Yavaþ- yavaþ ilerliyorlardý, küf kokulu kan kýrmýzýsý kaya bloklarý arasýnda bir yara izi gibi görünen patikadan. Þekilsiz devasa bloklarýn yüzeyleri yosunlarla kaplýydý. Yeþil, kýrmýzý, sarý ve daha önce hiç görmedikleri simsiyah yosunlar…

‘Bunlar’ dedi Alda ‘diðerlerini yiyerek beslenir. Fakat asla yok etmezler. Zira bilirler ki gücünü hasmýndan alan her þey hasmýný yok ederse kendisi de yok olur’. Gece yavaþça güneþin üzerini örterken hava da soðumaya baþlamýþtý. Ýlerledikleri yol sürekli yukarý doðru týrmanan, çok dik bir patikaydý ve güneþin batmaya baþlamasýyla beraberde taþ yüzeyler sus tutmaya baþlamýþtý. ‘Gece iþimiz zor. Yerler kayýyor, hava buz kesmeye baþladý ve bu demir zýrlarda ýsýnmaya hiç yardýmcý olmuyor. Yok mudur buralarda sýðýnýcak bir yerler Ya Alda’ diye sordu Dagah. Bi ismin baþýna konan Ya kelimesi o kiþiyi çok yücelerden gördüðünün ve saygý duyduðunun bir iþaretiydi. Kendisine bu þekilde hitap edilmesi oldum olasý Alda’nýn çok hoþuna giderdi.

‘Yok Muharv’ýn evladý dedi Alda. 'Buralarda bu patikadan baþka hiçbir oyuntu ya da sýðýnýlacak kovuk yok. Lakin ilerde yolun geniþlediði bir nokta var. Orasý dinlenebileceðimiz tek yerdir’. ‘Ooo bak bu iyi bir haber iþte’ dedi Upþin baltasýnýn sapýna sarýlý ipleri sýkarken.
O anlarda herkesin tek düþünebildiði yolun þu geniþlediði yere bir an evvel varabilmekti. Ýlerlediler, ilerlediler…

Akþam yerini geceye býrakmýþtý. Artýk hepsi de homurdanýyor ve yüzüne bir þey diyemeselerde için için büyücüye kýzýyorlardý. Ýçlerinde en kaba ve basit olan Gomo’ydu. Her cücenin sahip olduðu o meþhur münasebetsizlik onda da fazlasýyla vardý ve lafýný da hiç esirgemezdi.

Sonunda dayanamadý ve baþladý konuþmaya: ‘Pes sana büyücü diye mýzýldandý’. Bir büyücüye kaba bi ses tonuyla büyücü diye hitap etmek cesaret isteyen bir þeydi. Hele de söz konusu olan Alad’ysa. Gayet nezaketsiz bir ses tonu ve cüretkar kelimeler kullanýyordu.’ Ýlerde yol geniþliyor orda dinleniriz dedin ve bak saatlerdir meçhul yere varmaya çalýþýyoruz. Tabi böyle bir yer var mýdýr ondanda emin deðiliz. Takýldýk peþine yürüyoruz’ dedi ve kýsýk ses tonundan kendine sakladýðý kolayca anlaþýlan son bir cümleyi de ekleyiverdi sonuna. ‘Eee bir büyücüye güvenirsen olacaðý budur iþte’.

Büyücü öfkeden kuduruyordu fakat daðýn bu bölgesinde geceleri tapýnaðýn bekçilerinin dolaþtýðýný ve onlarý rahatsýz etmemek gerektiðini iyi bildiðinden ses çýkaramýyordu. Lakin hiç bir þeyden haberi olmayan Gomo’nun durmaya niyeti yok gibiydi. Mahsus yapar gibi son lafýný da ekledi.‘Yeter artýk adým atacak halim kalmadý. Bacaklarýmda derman yoktur. Soðuk içime iþledi ve karným da Dwal’ýn kurtlarý kadar aç. Duydun mu ihtiyar'.

Alda kendisine ihtiyar denmesinden nefret ederdi ve Gomo'nun da bunu çok iyi bildiðinden haberdardý. Bu bardaðý taþýran son damla olmuþtu. Kendini ne kadar kontrol etmeye çalýþsa da arkasýna dönüp öfkeyle; ‘Bana bak Wummal'ýn oðlu seni öyle bir terbiye ederim ki bir daha aðzýný bile açarken benden izin almak zorunda kalýrsýn' diye baðýrdý. Buralarda Dwal’ýn kurtlarýndan çok daha korkunç þeyler vardýr ve araba tekeri gibi gýrtlaðýn biraz daha ses çýkarýrsa seni onlara bir nezaket hediyesi olarak vermekten hiç çekinmeyeceðim.'

Gomo, neye uðradýðýný þaþýrdý fakat damarlarýnda dolaþan o aksi cüce kanýna raðmen tek bir homurtu dahi çýkaramadý.