Denizdeki kum taneleriyle eþdeðer parçalanmýþ duygular yumaðý belleklerimiz… Onlar kadar sonsuz, daðýnýk sere serpe…

Artýklar; sahilin incileri… Artýklarýmýz yürek sancýlarý, bazýlarý davetsiz misafirlerimiz; bazýlarýysa kabul gördüklerimiz...

Kendince yerleþmiþ; baþköþeye koyan biz… . Yeri geldikçe açýp, okunan kederlerimiz...

Zaman ve mekân açar sayfalarý, nasýl düþerse sýkýþýk dosya yýðýnlarýna martý kanadý serzeniþ.

Yürek… Dokunduðumuz da anýmsatan, " acý/ sevinç/ hüzün... Uzaklaþýldýðýnda unutulmaya hazýr yüzümüz… Sus kalýrsak: " iz býrakýr mý geride?"

Kopan binbir parça süzülür mü kendince? Ardýna takýlýp gider miyiz? Yoksa kaleme dokunmaz ellerimiz, yazar mý artýklarý, benliðin kan damlayan notalarýný, yakalar mý izdüþümün portresini?

Damla damla irinler olursa ya... Durgun sularýn sýðlýðýnda çekilirse köþesine… Uzun soluksuz zamanýn gölgesinde ölüme secde ederse…

Kaybetmenin aðýrlýðý gelirse hepsinin üzerine… Yokluðun yoksunluðuna hapsolmaksa secdeye inmek… Soluksuz ve soðuk bir tenin içinde sevgisiz kalmak… Donuk gözler açlýða doðru semaya yüz çevirirse. Gidiyorum elveda diyerek, irislerine kara bulutlarý çekerse… Artýklarýn boðuculuðunda, varoluþunun hiçliðine sargýn vaziyette, hayatýn hareketliðine inat; sessizliði taþýmaksa seçim…

Oysaki yokluðu kabullenmek hayatýn anlamsýzlýðý... Yoksunluðu tadan canlarýmýzdan kaçýþýmýzýn nedeni; yansýyan örgüler kümesi…

“Ýnsan, âlemde hayâl ettiði müddetçe yaþar.” demiþ Beyatlý ustamýz… Deniz Türküsü þiirinde yakmýþ bütün sayfalarý… Derin ve dehlizlere inilen bir yol çizmiþ önümüze… Onun ulvi kiþiliðiyle yolculuða çýkýyoruz bizde. Anlamak ve anlatmak öylesine zor ki… Hayaller ve ölüm iki farklý kavram… Hayallerin bittiði nokta ölüm mü yoksa…

Artýklar artýklar…

Çeþit çeþit; boyut boyut… Gömüldüðümüz korkulardan geriye kalanlar… Kaybedilen sevdalarýn kýrýntýlarýndan bir demet soluk papatya... Tekrar dirilmesi imkânsýzýn ötesinde öncelerde kalan öncelerimizin kapak dosyalarý… Elemlerin demli gecelerinden bir tanesinin ortasýnda sapsarý bir yüz aynaya yansýyan… Nankörlükler yalnýzlýða sürükleniþ… Aðýrlýðýyla temada… Beyin evrimine giden bedenin çaresizlikle çýrpýnýþý… Ýsyanlar daða taþa vuran trampet sesleri… Bedenin derin suskunluðu son bölüm… Kendini yiyen insanýn bedbaht duruþu inceden dokunuþlarý görmeye inkârdan kaçýþ…

“Yaprak nasýl düþerse akýp kaybolan suya,
Ruh öyle yollanýr uyanýlmaz bir uykuya,
Duymaz bu ânda taþ gibi kalbinde bir sýzý:
Farketmez anne toprak ölüm mâceramýzý.”

Beyatlý ustamýz gittiðin yeri anlat bize… Þiirlerin arasýnda kaybolup aradýðýmýz neydi söylesene… Ölüme bu kadar yakýn bedenimiz, ruhumuzda artýklarýmýz. Onlar ölüme kaçýþ nedenimiz. Ne güzel demiþsin yaprak nasýl düþerse öyle düþüyoruz, hem ölümde hem yaþamda… Hangisi daha kolay ve huzur verici?

