BOÞ KALABALIKTAN ÇIKAN DOLU BÝR SES
(ÇÜNKÜ BÝZ DAHA MEHMET AKÝF OLAMADIK…)
Bir dakikalýk saygý duruþu ve istiklal marþýnýn ardýndan program baþladý..Alkýþlarla sunucu programý sunmak için kürsüye çýktý.Alkýþ dediðime bakmayýn 250 kiþilik salonda 50 kiþi ya var ya yok.Zaten bunun da belli bir kýsmý programda görev alan ve elleri titrek yürekleri de hýzla çarpan lise öðrencileri.Sýralarýný bekliyorlar.Ha tabi unutmadan en ön koltuklarda da oturan protokol.Biri sendika baþkaný,biri üniversitede öðretim görevlisi,diðerleri ise…
Bu cümlenin sonuna 3 nokta koyduðuma bakmayýn birazdan buraya döneceðim..Evet ilk konuþmayý yapan konuþmacý üzgün,bellikli bir sýkýntýsý var.Zaten sýkýntýsýný daha fazla içinde tutamýyor ve açýyor içini dinleyenlere:’’GÖNÜL ÝSTERDÝ KÝ BÖYLE BÝR GÜN DE SALON TIKLIM TIKLIM DOLU OLSUN.VE BUGÜNÜN ANLAM VE ÖNEMÝNE SAYGI GÖSTERÝLSÝN.HÝÇKÝMSE SUSMASIN KONUÞSUN.’’Söylediklerinde haklý;çünkü programýn konusu Ýstiklal Marþýnýn kabulü ve bu yüce eseri bize baHþeden üstadýmýz(milli þairimiz)Mehmet Akif Ersoy’du.Böyle bir günde nasýl susulabilir ki!Üstadý anarken salonun boþ olmasý gerçektende acý.Bizi anlatan ýrkýmýzý,inancýmýzý ilelebet yaþatacak olan eseri yazan vatan ve millet sevdalýsýna bu ne büyük bir ayýp!!
Program devam ederken tam o sýrada gözüm sessizce yerinden kalkýp sunucuya doðru yaklaþan gence takýldý.Belli ki bugünün önemi ona yerinde oturmaya müsaade etmemiþ.Ýçindeki his ayaklarýna komut vermiþ ve kendisini sunucunun yanýna atmýþ.Genç eðildi ve sunucunun kulaðýna bir þeyler fýsýldadý.Sunucu ise iþaret parmaðýný protokole doðru kaldýrarak ona bir þeyler söyledi.Sonra genç biraz önceki sessizliðinin aksine kendinden emin bir þekilde yerine oturdu.Sezgilerim beni yanýltmýyorsa genç ,sunucudan bir þey talep etmiþ ve sunucunun onun talep ettiði þeyi kabul ettiði bir eminlik yansýyor surat ifadesine.
Sýradaki konuþmacý üniversitenin öðretim görevlisi. Daha konuþmasýna baþlar baþlamaz anladým onun bir Mehmet Akif sevdalýsý olduðunu.Ýlerleyen dakikalarda ise bir kez daha yanýlmadýðýmý gördüm.Anlattýklarý o kadar içten ve samimiydi ki ‘’O’’derken gözlerinden ara ara yaþlar boþalýyordu.Ýnanýr mýsýnýz ben daha önceleri üstadý böyle güzel anlatan biriyle karþýlaþmamýþtým.Hatta dinlerken yüreðimin derinliklerinden bir tel koptu ve kýyýda köþede tembelce yatan ruhsuz ruhum uyandý.Ve sadece tek bir cümle söylemek istiyordum titrek bir sesle fakat haykýrarak:’’HAKKIDIR HAKKA TAPAN MÝLLETÝMÝN ÝSTÝKLAL!.’’
