Huzuru her düþlediðimde, aklýma kaygý dolu anlar gelir, acý gelir.
Huzuru her beklediðimde, bir darbe ensemde patlayýverir.
Huzuru her istediðimde, önümdeki sýcak çorba kalkar önümden,
bir vah gelir bir ey gidiverir.
Huzurun acýdaki gizlenmiþliðinden haberi yok kimsenin.
Esen bu yeli durdurmak için kavaklarý kesmek bir borç gibidir, kimindir?

Sesim soluðum engelli, çýrpýnýp duruyorum.
Bu gerçeklerin anýsýný vefasýz bilincimde yaþatabilmek için.
Yarasa gözlerimle güneþi aklýmda tutabilmek için.
Yaþayabilmek için gerçeði otopsideki ruhumla.
Sevebilmek için acýyý her yüzüme tükürüþlerinde yarabbi þükür diyebilememek için.
Çýrpýnýþýn hepsi iþte böyle anlamsýzlýklar için.

“Rahat yenmiþ bir akþam yemeðinde huzur yoktur.” der bir Bilge
Ve çekip gider.
Huzur dikenliklerin ardýnda deðil de, dikende midir?
Açlýktan sonraki yemek deðil de, guruldayan mide midir?
Ulaþmak mýdýr emele, yoksa sadece onu dileyebilmekte midir?

Huzur, ardýnda niyet barýndýrmayan bir sohbettir.
Gözleri kapalý koþmaktýr mayýn tarlasýna.
Bir sevgiyi film gibi yaþayabilmektir, kendi içsel sinemanda.
Duyularýnla algýlayamadýklarýnla yaþayabilmektedir.
Ýhanet edenin affýný bile kendine reva görebilememektedir.
Kendini o kadar güçlü, þu kadar karaktersiz görmektir.

Ve bilge sorar: “Gerçek nedir?” diye.
"Dertlerin bitimindeki huzursuzluðun varlýðýdýr " der Bayraklý adam.