Þu günlerde –okul da bitti ya- kendimi kitaplara verdim. Kim demiþ “üniversite bitince okunmuyor” diye bal -hatta ballý süt- gibi okunuyor iþte. Lýkýr lýkýr, yudum yudum. Doyasýya okunuyor. Worldwatch Enstitüsü’nün ‘2007 yýlýnda Dünyanýn Durumu, Kentsel Geleceðimiz’ isimli sürdürülebilir topluma doðru ilerleme konusundaki raporunu okuyorum.

Keles’in caddelerini yeniden -uzun bir süre sonra- aþýndýrmaya baþladýðýmda insandan çok araba olduðunu bir kez daha gördüm. Enstitü raporunu okurken de bu araba çokluðunu bizim yöre ile iliþkilendirdim. Raporun bir bölümünde araba nedeniyle meydana gelen sorunlardan bahsediliyor. Yol týkanýklýklarý, çevresel etkenler þimdilik belki uzaðýmýzda ama artan altyapý maliyetleri ve ilçelerin asfalt altýnda kalan arazileri, kapýlarýn daha aþaðýya inmesi ve neredeyse kat kat artan asfaltlar nedeniyle yükselen yollar… Sorunlar uzayýp gidiyor…

Önemli bir sorun da toplumsal olarak sýnýflanmýþ. Bu sorun: sokak yaþamýnýn ortadan kalkmasý ve ilk sosyalleþmeye baþladýðýmýz sokaklarýn artýk birer araba yataðý durumuna gelmesi olmuþ. Zaten çocuk oyunlarýndan vazgeçildi ve mahalle aralarýnda iki taþ arasýndan geçen toplara ‘gool’ diye baðýrýlmamaya baþlandý.

Cuma günleri Keles’te araba park edecek yer bulamayan vatandaþ köyünden gelmemeyi bile düþündü.

Zenginiz sanýrým. Arabalarýn maþallahý var. Ülkenin araba modeli en yüksek ilçeleri bizim yörede. Arabaya olan merakýmýz sosyal ve doðal çevremize olsaydý sanýrým biraz daha yüzümüz gerilirdi.

Türkülerimizi söyler olduk. Arabasý dört teker / harmanlardan ot çeker. Rahime’yi alamayan / ömür de geçer of çeker… ‘Of’ çekmelerimiz baþkalaþtý artýk. Artan arabalarýn dumanýna, artan elektrik parasýna, artan uzaklaþmalara, artan mesafelere… Artan olumsuzluklara ‘of’ çekiyoruz. Ama azalan kültürümüze ve samimiyetimize ‘of’ çekmeyi unutuyoruz.

Geçtiðimiz hafta Belenören Kiraz Viþne Badem Þenliði vardý. Kültürümüzü artan arabalara, artan zamlara inatla yaþattýlar. Bir gece öncesinden ‘Danýþýk ve Dürü Toplama’ gelenekleri yaþatýldý. Uzaklardan gelen dostlar mesafeleri kýsalttý.

Yenilenen araba modellerinden pek konuþulmadý. Kirazýn, viþnenin fiyatý dillerdeydi. Yüzü gülüyor muydu cami bahçesinde oturan Abdullah Dede’nin o önemliydi. Bizans’tan kalan mermerlerin karþýsýnda oynayan çocuklar bayram tadý alabiliyor muydu bu önemliydi.

Kirazýn tadý viþneyi nasýl yeniyorsa bir Kültür Þöleni de Belenören de öyle yendi haybeye dönen dünyanýn küreselleþmesini.

Veli Baydüz’ünden Özer Güleç’ine, Ali Bülent Güleç’inden Mehmet Can’ýna kadar hepsinin canýna kurban. Okumuþluðuna, üflemiþliðine, yazmýþlýðýna, Alamancýsýna kurban.

Oklava yuvarlayan, ekmek yoðuran analar iyi ki varsýnýz. Kirazý ele avuca sýðmayan çiftçi, iyi ki varsýn. Küçük Efe küçücük vücudunla topraða diz vururken içimizi titretiþini unutmak ne mümkün… Sað olasýn…
Reçel yapan eller, misafire açýlan kapýlar, solumaya üþendiðimiz tarih iyi ki varsýn… Yaylalardan ot çekmesek de, kýzlara of çekmesek de sen olmazsan bilesin ki of’larýn en boðaz yýrtanýný çekeriz.

Sen olmazsan bir ayaðýmýz eksik kalýr.

Daðýn makûs talihini eðitimle yenecektiniz ya ‘yeneceðiz’ diyorum ben de. Yolunuz yolumuz olsun.
Bilmek zorunda olanlarýn bildiði deðil, kendini bildirdiðin için…

Ýyi ki bizim yöremizde bir köysün Belenören…