BÝR YEÞÝLCAM EMEKÇÝSÝ: CEM ERMAN

Asýl adý Süleyman Faik Durgun. 1947 Ýskenderun doðumlu. Baba Mersin Anne Halep tarafýndan. Üç kardeþin en küçüðü. 1973’de Ses Dergisi'nin açmýþ olduðu yarýþmaya katýlýr Yarýþmada üçüncü olur. Özleyiþ, Öfke, Üç Öfkeli Adam, Aða Bacý gibi filmlerde baþrol oynar. Daha sonra 100’den fazla film çeken Cem Erman, 70’li yýllarda Saklambaç gazetesinde ve Kelebek’te yaklaþýk 50 fotoromanda rol alýr. Zeynep Deðirmencioðlu ile 'Özleyiþ’i, Yýldýrým Önal’la 'Talihsizler’ i, Kemal Sunal’la 'Yüz Numaralý Adam'ý oynar. Seks furyasý gelince, 5 yýl film yapmaz. Her rolü kabul etmez. O sýra Nuri Alço, Eray Özbal, Sümer Tilmaç çýkar. Cem Erman çalýþmayýnca, rolleri onlara kalýr. 1989’da: Sahibini Arayan Madalya, Sen Yaþa, Canýmýn Canýsýn ve Canýmdan Can Ýste filmlerinde oynar. “Þeytanýn Kurbanlarý” adlý televizyon dizisiyle jübilesini yapar. Ayhan Iþýk’ý Orhan Gencebay’ý ve Ýbrahim Tatlýses’i çok sevdiðini söylüyor. Bir de en çok sevdiði iki insan: Yýlmaz Güney ve Yadigar Ejder. Cem Erman oldukça duygusal, konuþurken gözleri doluyor. Sanki geçmiþi yaþýyor gibi. Þimdilerde Ýskenderun’da yaþýyor. 10 yýla yakýndýr tanýþýklýðýmýz var. Benim için bir baþka özelliði ise þu: Þimdi aramýzda olmayan, Aðabeyim, yayýncý Mehmet Düz’ün yakýn arkadaþý olmasý. Kitabevinde çaylarýmýz yudumlarken laflaþýyoruz. Bugün genellikle o konuþuyor. Konu yedinci sanat.. hele birde o yýllar.. yani “sinemalý yýllar “ olunca… bize pek laf düþmüyor: Y ýllarýný sinemaya vermiþ, ancak karþýlýðýný alamamýþ bir sinema emekçisinin yanýnda…. Bir zamanlarýn yakýþýklý jönü, baþrol oyuncusu, sonraki dönemlerin karekter oyuncusu Cem Erman’a, usulca soruyorum: Aslýnda soramýyorum.:” Sinema….” diyecek oluyorum, O baþlýyor anlatmaya:
“…1968’de “Kardeþ Kurþunu” filmiyle Türk sinemasýna girdim. Daha sonra “Ses dergisinin” yarýþmasý neticesinde ilk baþrolümü çektim, Zeynep Deðirmencioðlu’yla. Yýllar akýp gitti vesselam… Þimdiye kadar 74 filmde irili ufaklý rollerde oynadým. Genelde menfi jön rollerini bana verdiler… Halbuki ben jön olarak sinemaya girmek istiyordum: Kýsmet her þey tabi.
35 yýlýmý Türk Sinemasýna verdim , karþýlýðýnda hiçbir þey kazanamadým. Niye niçin derseniz.. Çünkü ben, 2 inci adamý yani menfiyi oynuyurdum. ”Bülent Ersoy 500 bin alýyorsa, ben 15 bin lira alýyordum. Orhan Gencebay’la filmde ayný kýzý seviyoruz. Ben zengini oynuyorum, Orhan’sa fakiri. Gencebay 1.00.000 alýyor, bense 12.500 alýyorum. Ama baþa baþ oynuyoruz.
Hep böyle oldu.. Bana soruyorlar para kazandýn mý diye, gülüyorum, o zaman kira parasý, giyim parasý, gençlik parasý aldýðýn zaten çerez parasý…
33 sene böyle geçti. 1980’den itibaran sinema bitti
Televizyon baþladý. Yapýmcýlar baþka iþlere yöneldi, iþsizlik, kuraklýk baþladý yani anlayacaðýnýz çöl oldu Türk Sinemasý..
Yeni dizilerde bizi istemediler, yeni yüzler ortaya çýkardýlar. Peki çýkardýlar da ne oldu? Hepsi kopya.. Arjantin fotoromanlarý daha iyi bence…
Kalamazdým daha fazla Yeþilçamda… Yeþilçam karaçam olmuþtu… Pýlýmý pýrtýmý toplayýp memleketim Ýskenderun’a yerleþtim. Þimdi ne mi yapýyorum hiçbir þey, emekliliðimle geçiniyorum. Bir araba sahibi bile olamadým. Önemli de deðil, saðlýk olsun. Biz bedavaya çalýþmýþýz þimdikiler trilyonlar kazanýyor. Halbuki bu adamlar bizim zamanýmýzda figuran bile oynatmazlardý. Çünkü tipleri Sinema Tipi deðil, adamý yoldan çevirip rol veriyorlar. Olacak iþmi devir deðiþti, çað atladýk diyorlar, lanet olsun böyle çaða da, Sinemayý bu durumlara getirenlere de…”
Kim diyecek oluyorum... sinemayý bu hale getirenler. diyemiyorum ...“sonra devam ederiz”…diyor ve alelacele ayrýlýyor… Kemal DÜZ - Ýskenderun- Ferda Kitabevi - 22 Aðustos 2008
e- posta: kemaldz@hotmail.com

