Yorgun bu þehir, alýþamamýþ bir türlü kaybolup gidiþine, unutamamýþ kaldýrýmlar terk edip böyle gidiþini… Sen gittin; Aðlamaklý bu þehir, sokaklar bomboþ, hava kurþun kadar aðýr... Otobüsler çalýþmýyor, tartýcý çocuk çalmýyor kapýmý artýk. Bakýr tadý var aldýðým nefeste, içtiðim suda, kokladýðým çiçekte…

Gidiþin sadece ayrýlýk olmadý ki! Hüznün, umuda ihtilali, sonbaharýn intiharý, sol yanýmýn aðýrlýðý ve karanlýðým oldu gidiþin. Hangi lambaya elim gitse avuçlarýmda söndü birer birer.

Gülüþünle aydýnlanýrdý bu þehir, gözlerinle dalgalanýrdý deniz, ellerinde açardý çiçekler rengârenk. Gidiþin sadece ayrýlýk olmadý ki! Nisan yaðmuru oldu içimde, sel oldu þehirde, mühür oldu yüreðime…

Gidiþin sadece ayrýlýk olmadý ki! Uzak þehirlerin suskunluðu, yakýn yüreklerin yorgunluðu, sürgündeki rüyalarýn gözyaþý oldu…

Sen gittin; Þehrin kýrýk yarýsý, son düþen yapraðý, kaldýrýmlarýnýn tozuyum artýk… Az sonra çamur olacaðým...





Kurumuþ bir dalýn ucunda
Baharý bekleyen
Kýrýk gözyaþým!
Yaprak kuruduðunda,
Sende düþeceksin...