BEYAZ KUÞ
(Birler)Bir…. Ýki…üç,dön.Bir ..iki..üç…(ikiler)Bir….iki…üç..,dön.(Üçler)…
Üç kiþinin arasýnda ipe deðmeden oynayan çocuk.Sýnýra deðmeyip yan olmayýncaya kadar doyunca oynuyor.Deðdikten sonra sýrayý baþka birine vermiþti.Týpký uçan kuþun bir sabah balkonumda son nefesini veriþi gibi.Sonuna beyazýn üzerinde can vermiþti görmeden.Soðuk kýþ gününde belki donarak can vermiþti belki de odama girmek isterken aramýzdaki engele çarpýp ölmüþtü.Tir tir titriyordu kanatlarý hiçbir þeyin farkýnda olmadan son nefesinde son kez ötmüþtü “cik”…Son sözünü söylemiþti.Camýn ardýndan ona dokunmaya çalýþtým uykulu gözlerle.Her sabah balkonumdan bir çift tekerleði izlemek için uyanan ben;bir çift ölü gözle karþý karþýyaydým.Rüzgar kanatlarýnýn arasýndan geçiyordu,ordan benim içime…Kahverengiydi gözleri sonsuzcasýna açýk Beyazýna kavuþmuþtu siyahi zemin üstünde. Tüm sevdikleri toplanmýþtý baþýna.Belki de þu b
üyük kuþ annesiydi.Bilmiyorum.Sýraya dizilmiþti hepsi.Onu taþýmak istiyorlardý ama yapamadýlar,olmadý.Küçücük gagalarý yetmedi.Ve annesi bir öpücük kondurdu baþýna yavrusunun.Sonra hepsi uçup gittiler.Arada bir birkaç kuþ geliyordu yanýna.Anlayamadýðým tek þey neden dört duvar arasýnda ölümü seçmiþti?Neden banim balkonumu seçmiþti.Hýzla kanat çýrpýp ýsýnmak varken neden?Camýn ardýndan izliyordum onu her gün.Okuldan her geliþimde belki canlanýp uçup gitmiþtir diyordum ama yok!Hep ayný yerdeydi.Her gün ayný merasim vardý içimde.Balkonumda bir yabancý vardý.
Hem de ölü.
Beyazsýz bir kuþtu O,her gün iyice sararan ruhuma siyahý döken.Ýçimde hiç bitmeyen matemi göstermiþti bana.Ýnsanlarýn her þeyde kendilerini çýkarýp birbirlerine attýðý sözcükler,yüzler,hareketler yetmiyormuþçasýna bir de bu kuþ kendini balkonuma..Odanýn koyu kahverengisinden beyaz askýlýðýna kadar her þey ona bakýyordu, ben gidince.Duvarlar her gece biraz daha üzerime yürüyordu.Duvarda surlarýn önünde gülümseyerek poz veren üç kýzda gülmüyordu artýk.Denize doðru bir akþamüstü bakan adam da.Ne de topraktan kalp çýkaran adam bakýyordu bana.Eski Osmanlý ayakkabýlarý çoktan ayaklanýp gitmiþti.Haremin kadýnlarý çalmýyorlardý artýk neþeyle.Duvardaki yazýlar okunmuyordu.Dokunmak istediklerime dokunamýyordum artýk.Tüm uyanýþlarýyla içimde yaþayan kýz çoktan çoktan açýlmýþtý denize doðru.Gri bir soðuk vardý.Duyma yetisini kaybeden bir özürlü gibiydim.Hep ayný þeyler.Denizden topladýðým taþlar bile susmuþtu.Telefonlarda tren sesine benzeyen cevapsýz sesler..Kapaðý að tutmuþ vitrin.Kafasý kopmuþ bir kýz ve hala ona doðru sarýlmýþ bir adam.Kafasýný takýyorum ama durmuyor düþüyor tekrar.Ayaklarýmý odanýn tavanýna yükseltip izlemek istiyorum kýrýk dökük eþyalarý.Babam tamir ettikçe bozulan müzik seti kapaðýndan kýzgýn buharlar çýkarýyor.Beyaza kýrmýzý düþmüþtü.Balkonumda kýrmýzýydý kuþun aðzý.Tüm kirlilerini dökmüþtü beyaz balkonuma.Beyazýma kan düþmüþtü.Aðlýyorum artýk .O bana bakýyor ben ona bakýp aðlýyorum…