Üstümde kocaman bir yorgunluk var. Kendimi sürekli aðýr hissediyorum.(Hoþ ben bünye olarak bayaðý bir aðýrým ama neyse) Bir yorgunluk, kýrgýnlýk hali çöktü üzerime. Gerçi dönemseldir geçer ama ben artýk yeterince anormal sýkýcý, býktýrýcý olmak istemiyorum. Kendimi çok itici bulduðum için insanlarý itmek deðil çekmek istiyorum. Ama çeksem insanlarý, gelseler onlarý karþýlayacak enerjim bile yok. Bilindik yorgunluk halim iþte.
     Bu yorgunluk hali nedir, ben onu anlatayým ben. Ortalýkta gözle görünür hiçbir þey yoktur. Her þey olabileceði kadar iyi ve kötüdür. Sýradandýr yani. Ama sen býkmýþsýndýr, bezmiþsindir. Ýnsanlardan kaçmak istersin, sorulara cevap vermemek, biraz kendinle baþ baþa kalmak istersin ama ‘þu sýralar’ mümkün deðildir. Hangi sýra mümkün olacak onu bilemiyorum da. Neyse. Ýþte bu sýrada kaçamadýðýn için durgunlaþýrsýn, her þeye kötümser bir bakýþ açýsýyla yaklaþýrsýn. Ýþte tam bu sýrada sýrtýna kocaman bir yük biner. Sen tüm gün o yükü sýrtýnda taþýmaktan yorulursun. Al sana ‘yorgunluk hali’ iþte.
     Tamamen bir kaçýþtýr. Kendine bile oynadýðýn bir oyundur. Ama elden bir þey gelmez. Bir süre o yük taþýnýp o halde kalýnacaktýr el mahkûm. Zaman her þeye ilaç olduðu gibi buna da ilaç olacaktýr. Ya da sen zamanla o yükü taþýmaktan yorgun düþüp, yükünü atýp kendi kendine rahatlayacaksýn.
     Hayat herkesin sýrtýna sürekli bir þeyler yükler. Okul, iþ, eþ, çocuk… vs. bir yýðýn þey. Ve bu yaþadýklarýnýn toplamý hayattýr zaten. Ýtiraz edemezsin ve zaman zaman herkesin ‘bunalým’ diye adlandýrdýðý o benim ‘yorgunluk hali’ dediðim durumun ta içine giriverirsi iþte.
     Þu sýralar ben bütün gün sýrtýmda çeþitli yüklerle geziyorum. Hiçbir iþ yapmak zorunda olmadýðým için zevkle taþýyorum yükümü. Keþke yükümü taþýmak için her zaman bu kadar boþ vaktim olsa ya da yükümü taþýmaktan zevk duymayý öðrenebilsem. Sonuç olarak alýþtým artýk. Yoruyorlar beni iþte. Yoruluyorum. Katlanmak zorundayým. Eðer bu yükten kurtulmak için hayatla savaþa girersem, kaybederim. Buna çok eminim. Zayýfým çünkü. Ufak bir esintide daðýlýveririm. Rüzgâr beni atar bir kenara ve hayat kazanýr. (Hoþ bu durumda da o kazanýyor ama…) kader dedikleri, savaþa girmekten korkup olduðun pozisyonda kalma iþte bu baþka bir þey deðil.
     Ýçinde bulunduðum yorgunluk halinden keder duymamayý çoktan öðrendim. Artýk haz alma iþini kývýrmaya çalýþýyorum. Becerirsem ne mutlu bana.
      Tüm bunlara, her þeye, herkese raðmen önerilen þudur: hayatta seni üzen, bezdiren, bunaltan ve yara veren her þeye karþý dur ve savaþ. Çünkü savaþmazsan zamanla benliðini kaybedeceksin-týpký bende olduðu gibi-. Hiçbir þey buna deðmez. Sen savaþ. Her ne kadar yara alacak olsan da yap bunu. Ben inanýyorum ki hayatta böyle insanlar kazanýyor ve kazanmaya devam edecek de.
     Ve yine tüm bunlarý göðüsleyecek cesaretin varsa savaþ savaþabildiðince. Beni býrak. Alýþtým artýk ben hayata, baðýþýklýk kazandým. Ya da tüm bunlarý unut ve sen de hayata alýþ, kaderini yaþa.