CEM ERMAN'DAN BÝR ANI, BÝR MEKTUP :

Sene,1964. ben Ýstanbul’a doðru yola çýkmýþtým. Çünkü ablam ilk çocuðunu düþürmüþtü.
O sýralar teyzemler de Ýstanbul’daydý, onlara uðruyordum. Teyzemin kocasýnýn kýz kardeþinin oðlu Þahap Koptagel, Zeki Müren’in en yakýn arkadaþýydý. Bir gün Þahap Aðbi bana dedi ki seni Zeki Müren’i dinletmeye götüreceðim. Çok memnun olmuþtum. Zeki bey o tarihlerde küçük çiflikte sahne alýyordu. Velhasýl gittik, dinledik. Daha sonra beni tanýþtýrmak için soyunma odasýna götürdü. Niyetim Zeki Bey’den imzalý bir fotoðraf almaktý. Zeki Bey resmi gayet güzel yazýyla bana verdi ve bana yakýþýklý bir çocuksun dedi. Ben o tarihte henüz askere gitmemiþtim. Zeki Bey bana askerlikten sonra mutlaka artist ol Cem dedi, ve biz yanýndan saygýyla ayrýldýk. Devamý sene 1971. Bülent Kýnay diye bir gazeteci vardý. O zamanlar en samimi arkadaþým Mahmut Cevher’di. Neyse uzatmayalým Zeki Bey’le tekrar karþýlaþmak varmýþ kaderde. Mahmut, gazeteci Bülent ve ben Zeki Müren’in evine yemeðe gittik. Evde Berrin Haným isminde bir hizmetkar bize kapýyý açýp, oturma salonuna aldý… Aradan 10 veya 15 dakika geçmiþti ev dubleksti. Yukarý merdivenden Zeki Bey iniyordu ve sanki sahneye çýkar gibi ellerini açýp, “Hoþ geldiniz, aaa… benim Toni Curtis’imde buradaymýþ.” dedi. Beni Toni Curtis’e benzetirdi. Sonra masaya oturduk. Yemek yiyor ve sohbet ediyoruz. O sýralar siyah beyaz televizyonlar var. Gönül Akkor televizyonda þarký söylüyor. Bende, “Zeki Bey, Hangi þarkýcýlarý beðenirsiniz?” Bana; “Ýþte þu okuyan Gönül Akkor ve Bekir Sýtký Sezgin’i çok severim.” dedi. Kafalar ‘iyi’ olmuþtu. Ben kendisinden bir þarký rica ettim. Bana; “Cem sen baþla”. Ben utandým ‘sizin karþýnýzda nasýl söylerim.’ “Hadi hadi baþla… bildiðin bir þarkýya.” Bende ortamýn güzelliðinden bir kýble okurum dedim. “Ben ‘gamlý hazan’ diye bir þarkýyla baþladým” Zeki bey daha sonra þarkýyý okumaya baþladý. Ard arda 5 þarký daha… tüylerim diken diken olmuþtu. Zeki Beyi ilk defa müziksiz dinlemek bana gurur verdi. Daha sonra çok karþýlaþtýk. Kardeþliðimiz selam sevgilerle geçti.
Cem Erman, Türk Sinemasýnda haklý bir isim yapmýþ, bir sinema sanatçýsýdýr. Ciddi, nezaketli ve aðýrbaþlý kiþiliði, çevresindeki kiþilere saygýlý duruþu ve sevecen bakýþýyla onu yakýndan tanýyan herkes tarafýndan sayýlan ve sevilen bir Ýskenderun Beyefendisidir. Ne yazýk günümüzde bu gibi gerçek sanatçýlara; sinemada, tiyatroda veya televizyonda pek rastlayamýyoruz. Onlar kendi tek kiþilik dünyalarýna, yakýnýndakileri de dahil etmenin uðraþý içinde yolculuða devam ediyorlar…