Susmak susmak…

Salkýmlara tutunmak mý dehlizlere inmemek mi? Yýpranmýþ sayfalarý yakmak, türkülerin mistik dokunuþunda salkým salkým örmek çýkýþýn iplerini… Baþarý, yüzeyin yüzeysizliðine inat salkýmlara tutunmak… Neden histeri nöbetleri kör noktalarda… Sevgi dersinden feragat edip sevgisizlik dersinden kredi almak bu yüzden mi? Ýnzivaya akan yol, suskunluða doðru çekiliþ. Umutlu bir gülümseyiþle el sallamak geriye… Artýklarý olduðu yerde býrakýp; gitmek… Kolay mý kurtuluþ? Kendi kendine avunan bir insanýn temennileri olmalý süzülüþ… Sessiz sedasýz bir gidiþ iz býrakmadan, demir alýp kopmak zindan olan limandan…

“Artýk demir almak günü gelmiþse zamandan,
Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan.
Hiç yolcusu yokmuþ gibi sessizce alýr yol;
Sallanmaz o kalkýþta ne mendil ne de bir kol.
Rýhtýmda kalanlar bu seyahatten elemli,
Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli.
Biçare gönüller! Ne giden son gemidir bu!
Hicranlý hayatýn ne de son matemidir bu!
Dünyada sevilmiþ ve seven nafile bekler;
Bilmez ki giden sevgililer dönmeyecekler.
Birçok gidenin her biri memnun ki yerinden,
Birçok seneler geçti; dönen yok seferinden.”

Yahya Kemalin dizesi suskun kalýþýn içseli… Hicranlý hayatýmýzýn bayramý uzun ve sessiz bir geminin içinde ilerlemek… Artýklara kalkan çekmek…

Artýklarýný kim dile dökebilir… Arayýþlar bitmez ve geride kalan artýklar… Savunmayla geçen zaman…

Üzerine üzerine gitmek varken; savunmak niye? Gidemez insan acýlarýn iplerine yakalanýrsa tükenir umutlar ve güzel düþler… Mutluluðun anahtarýný kaybetmekten ürküþ kanadý kýrýk düþ, diyen ses sesleniyor derinden. Nerden geldiði önemli mi? Þeytanla meleðin yarýþý var olan… Artýklarýn avukatý þeytan, umutlarýn ýþýðý melek… Biri kara, diðeri ak… Hesaplaþmalar davalar çarpýþmakta kapalý kapýlar ardýnda… Galip gelen ve yenilen yok ortada… Celseler celselere taþýnmakta… Hâkimsen neden kararsýzlýk? Büyük düþünüp, küçük þeylere hafifletici sebepler bindirmek zor mu? "Ben" olmanýn ayrýcalýðý burada… Beni oluþturmak yaþamýn ortasýnda kalebent kalmaktan kolay… Artýklar çelmesin düþleri… Mum ýþýðýna sarýlsýn sönmüþ meþaleler…

Benliði ve yargýyý pürüzsüz zemine taþýyacak kýlavuz… Bedel ödenip; berat etmekte mümkün sonuçta… Artýklara kesmek cezayý ve göndermek… Sevimsiz olgulara baðlý geçer mi ömür? Benimdir, parlayacaktýr sonsuza dek diyerek, göklere mi dikmeli anýlardan kalanlarý? Olgularýn varlýðýnda mutlu olunup; yokluðunda mutsuzluk mu istenen? Mum ýþýðý nerede? Þeytana yol vermeli, yüreðe atýlanlar arasýndaysa… Biriktirdiklerim, antikalarým kýyamadýðým onca þeyin arasýnda bir yerlerde… Onunla yürümek…

Kurtuluþ ölüme beþ kalaysa, isyanlar baþlar yeniden… Tanrýya deðil, kendine vuruþlar pes ediþler… Fani dünyanýn çilelerine takýlýp kalan zihniyete, seramik gibi iþlenen benliðe… Haykýrýþlar dünyanýn evrenin daimi koruyucusuna deðil, kendine ve esir alan þeytanýn alevli kollarýndan kurtulamayýþa… Sarmalar, ölüm dansý edilir birlikte… Her koldan akan kötülük damarlara sýzar ve uyuþan bedenin geçici rehaveti… Þeytan gülümseyiþi inceden… Artýklar onun eseri ve içeri alan insan… Kurtulup özgürlüðe koþabilsem diye mum arayýp duran sýcak nefesi fýrlatýp atamayan sevgiden emekli insan… Sýcak yakýyor diyor her an… Sorgulamaya cesaret bulamaz eðik boyun, ezgin duruþ... Cesaretten korkan bezgin… Sevgisizliðe atýfta bulunup; savunma yapan suçluluðu kabullenmiþ bir mahkûm… Artýklarýn kölesi…

