Açelya, dört-beþ sayfadan ibaret kâðýtlarýn kýrýþýklýklarýný düzeltti.
Numaralý sayfalarý sýralý hale getirdikten sonra okumaya baþladý.

Kont Drakula-Bölüm 1

Yineledi beyaz tenli nedime, ten renkleri benzeþ Vlad ve Radu'ya:
"Misafir edecekler sizi..."
Vlad, kendinden dört yaþ küçük olan yedi yaþlarýndaki Radu'ya baðýrdý: "Aðlamaaaa!!!... Aðlama!... Prensler aðlamaz!..."
Ve Büyükanne'nin gözlerinde yanýtýný aradý; "Babama, anneme n'oldu?..." nun...
Büyükanne baþýný öne eðdi.
Vlad, kükredi;
"Babam da onlarýn misafiriydi biliyorum… Sonra da tutsak alýndý.
Biz onlarýn tutsaðý ya da misafiri olmak istemiyoruz! "
Elini aðzýna götürdü, Büyükanne. Sessizlik rolünü onlara da oynatmalýydý…
Prensleri götürmek için bekleþen Osmanlý birliði kendilerini gözlüyordu…
Belki duysalar, gözlemekle kalmayacaklardý…
"Yaþam bazen isteklerimizi karþýlamýyor…"
Osmanlý Akýncý Birliði Beyi seslendi.
"Bre hatun!... Ne bitmez helalleþmedir bu?..."
Halbuki helalleþme çoktan bitmiþ, ehlileþtirme sürüyordu…
"Özgürlüðünüzü kazanýncaya kadar Osmanoðullarýnýn talimatlarýna uyun."
Gözlerini, mavi gökyüzüne kaydýrdý.
"Köpek olun ki; zamaný geldiðinde kedi olabilesiniz…"
Büyükanne'nin içi kan aðlýyordu.
Ýlk doðumlarýndan itibaren ilgilendiði torunlarýydý…
Ve karanlýk bir geleceðe adým atýyorlardý.
Büyükanne, beyaz tenli Radu'nun gözyaþlarýný siliyordu; akmak üzere olan gözyaþlarýný frenleyerek, dertli yüreðini daðlayarak...
Torunlarýný teskin etmek için özel bir gayret sarf ediyordu; duygusal yoðunluðunu gizlemeye çalýþarak.
Vlad'ýn az önceki nefret, öfke ve çaresizlik karmalý tepkisinin azalmasýyla yeniden baþlýyordu ehlileþtirme denemesine:
"Baban Drakul'un iktidarý bir süreliðine askýya alýndý... Bunu kabullen… Artýk Lüks þatolarda yaþama þansýn yok. Osmanlý sizi misafir etmek istiyor. Soylu bir aileden geldiðiniz için özellikle sizleri istiyorlar."
Yani, ‘Hayýr!’ deme seçenekleri yoktu…
Büyükanne, gözlerini kýstý. Pamuk tarlalarýnýn beyazlýðýna baktý bir an…
Vlad ve Radu isimli pamuklarý koparýlýp alýnacaktý kendisinden ve yurdundan… Ya alacaklardý, ya alacaklardý... Baþka ihtimal yoktu...
Oðlu ve gelini serbest býrakýlsalar dahi torunlarý tutulacaktý; býrakýlmalarýna ya da öldürülmelerine karar verilinceye kadar... Rehindi onlar...
Büyüdüklerinde ikisinden birini Eflak prensi yapabileceklerken öldürmeleri ya da deliðe süpürmeleri israf olacaktý... Hassas bir bölgede o bölge halkýndan birinin prens yapýlmasý, Osmanlý’nýn geleneklerindendi.
Prensler eðitilecek ve biri Eflak beyi yapýlacak, almýþ olduklarý eðitim nedeniyle Osmanlý’nýn bir dediðini iki yapmayacak, yapan hasat edilerek yerine diðeri getirilecekti.
Yedi ve onbir yaþlarýndaki bu güzelim torunlarýna bunlarý nasýl anlatabilirdi ki?... Anlatsa daha da korkunç gelmez miydi onlara...
"Oðlum size iyi davranacaklar. Bir dediðinizi iki etmeyecekler. Sizin gibi çocuklardan çok varmýþ sarayda… Ýyi eðitecekler, iyi bakacaklar… Rahat edersiniz…."
Radu, hýrçýnlaþtý.
"Ben gitmek istemiyorum. Seninle kalmak istiyorum."
Kendilerini sabýrsýzlýkla bekleyen yaðýz akýncý beyiyle, altýndaki beyaz atýn baðýrtýlarý birbirine karýþtý…
“Hihhhhhiiii!!!”, "Bre kadýn! Yeter artýk. Yolcu yolunda gerek!"
Büyükanne, sözlerin kendi dilindeki karþýlýðýný tam bilmese de ne anlama geldiðini tahmin edebiliyordu.
Bir daha görebilme olasýlýðýnýn düþük olduðu Vlad ile Radu’yu, sýrasýyla kucaklarken aðlamasýný tutamadý. "Çocuklar!… Büyük adam olacaksýnýz… Hadi Tanrý sizinle beraber olsun. Tanrý sizi korusun! Saðlýcakla kalýn."
"Babamý görebilecek miyim?"
"Baban uzaklarda"
"Büyükanne beni býrakma!…"diye hýçkýrdý Radu. "Ben bunlarla gitmek istemiyorum."
Beyaz atlý akýncý beyinin talimatýyla atýndan inen Osmanlý akýncýsý yanlarýna gelerek, birbirleriyle kenetlenmiþ kollarý ayýrdý. Vlad ile Radu’yu kollarýndan tutarak kendisine doðru çekti. "Bre encikler!… Hadi gelin… Osmanlýyý bekletmek haddinize mi düþmüþ?!"
"Hayýýýýýr!!!!...."
"Bre sýbyan!... Attan tepik yemiþ þaþkýn gibi ne çýðýrýrsýn?..."
"Prenslerime iyi bakýn!"
Aðlamalý bir sesle söylemiþti Büyükanne…
Vlad, kendisini kýskývrak yakalamýþ, kalýn ve kýllý kolu diþledi.
Osmanlý akýncýsý can havliyle küfürlü baðýrdý. "Kefere dölü! Bre kelp!.."
Elinin tersiyle hafifçe yüzüne vurdu…
Vlad’ýn burnu kanamýþtý. Burnundan akan kan dudaðýna kadar süzüldü. Dudaðýnýn kenarýna akan sývýyý irade dýþý diliyle yokladý. Etkileyen bir tadý vardý. Kan olduðunu anladý. Yutkundu...
Büyükannenin koruma içgüdüsüyle torunlarýnýn üzerlerine atýlmasýný bir baþka Akýncý engelledi...

