Satýr aralarýnda kaybolan ya da duyulmasý imkânsýz imla hatalarý yapardýk ve unutulurdu virgülün noktayla arasýndaki cümlecikler… Ve neyi alýp okusam hissederdim aslýnda þairin neyi yazmak istediðini – sonra anlardým kaybolmakla – zorunlu kaybetmek arasýndakileri…
“biz hep seni severdik ve varlýk olarak olmayýþýndaki resmini… Ve saklardýk yastýk - yatak altlarýnda, kaybolmasýn yýrtýlmasýn diye, daha çok hayallerimizde beslediðimiz güzelliðini…”
— Sonra unuturduk… Sen bile bilemezdin
“Bilemezdin bir ezan tadýnda ayrýlýk nedir, duyamazdýn-hissetsen kaç yazar? Gerçek bile deðilken sen, sevsen kimin umrunda? Kaybolmasý içten bile olmayan benliðimizde, sadece seni taþýyorduk ama sen, kimsin ki?
Yok oluyoruz birer birer… Duyulasý sesimiz deðil, hissedilesi aþkýmýzsa palavra!
Biz sadece seni seviyoruz gerisi-kocaman bir yalan… Oysa kendi yalan olan bir yalana âþýk olmaksa, hepsinden saçma… Veremem sana acýmý-hissetmeni beklemekse aptallýk olur. Belki unutmalý ya da silmeliyim bir kalemle ama söyle bana: seni yüreðimden silecek o kalem nerde?
Þimdi bilirsin belki bir ezan tadýnda ayrýlýk nedir diye, uzanýrsýn; sýrtýný artýk dayayacaðýn son taþ olacak olan musalla taþýnýn soðukluðuna ve kimse demeyecek, “orasý soðuktur üþütürsün yaslanma diye” sana… Ve son yolculuðunda, kimse artýk bahsetmeyecek ne kadar güzel olursan ol, ne senden ne sesinden… Belki çok az kiþi gözyaþý dökecek arkandan ama oda bitecek ve geçecek… Ve bir þiir tadýnda okunurken mýsralarým, unutulmuþ olmanýn güzelliðinde seni anacaðým sevgilim… Belki bir gün gerçekten seni sevdiðime inanýrsýn diye, gözlerimi sonsuzluða, sýmsýký kapayacaðým yanýnda…”
-
Þairin bittiði yerde baþlýyor ayrýlýk, Aðlýyorum henüz doðmamýþ ezanýma
Doðmamýþ günüme, öyle ki lanet okur-beddua edercesine seviyorum
þiddeti mühim deðil, beni kelimeler gibi dökemezsin kâðýtlara…
Damga yemiþ ya da yarýsý olmayan bir insan tadýnda yoktum,
daha çok kendine sitem eden karamsar tadýnda, ayrýlýða yastýk atmýþ
yorgan örten çiftler tadýnda… Seni seviyorum bir ömür boyu yýpranýþlarýmda…
Harab oluþlarýmda ve senin olmayýþlarýnda…
Þairin günahý kendinedir güzelim, yazdýklarý deðil-
Þimdi bitmiþ bir kibrit kutusundan ya da
Hiçbir zaman yeniden filizlenmeyecek bir aðaç tohumundan
neden umut bekleyesin ki?
Saçlarýna ak, gözlerine nem düþtüðünde- sýrtýnda kamburun elinde sopaya bile benzemeyen bir deðnek olduðunda ve bir zamanlar peþinde kaç kiþinin seninle yatmak için koþtuðu deðil, seni gerçekten seviyor olduðu için koþtuðunu düþün… Sana acýlarýmý verebilirim, mutluluðu kelimeler gibi dökemem sayfalara…
Tenine deðen ellerde sen temiz kokmalýydýn, Benim bittiðim yerde baþlýyor acýlarým
Þimdi bile sevsem seni koþarak gelmezsin, Oysa tek duam, tek dileðim, tek aþkým hep sen olarak kalacaksýn… Kýrýlasý ellerim her kimi saçýna deðdiyse, her kimi kokladýysam ve her öpüþmemde bir seni aradým… Ama yanasý ruhum – hiçbir acýyý bu ihanet kadar zor sindiremezdi sensiz… Seni sevmenin günahýný çektim, bana sevaplarýný verme, eðer o sevaplar senin cennete girmeni saðlayacaksa, bitmiþ bir aþkýn külleridir bende. Ve acýdan baþka þeye sebep olmayacaktýr, o yüzden sende kalsýn…
Sana son sözüm sevgilim, acýlarýmý da al-git, henüz doðmamýþken yalnýzlýðým…