Rüyalarýnýzýn peþinden yurüyün, o sizi gerçeðe götürecektir.


Rüya 1 ;

Saz görünce içim tuhaf olur. Tarifi zor duygulara kapýlýrým. Saz çalanlarýn ise büyük bir sýrrý çözmüþ özel insanlar olduðunu düþünür ve onlara imrenirim. O büyülü alete ve üzerinde dolaþan parmaklarýn yarattýðý gizemli dünya ya dalarým… Böylesine bir tutkuyla rüyalarýmýn baþ köþesinde, olmayan bir saz otururdu ta küçük yaþlarýmda…rüyamda çok güzel saz çalardým, her defasýnda sabah hüsrana uðrayarak uyanýrdým. Bir gün bir mektup aldým. Mektup Almanya da göçmen iþçi olarak çalýþan ablam ve eniþtemin, bir türlü çalmayý baþaramadýklarý sazý , köye tatile gelirken bana getireceðini yazan bir mektup… rüyalar daha da çoðaldý ve geceler ve zaman uzadýkça uzadý. Sonunda saz geldi, meþeden yapýlmýþ o mutluluk kaynaðýma sarýldým, üç gün sonra « gelin ayþem suya gitmiþ » türküsünü çalmaya baþladým. Þaþkýnlýk içinde bakan yakýnlarýmý hayrete düþürerek. Öðretmenim þiir okur gibi bir edayla yöneldi yakýnlarýma « þasýracak ne var, aþk var çocukta aþk » dedi. O günden beri rüyalarýmdan indirdiðim saz, mekanlarýmýn baþ köþesinde hep yerini koruyor.
Rüya 2;

Orta okulu, ilçemizde çetin ve tehlikeli koþullarda 1980 yazbaþýnda bitirdim. Lise ye gitmek yarý ölüme gitmek gibi bir hal aldý. Aile endiþe içinde. Oðlan okuyup adammý olsa, yoksa büyüyüp tarlada çiftçi yada çoban mý olsa diye kara kara düþünüyorlar. Ben ise « deðiþtirmek gerek, deðiþtirmek gerek gidiþatý » diyordum çocuk halimle. O günlerden birinde, TRT yayýna birden ara verdi. Ekranda generaller dizilmiþ, içlerinden biri elindeki metni okurken « …iþte bu nedenlerle yönetime ordumuz el koymuþtur » diyor. Tarih 12 Eylül 1980. Nice insanlar geceleri düþlerinde kabus ve karakollarda iþkence görürken, ben rüyamda ve köyümüzün üzerinde, çocuksu duygular içinde çok sevdiðim güvercinlerimle birlikte uçuyordum. Adeta uçuyordum gece rüyamda. Sonra güvercinlerimden ayrýlarak, köy mezarlýðýnýn ürerinden geçip, uzaklara doðru gidiyordum… ertesi gün « hadi hazýrlan pasaport çýkartacaðýz sana, Almanya ya ablanýn yanýna gönderiyoruz seni, orada okursun » dedi bana Babam. 1 hafta sonra, küçücük mavi renkli bavulum ve meþeden yapýlmýþ sazýmla çýktým kýsa sürede yakýným olan uzaklara, 3 günlük bir otobüs yolculuðuyla. Yani, ailemden, hayatýmdan, arkadaþlarlarýmdan, güvercinlerimden yýrtýlarak uçtum bir nevi bilmediðim yerlere ve dillere. Uçuruldum.



Rüya 3 ;

Tepkisel oluþan Alevi hareketi çýð gibi büyürken beni de çekti içine. Okudum, araþtýrdým, ilgiyle söylenenleri dinledim. Ýnandým mutlaka yapabileceðimiz daha çok þeylerin olduðuna. Sesimizi, nefesimizi, yüzümüzü, yani kendi kendimizi hem birbirimizle buluþturmak hem de dýþ dünyayla buluþturmak üzere, sihirli bir pencereye, daha etkin bir medyaya, bir televizyona olan ihtiyaç gündemimizin tam ortasýndaydý o günlerde. Pirlerin, mürþitlerin, yol önderlerinin sözleriyle, sesleriyle ve ýþýklarýyla aydýnlattýðý, duyguma ve bilincime ilham kattýðý bir rüya gördüm o gece. Biri « Yol cümleden uludur » diyordu. Diðeri « Gönül kalsýn yol kalmasýn » diye ekliyordu. « Yol bir sürek binbir » derken gül yüzlü Pir « mezhep bilmeyiz, yol’umuz var bizim » diye ekliyordu, ýþýk yüzlü Pir« bilimle gidilmeyen yol’un sonu karanlýktýr » diye diðerlerini tastikliyordu. Saz eþliðinde söyleyen ozan ise « uzun ince bir yol’dayým » dizelerinin ardýndan « yol’umuz insanlýk yol’u » diye bitiriyordu… kalktým, bilgi sayarýmý açtým, adý « YOL » olan televizyon, haber aðý, gazete, kulüp, internet sitesi’ni içeren kapsamlý ve kurumsal bir konsepti özenle yazdým. Konfederasyon toplantýsýnda heyecanla okuduðum bu projeyi dinleyen yol arkadaþlarýmýn sevinçli bakýþlarý arasýnda, Konfederasyon baþkanýmýz kaptý elimdeki proje metnini ve « Ekiyoruz arkadaþlar bu tohumu topraða » diyerek start verdi. Ýþte böylece kimileri beynini, kimileri becerisini, kimileri cebini, kimileri gündüzünü ve gecesini koyarak, sarýlarak gerçek kýldý bu rüyayý. Gerçekliði daim olsun Yol Televizyonu’muzun.