Büyükanneyi yalnýzlýðýna býrakýp, devþirilecek altý-dokuz yaþlarý arasý, gözleri sulak çocuklarla dolu dört atýn çektiði kalyona Vlad ve Radu’ yuda ekleyerek yola koyuldular...
Büyükannenin, onlara son dokunuþu olacaktý... Kederi, ölümle iþbirliði yapacak ve üçyüz gün sonra hasta döþeðinde yaþama veda edecekti…

Gözleri aðlamaktan kýzaran küçük çocuklarýn istisnasý Vlad’dý. Ýçi kan aðlarken, dýþ görüntüsü buna uyumsuzdu .
Ne yapýlacaktý kendilerine…
Babasý tutsak alýnmadan önce Osmanlýnýn zoruyla yapýlmýþ anlaþma gereði her sene Eflak'tan devþirilen beþ yüz çocuktan biri mi olacaktý?... Yeniçeri askeri mi yapýlacaktý?... Yoksa Vezir mi?... Yoksa?...
Merakla endiþe ve korkuyla karýþýk düþünceler onlarca fare olmuþ beynini kemiriyordu.
Köle olmayacaktý… Prensti!…
"Gerekirse yaþamýma son veririm," diye mýrýldandý, diþlerini birbirine geçirerek...
Ya büyükannesinin dediði gibi Radu’nun ya da kendisinin Eflak’a prens olarak atanmasý gerçekleþecekse?...
Baþlarýna nöbetçi olarak býrakýlan bir akýncýya sarýlmýþ halde aðlayan Radu'ya nefretle baktý.
Gözleri yaþlý, düþmana sarýlarak merhamet dilenen korkak Radu'dan prens olmazdý. Yapýlsa da kabul etmeyecekti. Osmanlý akýncýsýna içten sarýlýþý midesini bulandýrmýþtý.

En büyük þoku dün yaþamýþtý…
Dün; babasýnýn zincire vurulduðu aný barýndýrýn aðýr bir gündü. Babasý, çok övülen Osmanlý sarayýný görmek için kendilerini de götürmek istemiþti. Radu’nun aksine gitmek istememiþti. Ýlk kez babasý bu kadar ýsrarla bir þey yapmasýný istemiþti… Ýþkillenmiþti... Babasý, ancak yoldayken, ‘Osmanlý güvenmediði kiþileri davet eder, davete icabet etmeyeni düþman ilan eder, saldýrýya geçer...’ demiþti.
Olanlar, babasýnýn eksik bilgilendirdiðini kanýtlýyordu. "Davete icap edenlerden güvenilir olmayanlarý maiyetindeki çocuklarýyla birlikte tutsak alýr..." dememiþti.
Bir baba bile bile çocuklarýný ateþe atmamalýydý...
Bol hediye ve altýnlarla yüklü kafileleriyle Gelibolu'da karþýlanmýþ ve hemen tutsak alýnmýþlardý. Öldürmek isteselerdi bunu ilk karþýlaþma da yapabilirlerdi
Kendilerine yaþama hakký verilmiþti.
Peki bu hakkýn süresiz tanýnacaðýný kim garantileyebilirdi ki?...
Ölümün soðuk nefesini ensesinde hissetti. Garip bir ürperti içini kapladý… Bu ölümdü... Belki de kurtuluþun tek anahtarýydý...

Her þey bitmemiþti daha… Benliðini yaþatmalý, vakur olmalýydý.
Ýyi þeyler düþünmeli, hatta Büyükannesinin iyimser görüþlerini, benimsetmeliydi benliðine...
Yarým kalan eðitimi tamamlanacaktý hem…
Ýtalyanca, Fransýzca, Macarca dilleri edebiyat ve dünya tarihi, siyaset bilimi derslerini yine alacaktý... Ek derslerde verilecekti. Kendisine iyi bakýlacaktý...
Osmanlý Akýncý Birliði, Radu ve Vlad’ý diðer devþirilecek çocuklardan ayýracak, Kütahya vilayeti, Eðrigöz kalesine götürecekti... Ferman böyleydi...


----------