Kelimelerin kaderini belirliyorum ben. Kaderin kaderini yazýyorum sol elime alýp yazdýðým kalemimle. Þüphesiz (benim için þüphesiz) bu kaleme yön veren Yaratýcý’nýn varlýðý. Müsade benim þimdi.

Kalemim yazýyor.
Ben yazýyorum.
Ve O þahit…

Her þeyin en güzelini yazan þimdi yazacaklarýmý da þahit…
Bundan önceki yazdýklarýma þahit olduðu gibi…
Bundan sonrakilere olacaðý gibi…

Hava çok soðuk bu gece. Yýldýzlarda görünmüyor bulutlardan. Tek odalý bu evde bu küçük pencereden bakýp bu kocaman dünyayý anlamaya çalýþýyorum hala.

Hala…

Lavanta çiçekleri kokuyor her yer. Buram buram giriyor penceremin aralýðýndan içeri. Yalnýzým evimde. O nerededir bilmiyorum. Gerçekten bilmiyorum.
Bazen rahibeye benzetiyorum kendimi. Bu tek odalý evimde bazen haftalarca dýþarý çýkmadýðým oluyor. Gerçi çýksamda yer yarýlýyor, toprak beni içine çekiyor, güneþ beynime yaklaþýyor sanki…

Bunca yýl geçti aradan, hala bitmedi arkamdan söylenen sözler. Bunca yýl geçti aradan hala bitmedi.

Bitmedi…

Sen neredesin þimdi bilmiyorum.

Söylenmemiþ sözleri kaldý mý acaba insanlarýn? Saplamadýklarý býçaklarý var mý? Günlerce hasta yatarken ben, benden sularýný, yiyeceklerini esirgerken onlar inandýklarýna nasýl hesap verecekler acaba? Bir gün olsun kapýmý çalýp yaþýyor mu diye bakmadýlar bile…

Mevsimlerin en güzeliydi. Çiçeklerin gelin olduklarý bir bahar. Bir öðleden sonrasý güneþin ela gözlerime vurup bana tutulduðun gün. Ve benim katran karasý gözlerine bir ömür hapsolacaðým o ilk gün. Ýlk vuruþ…

Bir daha hiç kimsede yaþayamayacaðým, yaþama ihtimallerini yok sayacaðým o ilk bakýþ. Ve bir daha kimseye, hele öðleden sonralarý güneþin vurduðu ela gözleri kimsenin göremeyeceði bir bakýþ…

Bu kadar.
Hikayenin evveli ahiri bu kadar.

Ben yazdým… O yazdý… Kalem yazdý…
Bu kadar.

Haramdý bakmak. Bakýþa bakýþ eklemek olmazdý. Yazdýðýmý yazan baktýðýma da þahitti.

Baþýmý öne eðip gittim. Nereye gittim bilmiyorum. Ayaklarým yürüyor, gidiyor sadece gidiyordu. Kalbim çýrpýnan bir kuþ kadar ürkek.

Bakýþlar kaldý gözlerimde. Gözlerim bakmadý bir daha.

Sonralarý…

Gençliðin ateþi yakýyor gözlerimizi. Her gün geçiyorum onun önünden. Lavanta kokusunu arkamda býrakarak. Ýstiyorum ki olmadýðým zamanlarda burnuna deðen bu koku bu ela gözleri hatýrlatsýn…

Yazan olarak ben sormak istedim bunu yazdýrana…

Bakýþa bakýþ eklemek haramdý evet. Peki ayný bakýþý hafýzaya kazýyýp defalarca hatýrlamak. Unutmamak için durmadan o gözlere bakmak?..

Bir sene geçti aradan. Takvimlerin yapraklarýný saklýyorum onu gördüðüm günden beri. Bir bakýþ dýþýnda hiçbir þey olmadý…

Hiçbir þey…

Öðleden sonralarý güneþi alýp ela gözlerime geçiyorum önünden. Akþamlarý kapýmýn önünden geçiyor o. Hep ayný saatte. Akþam namazýna giderken.

Her gün penceremde bir gül. Güle sarýlmýþ bir kaðýt. Bakýþý bakýþa eklemeyin ayeti…

Ýçim nasýl yanýyor bir bilsen? Bu böyle ne zamana kadar?..

Güle sarýlmýþ bir kaðýt alýyorum yine bir gün. Ýçinde ayný þeyin yazacaðýnýn eminliðiyle açýyorum.

Emre…
Katran karasý gözlerin sahibinin adý yazýyor.
Bir Cemre düþüyor Emre’nin gönlüne. Bir Emre düþüyor Cemre’nin gönlüne. Taa ezelden beri belli kaderleri. Cemre’nin içinde Emre. Cemre’ye mahkum Emre. Cemre’nin kaderinde Emre. Emre’nin kaderinde Cemre…

Ayný saat yine. Akþam namazý vakti. Ne gelen var, ne de pencerede gül. Yüreðime kara bulutlar iniyor. Aklýmda bin bir düþünce. Boðuluyorum düþüncelerin arasýnda. Boðuluyorum… Tek odalý evimde dolaþýyorum. Yüreðim sýkkýn. Elimi kalbime koyup acýmý dindirmeye çalýþýyorum.

Gecenin kör vaktine gelirken kapým çalýyor. Pencereden bakýyorum. Emre… Geri çekiliyorum hemen. Yataðýma oturuyorum. Kalbim yerinden fýrlayacak sanki… Israrla çalýyor kapýmý.