Konuþmacý konuþmasýný bitirdiði an gözüm tekrar biraz önceki gence takýldý.Sanki tedirgin bir hali var ve bu hal onu koltuðundan sivriltmiþ.Biraz önceki emin ifade tekrar kaybolmuþ yüzünden.Sunucu tekrar kürsüye çýktý,programýmýz burada sona ermiþtir der demez ortalardan gür bir ses yankýlandý:’’HOCAM SÖZ ALABÝLÝRMÝYÝM!!’’.Sesin sahibi o gençti.Bir anda bütün salon gözünü gence dikmiþti…
Gelelim sonuna üç nokta koyduðum ve birazdan döneceðim dediðim cümleye…Genç sadece söz istemiþti fakat protokolde bulunan ve üç nokta koymamýn sebebi olan iki kiþi gencin bu talebini:’’PROGRAM BÝTTÝ ,UZATMANIN GEREÐÝ YOK,TADINDA BIRAKALIM.’’diyerek geri çevirdi.Genç ise;’’BÖYLE BÝR GÜNDE BÝZÝMDE KONUÞMAYA HAKKIMIZ VAR.’’dedi.Fakat dedikleri havada karýþmýþtý bile…
Salon daðýlýrken gözlerim hala dikkatle gencin üzerindeydi.Baþý yerdeydi.Belli ki incinmiþti.Hoþ o kadar kiþinin önünde yaþadýðý an üzücü olsa gerek.Yaþayan da bir gençse söylenecek daha fazla söze gerek yok.Peki program baþlarken; :’’GÖNÜL ÝSTERDÝ KÝ BÖYLE BÝR GÜN DE SALON TIKLIM TIKLIM DOLU OLSUN.VE BUGÜNÜN ANLAM VE ÖNEMÝNE SAYGI GÖSTERÝLSÝN.HÝÇKÝMSE SUSMASIN KONUÞSUN.’’diyenlere ne oldu.Kalkmýþtý iþte,konuþmak istemiþti bu vatanýn bir oðlu..Neden susturuldu?Ve neden sadece insanlar propokanda yapmayý severler de söyledikleriyle hareketleri uyuþmaz.Üstelik protokolde olmalarýna raðmen.
Salon artýk boþalmýþtý.Havada uçuþan fýsýltýlar kulaklarýma iliþti.Mehmet Akif yoktu fýsýltýlar arasýnda.Fýsýltýlarýn sahibi o gençti.Herkes onu konuþuyordu.Anladýðým kadarýyla bundan bir hafta önce gazetelerde çýkan Mehmet Akif ve Ýstiklal Marþý aleyhinde yazýlan yazýya içerlenmiþdi genç.Kendince içindeki bu içerleniþi kaðýda dökmüþ ve salonda insanlarla paylaþmak istemiþti.Yani sunucuya sessizce yaklaþmasýnýn,programýn bitimindeyse söz istemesinin nedeni buymuþ.Dikkat edilmesi gereken bir husus daha var ki;gencin yazýsýnýn son cümlesi;’’ÇÜNKÜ BÝZ DAHA MEHMET AKÝF OLAMADIK.’’imiþ.Sizce bu her þeyin açýk bir ifadesi deðil midir?Bunlarý duyar duymaz adýmlarýmýn biraz daha hýzlandýðýný hissettim.Gence yetiþmeye çalýþtým.Belki bir þeyler yapabilirim diye düþündüm.Ama ne yaparým ,nasýl yaparým bilmiyordum.
Salonun bulunduðu binanýn dýþýndaydým artýk.Gökyüzünden hafif hafif damlalarýn þakaklarýma doðru indiðini hissettim.Sanki gökyüzü günün öneminden haberdarmýþ gibi Akif’ine aðlýyordu.Gence tam yaklaþtým derken biraz önce programda görev alan iki liseli çocuðun ona yaklaþtýðýný gördüm:’’ABÝ SÝZ ÜNÝVERSÝTELÝMÝSÝNÝZ,EÐER KONUÞMANIZA ÝZÝN VERÝLSEYDÝ NE ANLATCAKTINIZ?’’gibi sorular sordular gence.O ise boðuk bir ses tonuyla;BOÞVERÝN ARKADAÞLAR,HER ÞEY YERÝNDE GÜZELDÝR!’’diyerek adýmlarýný sýklaþtýrdý.Bir iki adým attýktan sonra tekrar çocuklara dönerek;’’EVET BENÝ SUSTURDULAR;FAKAT EÐER SÖYLEDÝKLERÝNÝZÝN GERÇEK OLDUÐUNA ÝNANIYORSANIZ SÝZ SÝZ OLUN HÝÇBÝRZAMAN SUSMAYIN HELE BÖYLE BÝR GÜNDE.’’diyerek karanlýðýn boþluðunda kayboldu…

                              MÝKAÝL DURHAT