BÝR MEKTUP:

Sevgili Ýskenderun Halký, Biz þimdi ‘Þehit ve Gaziler Derneði’nin bulunduðu evde doðduk: Aðbeyim, ablam ve ben. Ýskenderun þimdikinden çok farklýydý. O dönemi hatýrlayan þimdi ki yaþlý kiþiler herhalde, özlüyorlardýr eski Ýskenderun’u…
Deniz kenarýnda aðlarýný diken balýkçýlar, iskelede 2.50 liraya verilen kiralýk kayýklar. Emirgan çay bahçesi, eski Deniz Kulübü, her hafta yapýlan dans þampiyonasý… Tabii genellikle ben kazanýrdým. Ýyi dans eder, ara sýra da þarký da söylerdim. Eski Kanatlý Sinemasý; kýþýn kedi gibi fareler panik yaratýrlardý. Yazlýklar çekirdek ve gazozla geçerdi. Ýlk Kafeyi Toni Yýldýrým açmýþtý, sene 60’lý yýllardý. Ýlk tostu orada yemiþtim. Herkes kardeþ gibi geçinirdi. Evlerde balkonlarda yatýlýrdý yaz geceleri, çok sýcak olurdu geceleri. Ýskenderun tabi o zamanlar Fener mahallesinin arkasýnda bataklýk var… Sivrisineklerden korunmak için annelerimiz cibinlik kullanýrlardý, yoksa her tarafýn kaþýntýdan yara alýrdu. Ali Baba’nýn bilardo salonu; en çok o salona gider, bilardo, ping pong, masa topu oynardým. Tabi, Toni aðbininTillo’sýnda tavla partilerini saymýyorum. Çok çok samimi bir þehirdi Ýskenderun. Demir çelikten sonra dýþarýdan iþçiler geldi. Esas kültürünü yavaþ yavaþ kaybetmeye baþladý.
Evlerimizin kapýlarý açýktý, anahtarlarý ya paspas altýna ya da saksýnýn altýna koyardýk. Þimdi gelin koyun bakalým, balkonda tek katlý evin terasýnda yatýn bakalým…
Sevgili kardeþim, Ferda Kitap evinin sahibi Kemal bey’le 1997 ‘de tesadüfen tanýþtýk, aðabeyi rahmetli Mehmet çok yakýn dostumdu, çok þeyi beraberce paylaþtýk. Ruhu þad olsun. Hala da aðbi- kardeþ görüþürüm Kemal bey’le hanýmý ve oðullarýna saygým büyüktür. Birkaç kez beni Haluk Arlý’nýn gazetesinde misafir etti; yazýlarýmla… teþekkür ederim.
Þimdi Cem Erman olarak yine Ýskenderun’da yaþýyorum. Þöyle, böyle hatýrlarýmla yaþýyorum. Eh! Hatýralar çok olunca; güzel oluyor. Ýyi ki yaþamýþýz diyorum.
Eski Ýskenderunum’u arýyorum; bulamýyorum. Eski sahibi, eski terbiyesi maalesef çok geride kaldý; ileride olmamýz lazýmken. Burada kültür seviyesinin eksikliðini hissetmemek mümkün deðil. Ýnþallah yeni Baþkanýmýz Yusuf Civelek ve yardýmcýsý Haluk Arlý bey kültür faaliyetleri ile biraz ilgi ve alaka gösterirler; içimdeki ses her þey daha iyi olsun diyor, Sevgili Ýskenderunlu hemþerilerim

Cem Erman
22 Eylül 2009
Ferda Kitabevi - Ýskenderun