Açýyorum.

Elinde gül. Güle sarýlý kaðýt yok.
Uzatýyor gülü. Saðýný soluna bakýp müsaade isteyip giriyor içeri.

Ateþle barut. Ben ve o. Kadýn ve erkek. Sevapla günah, iyiyle kötü gibi kalýveriyoruz ayakta.
Bakýþý bakýþýmda.
Yaklaþýyorum yavaþça.
Gaz lambasýný söndürüyorum…

Emre…
Yüreðimin gurbeti.
Emre…
Harama bulaþmýþ sevdam.
Emre…
Koyu… Kapkaranlýk… Zifiri karanlýk... Gece Emre…

O geceden sonraki geceler… Peþi sýra gelen geceler sakýndýklarýmýz kadar sakýnmadýklarýmýzla dolu.

Her gece çalan kapým çalmadý o gece. Koyular daha bir koyulaþtý. Kapýya dayanýp bekledim sabaha kadar. Lavanta kokumu sürüp onu bekledim.
Gelmedi… Emre yer yarýldý yerin içine girdi sanki. Geceler bitmedi. Karabasanlar sardý rüyalarýmý; ama Emre yoktu hiçbir yerde.
Onu aramak için günler sonra dýþarý çýktým. Her bakan baþýný çevirdi. Her gören laf söyledi.
Ve Emre yoktu… Belliki Emre yoktu.

Yaþlý bir teyze vardý. O getirirdi yiyeceðimi. Niye yapardý bunu bilmiyorum. Hiç konuþmazdý benimle. Her gün bana yiyecek getirirdi sadece. Herkes elini ayaðýný çekmiþken benden o… Bir tek o yardým etti.

Seneler geçti aradan. Emre yok. Nerede bilmiyorum. Belki öldürdüler onu. Belki sürdüler baþka yerlere.
Bilmiyorlar. Kimseler bilmiyor. Emre o kapýdan içeri girdikten sonra kimseler neler olup bittiðini bilmiyor. Ýki kiþi arasýnda neler olup bittiðini anlayamayacak kadar uzak çünkü herkes.

Bir tek O. Bu yazýyý yazdýran O þahit. Bir tek O biliyor.

Bilselerdi eðer Emre’nin her gece yanýma gelip Kuran okuduðunu, bilselerdi eðer o önde ben arkasýnda namaz kýldýðýmýzý, bilselerdi eðer avuçlarýmýzý ayný yöne açýp, ayný varlýða dua edip aðladýðýmýzý… Bilselerdi eðer tenimin tenine deðmediðini.

Bilmediler ama… Bilmediler.

Ýki kiþi arasýnda olup biten hiçbir þeyi hiçbir zaman bilmeyecekler de…

Suçluyduk evet. Bu kadar inanýp nikahsýz onu evime aldýðým için ve nikahsýz evime girdiði için suçluyduk. Günahkardýk biz. Ama bilmiyorlar ki. Onun evime geldiði ilk gece, ona yaklaþýp lambayý söndürdüðüm vakit onunla olmak istedim.

Züleyha’nýn Yusuf’u arzulamasý gibi arzuladým onu…
Ben o gece Züleyha’yý anladým… Züleyha’nýn kaderini paylaþtým.

Tenine dokunmak istedim. Günaha uzattým elimi. Emre geri çekilip durdurdu beni. Güzel gözlüm, bal gözlüm, güneþ gözlüm… Kýyma bize dedi. Helalim olacaksýn benim az daha bekle dedi. Az daha…
Emre kýymadý hiç bize. Dokunmadý bana. Biz günah iþledik evet. Ama ötesini bilmediler. Ötesini bilmeyecekler…

Sandýklar kilitli.
Çaðlaya çaðlaya coþan duygular suskun.
Yýkýlmýþ ve bir daha örülemeyecek duvar gibi harabe bir hasret içimdeki.
Geç kalýnan zamanlar, geç kalýnan kararlar gibi piþmanlýk þimdi arta kalan.
Meðerle kurulacak ne kadar çok cümle varsa hepsini kurma vakti.
Kalbime kazýdýðým anlarý, sakladýðým zamanlarý temize çekme zamaný.
Vuslat güneþin batýdan doðma ihtimali kadar uzak.
Vuslat tuz buz olmuþ camlarýn birleþmesi kadar olasýlýksýz.
Sandýklar kilitli.
Gecenin ortasýnda düðüm düðüm atýlan cümleler gibi cevapsýz her þey.
Bir düþüþ gün yüzüne.
Bir akýþ kördüðüm karanlýða.
Bir öðleden sonrasý ela gözler.
Uzaklara mahkum ettiðimiz sevdamýzý yolla olmadýðýmýz sürgünlerin hasretine.
Lal olmuþ dudaklarýmýzý bir kez daha mühürle yaþanýlanlarýn hatýrýna.

Yazan benim.

Yazdýran yaratýcý.

Yazan kalemim.

Cemre yok… Emre yok… Onlara iftira atanlar yok… Bunlarý izleyen O hala var. Hala þahit… Onlarýn hikayesini yazmama þahit.

Arzular ateþli… Can yakýyor yalnýzlýðým. Sýrdaþlýk yapýyor bana. Ürküyor içim…

Burnumda lavanta kokusu…

Gözlerimde o gözler…

Aklýmda o ayet:’’ Bakýþa bakýþ eklemeyin…’’

Çaðla GÖKDENÝZ