirdir incecik gülüþlerin
Bir þehir ki çevrilmiþ sokaklarý süngülerle zýrhlarla
Bir þehir ki her sabah vurguna hazýrlanýr
Bir þehir ki
Pelte pelte çocuklar dökülür sinemalardan
Tokatlanýp genç kýzlar alýnýp götürülür
Bir þehir ki yollarýnda aç insanlar sürünür
Solgunlaþýr bakýþlar, sabahlar kabalaþýr
Bir þehir ki aþk denince sadece acýlar paylaþýlýr
Öyleyse:
Dayan yüreðim dayan
Gerekirse katlanýr geçeriz güzelin hasretinden;
Davran yüreðim davran
Kurmak için yeniden
Günü gelir yýkarýz bu þehri temelinden.
Nihat Behram

14.03.2008