Günümüzde emperyalistlerin, avlanma sahalarýndaki ülkeleri iki grupta ele alýp, farklý yaklaþýmlarýný buna göre yaptýklarý apaçýktýr. Bunlar,
1-Diktatör atayarak sömürülecek ülkeler. Bunlar açýktýr ki, emperyalizm uþaðý bir diktatörü kabullenmeye hazýr bir kültüre ve karaktere sahip toplumlarýn bulunduðu ülkelerdir. Geçmiþte Latin Amerika’dan Uzak Doðu’ya kadar kýtalarýn büyük bölümü bu durumdaydý. Bu nedenledir ki, Kûba’nýn Batista’sýndan, Filipinler’in Ferdinand Marcos’una kadar çok sayýda ülke ve toplum, emperyalizm uþaðý bir takým zalimler marifetiyle iliklerine kadar sömürülmüþlerdir. Bu sömürü biçimi çok net ve pratik oluþu ile batý için kullanýþlý olmuþtur. Ancak, zaman içinde ülke halkýnýn olan bitene aðýr aðýr uyanmasý gibi bir sakýncasý da vardýr. Özellikle, geçtiðimiz yüz yýl boyunca verilen uluslar arasý sosyal mücadeleler, ajan diktatörler eliyle sömürme süreçlerini yer yer ve ülke ülke tehlikeye sokmuþ bulunmaktadýr. Latin Amerika’da Fidel Castro ve Che Guevera ellerinde baþlatýlýp, dalga dalga Uzak Doðu’da Filipinler’e kadar uzanan þerefli tarih 20. yüzyýlýn ikinci yarýsýnda ciltler dolduracak boyutlara ulaþmýþtýr. Hasýlý, özellikle ABD’nin uþak diktatörlere verdiði önce alttan alta, olmadý üsten üste destek yeterli olmamýþ, birçok ülkede bunlar tasfiye edilmiþlerdir. Ýþte bu çözülmedir ki, emperyalizmi, aslýnda diðerleri iyice kýytýrýk duruma düþtüklerinden yalnýzca ABD’yi, yeni arayýþlara itmiþtir ki, bu da ikinci tip sömürme olgusunu gündeme getirmiþtir.
2- Güya demokrasi yoluyla sömürülecek ülkeler: Bu yöntem, açýktýr ki, çok daha karmaþýktýr, emperyalizm için zorluk ve riskler de içermektedir. Belirtilmesi gereken ilk husus, bu yöntemin uygulanabilmesinin ilk koþulu, uygulanacaðý ülke kültür ve bilinç düzeyinin sandýktan emperyalizmden baþka bir þey çýkarmayacaðýnýn garanti olmasýdýr. Daha açýk ifade etmek gerekirse, ülke toplumsal tercihlerinin, emperyalizmin beklentileri ile tam bir uyum göstermesi gerekmektedir. Ne yazýktýr ki, 1950 den bu yana Türkiye bu kategori içinde ele alýnan ülkelerin önde gelenlerindendir. Ancak burada dahi risk faktörü ortaya çýkmýþ, týpký Þili’de iktidara gelen Salvador Allende’de olduðu gibi, emperyalizm Türkiye’de Bülent Ecevit kimliði ile uðraþmak zorunda kalmýþ, bertaraf edilmesi için birçok sýkýntýlar çekerek, bir yýðýn dolap çevirmek zorunda kalmýþtýr.
Yöntemin risklerine ve zorluklarýna karþýn avantajlý tarafý, rejimin, çaðýmýzýn yüce erdemi olan demokrasi ile olan þekli benzerliðidir. Aslýnda, tamamý geri býrakýlmýþ olan bu ülkelerdeki uygulamalarýn gerçek demokrasi ile hiçbir ilgisi bulunmamaktadýr. Madde baþýnda ýsrarla “güya” ya da “sözde” ibarelerini kullanmamýzýn nedeni de budur. Yetersiz insanlar, olan bitenleri demokrasi zannetmekte dahasý, “liboþ” olarak ifade edilen ve emperyalizmden nemalanan bir grup sözde aydýn da bu görüntüden yararlanarak, sömürünün bu çeþidinin demokrasi adýna sahiplenmesine destek verebilmektedirler.
Emperyalist sömürünün göz göre göre topluma demokrasi diye yutturulabilmesinin en önde gelen aleti hiç kuþkusuz DÝN dir. Ýnsanlarýn, çaðýn sýnýfsal ve toplumsal çýkarlarýný göz ardý edebilmeleri, içinde bulunduklarý zamanýn diyalektik-materyalist görüþ ve mantýðýnýn yerine yüzyýllar öncesinin tarz ve ilkelerini koyabilmeleri ancak din kurumu sayesinde saðlanabilecek hususlardandýr. Tarihin hiçbir döneminde dinin yardým ve desteði olmadan gerçekleþtirilebilmiþ bir sömürü tablosu yoktur. Týpký bu günkü emperyalist sömürü tablosu gibi…
Bu alanda zikredilmesi gereken bir diðer fanatizm ise milliyetçiliktir. Sömürülen ülkelerin birçoðunda, bu arada Türkiye’de milliyetçiler, akýllara hayret verecek biçimde, kendi ülkelerinin çýkarlarýnýn savaþýný vermek yerine, on yýllar boyunca ABD’nin deðirmenine su taþýmýþ durmuþlardýr; bugün de taþýmaktadýrlar. Ýþte bu nedenle, sömürülen bir ülke için gerekli olan, küçük bir grubun tekelindeki eski usul fanatik milliyetçilik ya da ýrkçýlýk olmayýp, tüm kesimlerin bilincine erdiði akýlcý bir ulusalcýlýk olmalýdýr.
Bir ülkenin, gerek gerçek bir demokrasiye ulaþmasý ve gerekse emperyalizme karþý saðlýklý bir mücadele verebilmesi, gerçek sýnýf bilincine dayalý bir yapýya ve kültüre eriþmesine baðlýdýr. Türkiye’de bugün olduðu gibi, emek-sermaye dünyevi mücadelesinin yerine, dinlilik-dinsizlik mücadelesi verildiði sürece ne huzur bulmak mümkün olacak, ne gerçek demokrasiye eriþilecek, ne de emperyalizme karþý durulabilecektir.