Bir hayvansever olarak, oturduðum semtin sakinlerinin de benim gibi hayvansever olmasýnýn büyük bir þans olduðunu düþünüyorum...Geçmiþte belediye görevlileri ile yaþanmýþ acý tecrübeleri bir yana býrakýrsak (ki hafýzalardan silinmeyen acýlardýr aslýnda onlar) yaþadýðým semtte hayvanlarla ilgili hiçbir kötü olay olmaz.

Semtimizin sokaklarýnýn baþ koruyucularýndan biri olan Barni, bu sene de önceki senelerde olduðu gibi, buralara hayli yakýn olan Akýl Hastanesi'nin bahçesinde doðum yapmaya karar vermiþti. Ýsmini cinsiyetine bakmadan koymuþ çocuklar, "Barni doðum yaptý" demek bu yüzden komik geliyor kulaða... Barni, kendisine orada tanýnan konforu daha önce tecrübe edip memnun kaldýðýndan (özellikle güzel ve çeþitli yemekler ile sürekli temiz su bulma imkaný) tüm doðumlarýný orada yapar ve yavrularýný büyüttüðü dönemleri de hastane bahçesinde geçirir. Ve iþte yine o kocaman, yemyeþil bahçedeydi minik yavrularýyla. Bize de yavrularý ziyaret amacý ile yine hastanenin yollarý gözüktü. Çok sevdiðim bir dostumla birlikte veterinerden bir paket köpek mamasý alýp yürüye yürüye hastaneye gittik.

Ýþte orada, tam karþýmýzda duruyorlardý. Çimenlerin üzerinde yuvarlanan bu güzellikleri "evet, onlarý ben yaptým" dercesine uzandýðý yerden maðrur bakýþlarla izleyen Barni, bizi görünce kuyruðunu hýzla sallayarak dili dýþarda yanýmýza koþtu. Biraz sevdik okþadýk ama aklýmýz yavrularda tabii. Birbirinden güzel altý tane tombik, bastýbacak sevimli yaratýðýn hangi birini koynumuza alýp da sevelim diye düþünürken, yanýmýza hastane "sakinlerinden" biri yanaþtý ve biraz da çekinerek sordu:

"Çok tatlýlar deðil mi?"

Güzel sesli esmer, genç bir çocuktu. En fazla onbeþ-onaltý yaþýnda olabilirdi. Bir hayli zayýftý ve konuþurken sað gözü seyiriyordu ara ara...

"Evet çok tatlýlar" diye cevap verdim: "Sen gelip besliyor musun onlarý?"

"Hayýr yemekhaneden yemek getiriyorlar onlara. Hepsini besliyorlar. Hem ben ateþi arýyorum."

Bir an duraksadým; konuyu deðiþtirmek ve konuyu açmak arasýnda karar vermek için. Ve konuyu açmaya karar verdim:

"Nasýl yani ateþi arýyorsun?"

"Ateþi bulacaðým sonra kimse ormanlarý yakamayacak. Bak aðaçlar çok güzel, kimse onlarý yakamayacak."

"Ateþi bulursan herkes onu kullanýr, nasýl engel olacaksýn yakmalarýna?"

"Ateþi ben bulursam nasýl kullanacaklarýný da ben öðretirim. Kimse kötü kullanamaz."

"Kötü kullanmayý mý öðretmiþler insanlara? Ondan mý ormanlarý yakýyorlar sence?"

"Herkes kötü ki zaten".

Sohbetimize o ana dek katýlýmda bulunmadan dinleyen arkadaþým, bu sözün üzerine yavrularla ve anne Barni ile haþýr neþir olmayý býrakýp çocuða baktý ve sordu:

"Adýn ne senin?"

"Kemal...Mustafa Kemal gibi Kemal."

"Mustafa Kemal'i seviyor musun?"

"Çok seviyorum, o iyiydi."

Ben karýþtým söze:

"Ne zamandýr buradasýn Kemal?"

Yüzü deðiþti hemen. Sert bir gölge düþtü bakýþlarýna. Kaþlarýný çattý, alt dudaðýný ýsýrdý hafifçe...Sað gözü daha belirgin seyirmeye baþladý. Bunun yanlýþ bir soru olduðunu anlamýþtým ama geç kalmýþtým...

"Sen ne zamandýr burdaysan ben de o zamandýr burdayým." dedi sesini biraz yükselterek.

Þaþtým kaldým. Diyecek söz bulamadým o an... Kemal devam etti:

"Ben bir rüya görüyorum burada, aslýnda beþ dakikalýk bir rüya. Uyandýðýmda burada olmayacaðým. Sen de beþ dakika sonra çýkýp gideceksin ve burada olmayacaksýn."

Hiç sevmem ruhsal problemleri olan insanlara "deli" denilmesini. Ancak, hani derler ya "deha ve delilik arasýnda ince bir sýnýr vardýr" diye, insan bu sözü düþünmeden edemiyor bu durumda. Köpek yavrularýný da anneyi de, birlikte hastanenin bahçesine geldiðim arkadaþýmý da unutmuþtum. Saçma bir þekilde teselli sözcükleri arýyordum. Böyle bir deha ile nasýl konuþulmalýydý bilmiyorum ama bunlar son sözlerim olacaktý ve Kemal'in dediði gibi çýkýp gidecektim hastanenin kapýsýndan...Doðru kelimeleri bulmaya çalýþmayý býrakýp, içimden geldiði gibi baþladým söze:

"Hayat hepimiz için uzun sandýðýmýz bir düþ ama aslýnda göz açýp kapatýncaya kadar geçiyor Kemal. Ýþte bu yüzden nerede olduðumuz deðil; ne yaptýðýmýz, ne düþündüðümüz, hayata neler kattýðýmýz önemli..."

"Ben de düþünüyorum."

"Düþünmeyen çok insan var dýþarýda, inan bana onlar çok sýkýcý. Fikir yaratan insan, sýnýrlarý belirlenmiþ bir mekanda yaþýyor olsa dahi özgürdür. Sen de özgürsün Kemal."

Elini uzattý gülümseyerek...Benimle tokalaþtý.

"Sen kitap yazacaksýn" dedi bana; bir kahin olgunluðu ve kendinden eminliði ile...Ürperdim.

"Evet var böyle bir hazýrlýðým; kýsmetse..." dedim; sesimin titremesine engel olmaya çalýþarak.

"Beni de yaz" dedi gururlu bir ifade ile...

Yazacaðýma söz vererek ayrýldým o bahçeden. Yüreðimin bir kýyýsýnda o minik yavrularýn pati izlerini, bir diðer kýyýsýnda ömrünün baharýnda akýl hastanesinde yaþamak zorunda kalan o çocuðun sesini taþýyarak...Kimbilir neler gördü de bu yaþýnda o ortamda yaþamak zorunda býrakýldý...Nasýl bir ailesi vardý, anne babasý ona nasýl davranýyordu? Binbir kötü senaryo üreterek yürüdüm eve doðru. Evimin kapýsýna geldiðimde, hiç konuþmadan benimle yürümüþ olan arkadaþýmý farkettim; sorgular bir ifade ile bana bakýyordu ama artýk durduðumuz halde hala konuþmuyordu. Herhangi bir sohbet açmak için, havadan sudan birkaç kelam etmek için önce gülümsemeyi denedim; ancak onu bile beceremedim.