Artýklar sevginin yontularak sevgisizliðe dönüþmesi mi? Artýklar benliðe saldýran virüs. Arýtmak temizlemek zor mu zor? Bir gece yarýsý artýklarýnýn hesabýný yapmakla meþgul olan insanýn son mahkemesinde alýnan karar… Dakikalara saatlere meydan okumadan dalýp gitmek, zincirlerini koparmadan yaþamak… Iþýða tutunmak, salkýma sarýlmak arzusunun yanýnda kendine sarýlýp artýklarýna yol verememek…

Sabah tan vaktine yaklaþmakta… Baþladý geceyi ezmeye gün. Acýmasýzca büküyor boynunu gece. Farketmeden tükenen geceden arkada kalanlar. Acýlar topraða serilecek, derinlere doðru saklanacak gece olana dek. Özleyiþler bir gün daha artacak ne çýkar? Deli gibi esecek poyraz, kanadý kýrýlacak güvercinin. Aðlayacak anasý önemli mi? Her gün katlanacak acýlar, geceye döndüðünde artýklar olacak…

Pencerenin perdesi aralanacak. Rahmet dedikleri bereketiyle gelecek birazdan. Uzaklardan gelen ses denize ait; gözlerin içine baka baka utanmadan suyunu çýrpýyor. Gökyüzünde özgürlüðe koþan kuþlar… Artýklar geride gecenin izbe köþelerinde gelecek sefer arayýþýna devam edecek…

Uzaklardan gelen bir kýzgýnlýk sesi... Yüreði delip geçen aðýtlar. Yaðmurun kýzýlca kýyametini haber veren bulutlarýn arasýnda çarpýþma... Yaralý yüreðin isyaný olmalý ve hopladýkça gürültüyle patlýyor. Þehir tüm sessizliðiyle bekliyor bu aný. Ýlk damla topraðýn kalbine ve içine atýlan artýklara; ikincisi özlem duyulana ve üçüncüsü hayal edilene. Bir esintiyle kopuyor ve atýyor kendini buluttan aþaðýya.


Artýklar kan revanken ýslak ýslak… Soðuk dokunuþlarla sýzlýyor. Buðulanan gözlerle artýklarý gecelerde tekrar keþfetmek umuduyla avuçlar açýlýyor… Dualarýn ruhani gücüne sýðýnýp; artýklarýn yoksunluðuna alýþmak için derman dileniliyor.
Terk eden kim? Gün ýþýðýndan kaçan… Artýklar…

Korkulan gerçekler, elem verici iþkenceler.

Buðulanmýþ gözler yaðmura eþ deðer. Tatmin olmak imkânsýz… Dökülüyor yanaklardan apansýz… Korkular, geceye dönüp; orada artýklara hapsolacaklar. Gündüzlerde beslenen kin, geceleri saçýlacak ve artýklara gömülecek. Gecelerde duygu saðanaklarýyla nemlendi
gözler, güne dönünce yaðmuru kýskanýþýn verdiði hýrsla dökülecek… Sözler donuk; duygular kalbin derinliklerinde gizliler...

Gizemin gölgesinde kalmýþ artýk gerçek sevgiler... Kimse ulaþamaz içten gelen
duygulara… Gün ýþýðýnda atýþýr topraða; gecenin karanlýðýnda sokulur yüreðe ve cevap bulunamaz kalpten gelen sorgulara...
Ýçten, derinden gelen dilekler var olsa da çýkmaz olmuþ sahaya...
Artýklar mahzeni insanýn…

“Dünyada ne ikbal ne servet dileriz
Hattâ ne de ukbâda saadet dileriz
Aþkýn gül açan bülbül öten vaktinde
Yaranla tarab yâr ile vuslat dileriz.”


Dilekler, istekler, hayaller ve onlardan geriye kalanlar…

Artýklar artýklar… Beyatlý usta artýklarý sen dizelerinde açmýþsýn; bizlerse sakladýk tek kelimeye artýklar diyerek…

Artýklar artýklar diyerek isyan ettik her þeye...