Rüya 4 ;

Yaþadýðým bir Avrupa ülkesinde yüzbinlerle ifade edilen Alevi toplumumuz ve 2006 yýlýnda yirmiye yakýn Alevi Kültür Merkezimiz vardý. AKM lerimizin üst çatýsý olan bir de Federasyonumuz vardý. Bu çalýþmalarý yürüten, zor koþullara karþýn özveriyle baþkanlýðýný, yöneticiliðini ve üyeliðini yapan deðerli insanlar vardý. Bütün bunlara ramen, bir yorgunluk, bitkinlik, gevþeklik ve kýrgýnlýk, gerginlik sonucu daðýlmaya yüz tutmuþ bir belirsizlik de vardý. Oysa, sorunlar varsa, sorunlara getirilecek çözümler mutlaka vardý, pýrýl pýrýl bir gençlik, enerji dolu kadýnlar, okuyan yazan aydýnlar, kültürel geleceðine yatýrým yapmak isteyen her çaptan iþverenler… hele hele ki taþýdýðýmýz Alevilik gibi derin ve evrensel bir deðerimiz vardý… diye düþündüðüm, dostlarýmla paylaþtýðým günlerin birinde yine bir rüya gördüm. Pir ile yan yana bir pazar günü sabah erken saatta ulu çýnarlarýn ve meþe aðaçlarýnýn arasýnda yürüyüþ yaparken anlatýyordu yapabileceklerimi beni heyecana boðarak…ertesi gün, güvendiðim dostlarýma anlattým rüyamý. Onlar da görmüþlerdi benzer rüyalarý. Rüyalarýmýzý birleþtirdik, akýl ve gönül birliði içinde, kimseyi kýrmadan, üzmeden, kaybetmeden, yeni dinamikleri de harekete geçirerek, iniþe geçmiþ okun yönünü yukarý çevirerek, içinde olgun « benlik » lerin olduðu güçlü « bizlik » duygularýyla yola koyulduk. Ýki yýlda AKM sayýlarýmýzý ikiye katladýk. Çocuklarýmýzla, gençlerimizle, kadýnlarýmýzla, iþverenlerimizle, sanatçý, akademisyen, siyasetçi aydýn ve diplomatlarýmýzla… ortak rüyamýzý, Avrupanýn baþkentinden tüm dünyaya « Aþk ola » adýnda ve tadýnda, milyonlara haykýrdýk.

Rüya 5 ;

Yine gülyüzlü Pir’im aldý beni dizinin dibine dün gece, « Yirmibirinci yüzyýldayýz. Felsefe ve öðretimizin merkezindeki asýl unsur Ýnsandýr. Ýnsan demek doða demektir. Bu deðerlerimiz sistemlice ve vahþice heran öðütülüyor ve yok ediliyor. Bu deðerler sahipsiz. Kaderine terk edilmiþ. Sahipleniþler bile cýlýz, kýsýk sesli ve söylem ötesine geçemiyor. Neden ve neler oluyor ? sorusunun zamaný doldu, cevabý belli artýk. Nasýl kurtulur Ýnsanlýk sorusunu sormak, cevap bulmak ve hayata uygulamak zamanýdýr þimdi. Þimdi daha emin adýmlarla, ortak hedeflere, daha uzun yolculuklara çýkmanýn zamaný geldi » diyor. Dinliyorum Pir’imi, anlýyorum Pir’imi, inanýyorum O’na.

Sabah bu sözlerin etki ve duygularýyla uyandým. Gördüklerimden, duyduklarýmdan çýkardýðým ders ile, aldýðým kararý sizlerle paylaþmak üzere bilgisayarýmý açtým ;

Avrupanýn baþkentinden, 1 Mayýs tarihinde yaya yola çýkmak ve 16 Aðustos tarihinde ulaþmak üzere, Hünkar Hace Bektaþi Veli Pirimizin dergahý Serçeþmemize, Nevþehire kadar yürümek istiyorum. Bu ulu Yol’u yürümek istiyorum. Adým adým. þehir þehir, ülke ülke ve kýta kýta geçmek istiyorum bu yol’dan güçlü ve insancýl mesajlarla. Rehberim Hünkar Hace Bektaþi Veli diyerek, hedefe ilerlemek istiyorum. Doða ve Ýnsan sevgisiyle yürümek istiyorum. Savaþsýz ve eþitlikçi bir dünya için yürümek istiyorum. 72 mazlum milletle birlikte, yaþamýnýn bir bolümünde bile bu rüyanýn küçük bir karesini görmüþ olan kerkesle birlikte yürümek istiyorum. Topraðýn, havanýn ve suyun, güneþle buluþmasýyla parlayan her hayatla birlikte yürümek istiyorum. Alevi’ce ve Ýnsanca yürürümek istiyorum dünyanýn gözleri önünde.

Bu rüyanýn gerçekleþeceði günlerde buluþmak ve görüþmek üzere, size de rüyalarýnýzý önemsemenizi ve ciddiye almanýzý öneriyorum.

Rüyalarýnýzýn ardýndan yürümeyi ihmal etmeyin, o mutlaka sizi gereðe götürecektir.

Aþk ile.