Eski zaman kalýntýlarýnýn birbirine aþina olduðu duru sularda birleþen akisleri, baharýn ve asma bahçelerin coþkusunu aksederken çýplak aynasýnda, gönlümde bir þenlikti yüzün...

Coþkuyla akan Fýrat bilir miydi kendi deðerini yüce asma bahçelerini dolaþýrken muamma; ama bilirdin sen, önümden her geçtiðinde gözlerimin sende kaldýðýný...

Yeþildin..
Zamanýný geçirmeyen bir bahar gibi dökülürdün ellerime, ne Darius bilirdi ne de Alexanderes!
Gizlice gelir, ince parmaklarýnla bahara boyardýn bedenimi; Fýrat uyurdu, Babil uyurdu! Kahinler bilse de bilmemezlikten gelirdi, farkýnda bile olmazdý Narcissius kendi gülcemalini seyretmekten ve Tanrý Marduk baþýný çevirirdi usulca...

Bir göl kenarýnda gülüþünü dokundururken dudaklarýma, yeþil bir alev yankýlanýrdý Esigala'da. Gülümserdi Babil; asma bahçeleri yapraklarýyla selamlarken aþkýmýzý!..

Bu masallar þehri yaþamalý
Ve kuytumda sen olmalýydýn!...


Ne 13. Maddesi hiç yazýlmamýþ Hammurabi tabletlerine ihanet eden Belatshar acýdý bize ne de ona azap veren kutsal el!..
Duvarlar kahreden bir isyanla haykýrýyordu:
- Mene
- Tekel
- Peres!...

Hiç biri düþünmedi ikimizi ve aþkýmýzýn yeþerttiði o masallar diyarý Babil'i..

Cyrus elindeki meþaleyle zafer nidalarý savururken, Afrodit Mars'a aðlýyordu sevdayla..
Hiç biri görmüyordu bizi kahretsin!..

Þimdi kapat gözlerini sevdiðim, o yücelttiðimiz þehrin külleri dolmasýn gözlerine...


Babil yok oldu,
Þimdi sadece sen varsýn gözbebeklerimde...