Efsunlu bir bakýþýn sahilinde okþuyorum gönlünün peçelerini
Özlemli ceplerimde yaþanmamýþ bir mevsim, al senindir hepsi
Saçlarýný okþuyor rüzgâr, eþkýya aþklar iniyor daðlardan sanki
Zemheri mevsimlerdeyim, gecenin yorganýný çek üzerime haydi


Bu gece kocaman gökyüzünden bir yýldýz seçip indirdim bizim için yeryüzüne. Adýna sevda yýldýzý dedim, avuçlarýmý yaktý bir alev, deli nehirlerin en derinine yanan ellerimi daldýrdým. Yýldýz söndü, gizemi kayboldu, içlendim ve avuçlarýmdaki boþluða içli içli baktým. Göðsümdeki aleve uzattým birden ellerimi, gözlerinin þairi oluverdim. Yýldýz titrek bir hüzüne dönüþtü, imgelerimle hayata döndürdüm.

Uzaklarda, bir sevdanýn tütsüsünü yakmýþ bir kadýn, sofrasýnda özlem. Vuruyor boþ kadehlerin tam ortasýna hüznü, þarkýsý dilde hüzzam. Meze yapmýþ geceyi düþlerine, gözlerinde bir sevdalý adam, baktýkça duman olup tüten. Iþýklar vuruyor derin göðsüne, denizlere düþerken gölge. Sarýlýyor adam gölgeye, kadýn geceye, sarsýlýyor o an dudakta hece ve özlemi yudumluyor içten içe. Kadýn suskun bir feryat olup kavrýyor kadehi, bekleyiþin þerefine yudumluyor özlem dedikleri onulmaz badeyi.

Bir çay demlenir ocakta, hasret olur dem. Kokusu dolar odaya, tüter göðüste dün denen yitmiþ an. Bardakta döner kaþýk, döndükçe gün, kývranýr aþýk. Su telveden ayrýlýr, sevda dudakta ballanýr, dil özlemin aðusunu düþler, göðüste yürek arsýzca titrer. Diz kývrýlýr döþekte, arzu sabýrsýz bekler fiþekte. El uzanýr birden bedene, dolanýr en gizli yerlerini hiddetle. Ayaða düþer gece, adýmlar hasretle yürür birbirine. Bir dokunuþla kanar an, kanar iki yürek, gece girer sessizce inine.

Her dokunuþun bulut dökülüþlü saçaklarýyla arala göðsümün çeperini. Kanat en ilkel acýlarýn býçaklarýyla yar dudaklarýmý. Gecenin saçlarýyla gizle o zaman bu sevda kaçaðýný. Dinle dudaklarýndan süzülen aþk sancýlarýný. Seninle kavrulan her zerremi avuçla, þiirin olayým, sofrana dolayým bir þölen havasýnda özlemlerimi kaþýkla. Çözülsün düðmen, ay düþsün odana bir tanem. Arala yorganýmý, al koynuna bir gece bile olsa bu aþk adamýný.

Döndükçe gözlerimizin devraný bir bekleyiþ masalýnýn kýyým sayfalarýný karýþtýrýrýz. Þarkýlardan fallar açar, göðsümüzdeki yollara aþk adýný veririz. Kaybolan dünlerle, kokusunu özlediðimiz güllerle, dalgalý denizlerin köpüklerinden atlarýz. Dudaklarýmýzdaki bir anlýk gülümseme siler yitirilmiþ, ama özü yürekte demlenmiþ sözcükleri. Sevdanýn en son havarileri olur, denizleri yarar, daðlarý parçalarýz kutsal sabrýmýzla.

Gecelik duruþlarýmýzýn kilitlerine damla düþünce bakýþlarýmýzýn doygun kancalarýný atarýz denizlere. Gülümseyiþlerimizin gölgesi aynaya fýsýldadýkça, yüreklerinden özlem süzülür, gün akþama vururdu, kendi dünyamýzýn kapýlarýný çalarken gerçeðin elleri. Yumruk kadar yüreðimle, sevdanýn yaðlý gömleðiyle ve aþk denilen kaçak türküleriyle uzaklaþýrdým senden. Sözcüklerim sallanýrdý ipte, karýncalar üþüþürdü yarýnlara sarmaladýðým imgelerime.

