AKIL HARÝKALAR DÝYARINDA

Bir bilinçaltý akýþkanlýðý olarak, rüyalarda can buluyor heyecanlarýmýz. Normalde kendimizi dizginlediðimiz, sýnýrlar koyduðumuz duygularýmýz ve bizi tutuklamayý çok seven tutkularýmýz. Kelepçeler takarýz ya normal gün bilincinde aklýmýzdan geçenlere, ama aslýnda o anlarda çok da yapmak istediklerimize.. Ne fenadýr oysa insanýn kendi iplerini çözmeye bu kadar gönüllüyken birileri tarafýndan “uygunsuz” ya da “ ayýp” ya da belki “acayip” diye adlandýrýlarak dizginlenmesi.. Sýnýrlandýrýlan beyinler, yakalanmaya korkan düþünceler olarak ne kadar uzaða gidebilir ki vücutlar? Öfkeler, inançsýzlýklar, edepsizlikler nereye kadar daha saklanabilir bilmiyorum.. Ama insan beyni de kusar sýklýkla.. Saçýlýr gider bazen 3 kadeh içkide, bazen daðýlýr bir gece rüyasýnda. Yapmak isteyip de yapamadýklarý, içeri girmeye ramak kala çýkýp kaçan akýllarý, koma misali tekmelendiði arayýþlarýna deva olan sýðýnak yollarý..

Herkes kaçmak ister bir gün hayattan, varolduðu dünyadan ve çevreden.
Baþka bir bedende soluklanmanýn nasýl olacaðýný bilmek ister her bilinç.
Arasýra, canýmýz istediðinde baþkasýnýn bedenine girip onun kimliðinde takýlmak bir süreliðine.. Ne hoþ olurdu deðil mi?
Bilinç illa bir gün saçmalamak ister ve harflere aldýrmadan kurmak ister sözcükleri. Hapþýrýr gibi..
Beden illa birkaç kez saçmalamak ister, sýkýþtýðý dar kýyafetlerden sýyrýlýp geniþlemek, genleþmek ve böylece serinlemek ister.
Ve biz yani insanlar, hayvanlaþmak isteriz bir süreliðine de olsa günde birkaç kez.
Vücut hazýrda bekler saçmalamak ve program dýþýna çýkmak için.
Beyinler sulanmak ister, beyin susmak ister bir süreliðine.

Bir bilinçaltý akýþkanlýðý olarak, alkolün huzursuz huzurluluðunda ya da düþlerin siyah beyaz özgürlüðünde buluruz caziplikleri çoðu zaman.. Bu yüzden bazýlarýmýz uyumak, uyumak ve uyumak ister günlerce. Saatleri unutup akýp gitmek ister akýl, harikalar diyarýna..
Kimseleri tanýmadýðý sonsuz bir özgürlük evrenine, tasmasýný koparan ruhlarýn limitsiz koþu yoluna.. Akýl en çok bunu sever çünkü o hep baðýmsýz, hep özgür olmak ister. Bazý uzmanlar ise insan beyninin o diyarlarda bu kadar uzun kalmasýný saðlýksýz bulur ve bunu “depresyon” olarak adlandýrýr. Onlara göre insan beyni uykudayken kaçýþ semptomlarý gösterir çünkü. Böylece gerçek hayattan, yaþadýðý dünyadan ve çevreden uzaklaþýr insan. Bir çeþit þizofreni benzetmesi de yapýlabilir bu teþhise. Oysa gerçek öyle mi?

Akýl aslýnda aklýnýn almadýðý heyecanlara atýlmayý seviyor çoðu zaman. Onu üzmeyen, sýkmayan ama rahatlatan bir dünyada yaþamayý seviyor. Nefes aldýðý her aný böyle geçirmek istiyor. Düþünmek, hayal etmek, harekete geçmek ve hayal ettiklerini tek tek uygulamak istiyor. Gerçek hayatta bunu baþaramadýysa henüz, rüyalar alemi de ister istemez harika bir seçenek oluyor böylece.. Ben gerçek hayatta hafiflemeyi seçiyorum. Burada baðýrýp, susup, deðiþik dünyalar ekseninde dönmeyi, baþka birþeylere dönüþmeyi seçiyorum. Ayaða kalkýp üzerimdeki taþlarý dökmeyi, hayata doðru sakince yürümeyi seçiyorum.
Sakince ama gürültü çýkararak!
Ýnleterek döndüðüm bütün yüzleri!
Döndürerek çarklarýný kalbimin!
Ve sonunda yine saçlarýmýn altýna geri dönüp utangaç gülüþmeler yaþamayý seçiyorum.
Ama aklým, ah o delirmeye bayýlan aklým, iþte o hep harikalar diyarýnda..