Akþamýn verdiði rehavet ve müziðin eþsiz týnýsý aþklara adanýlmýþ hayatlarýn yok oluþunu anýmsatýyor bana. Dönen dünyanýn içinde neler öðütüldü aþk adýna. Bazen Kerem ile Aslý rüzgarý esti, bazense Leyla ile Mecnun’u içinde hissetti bedenler. Kavuran çöllerin keremi oldu erkekler, kadýnlarsa Leyla gibi aþklarý için ölüme adadýlar yaþayýþlarýný.

Ýlkel bir duygu mudur aþk yoksa varlýðý muhteþem olan hislerin en yücesi mi? Ýþte bu adýný koyamadýðým bir karmaþa. Aþk denilen keþmekeþliðin soktuðu histeri krizleri bazen ölüm kapýlarýný bir çýrpýda açarken, bazense mutluluðun en yücesini yaþatýyor, bazen insan olmayý unutturuyor verdiði acýyla, bazense insanlarýn en yücesi olduðunu hatýrlatýyor verdiði hazla. Düþünüþler aþka sürüklenirken aklýn yok oluþu eþiðinde buluyor kendini insan. Ve korumasýz kalýyor bilinç. Ve ortada yok olmuþ anlar.

Aþka kapýmý araladýðým zamanlar sevdayý yaþayamadan ölen insanlara üzülüyorum. Aþk canýmý yaktýðýndaysa o aþksýzlýklarýna üzüldüðüm insanlara özeniyorum. Nedir bunun ortasý sizce var mýdýr aþkýn yüreði kanatmayaný ya da insanlýðý unutturmayaný? Bütün bu arayýþlar boþ kapýlara aralandý, aþkýn düzensizliðine teslim olan ben anlamsýzlýðýný anlamlandýramayansa yine ben.

Histeriðim bu akþam eski aþklarýma dalýp hüznün kollarýna býrakasým var aþksýz bedenimi. Aþkýn verdiði acýlara, yaþattýðý kavram karmaþalarýna bile hasretlenmem aþka duyulan açlýðýmdan olsa gerek. Platonizm’e adayýp kendimi; günlerce acý çekip kendimi bilmeden yaþayasým var. Ama etrafta kendimi adayabileceðim güzellik arayýþlarým yalana bulanýp yok oluyor.

Ve bedenimde taze bir kan kokusu ve aðzýmda þarabýn buruk tadýyla geceye gülümsüyorum hissiz ve sarhoþ aþka gülümsercesine…