Hüzünle harmanlanan bütün tütünlerden kokun yayýlýrdý, dudaklarýnýn dokunulmamýþ köþelerinde haz ararken. Yangýným aleve dönüþür, bakýþlarýmý kaçýrýrdým göz halkalarýmýz kabýný taþýyan bir ayraç gibi tutunurken sövgüye. Saklý kalmýþ, anlatýlamamýþ, sorgusu tamamlanmamýþ þeylerce asýlýrdým çürümüþ bir halkaya. Göðsümdeki sancýyla büyürdü öfke, darmadaðýn sözlerle aþk kendini sunarken özlem denen hengâmeye.

Birikmiþ kahkahalarýn özgür boþalýmlarýný sunarken yüreðime, farklý bir iklimin adamý olurdum. Gülüþlerin ruhumu iþgal eder, inci diþlerindeki derin dünya hazinem olurdu. Düþlerdim kadýn mutluluklarýný, tanýmsýz kýrgýnlýklarýn þehirlerinden daðlara taþýnýrdým. Gün yeniden baþlardý, yeniden göðsüme bahar ýþýklarý dolardý ve ben özlemin en doyumsuz adamý olur, seni sevmenin mutluluðuyla yeni bir hayata sýfýrdan baþlardým.

Gözyaþlarýmýzýn elvedalara sarýlarak aktýðý anlarda bir baþka dünya dönerdi baþýmýzýn üzerinde. Saatler kalleþ bir anýn diþlileri onur, utançlarýn kentinde þiirce birbirimizin yüreðine sokulurduk. Yangýnlar sarardý dört bir yanýmýzý, kahkahalarýn göðsüne baþýmýzý yaslar, aþkýn en tutkulu insanlarý olurduk. Saklýmýzdaki aðrýydý hep özlem ve onun kalabalýk sokaklarýnda bile biz kendimizi bulurduk.

Bir günün bütün dilimlerini birlikte keserek süsledik gönül soframýzý. Saatlerin sýrtýnda, sözcüklerin dingin saunasýnda ter attýk, sarsýldýk bir düþün en can alýcý noktasýnda. Seninle yýldýz alacalý bir kentin surlarýný dolaþtýk. Hýzla tükenen anlarýn sýrlarýný paylaþtýk, sessizlikti bazen içimizi burkan sevgimizle onu da aþtýk. Þimdi masum uykulara hazýrýz, rüyalarýn en bilinmez sularýnda kulaç atmaya hazýrýz. Al beni düþlerine, çünkü birbirimizi en iyi orada yaþýyoruz.

Ayný sýzýlarýn yorgun tenidir taþýdýðýmýz, birbirimizden ayrý kalýnca sarýlýþlarla avunduðumuz. Dün yitik bir günce gibi batýnca içimize, bugünün güllerini sokarýz gönül vazomuza. Durmaz oysa an, yanar için için ve hep kendi çevresini örter duman. Sözler tükenince, azar dalga ve çarpar uzaktaki sevdanýn kayalarýna. Ayný öyküdür az sonra yaþanacaklar, beden düþerken yataða, kavruluþlarla boþalýr gerçeðimizin kasýðýndaki devran.

Ertelenmiþ sözlerin duruþmalarýyla buluþunca bedenler, yanýk tenler sularca akarlar doruklara. Mevsimler bekleyiþi çalar ayný anda, dudaktaki söylenememiþ sözler açýklara yol alan gemiler gibi sularý yarar. Bir düþünüþ rahlesine uzanýr sevda, sýyrýlýr kabuðundan o anda. Susku biter, anlar tersine döner. Çünkü, ‘aþk hüzzam bir bekleyiþtir’ bir gün mutlaka kendi gerçeðinin kollarýnda hayatý sorgular.

Selahattin Yetgin