Bir topak kan gibi gözlerimde gözlerin. Ýçim çok yanýyor da sokamýyorum dar kalýplarýn içine. Yazýyorum… Yazýyorum… Acýyý tarif ediyorum, tarif etmeye çalýþýyorum… Gönlümü kaplayan bu kara bulutlarý bir þekle sokup yazýlarým diye ortaya koymak istiyorum… Koyamýyorum. Aslýnda koyuyorum ama yetmiyor, anlatamýyorum acýmý. Anlatamadýkça çoðalýyor, parçalýyor bedenimi, beynim bin bir türlü oyunlarýný oynuyor yine bana.

Hani bitiþlerin sonunda bazý ortak cümleler vardýr dökülen. Az çok hepimizin gözlerinden dökülen tuzlu yaþlar gibi… ’’Neyleyeyim artýk?’’

Neyleyeyim?..

Bana bir daha üzülme sevgilim. Yüreðimi kaplayan acýlar kaplamasýn senin de yüreðini çünkü artýk acýlarýma bile ortak olmaný istemiyorum…

Anlatamýyorum kendime. Olmadýðýn, olmayacaðýn bir yaþamý artýk kabul et diyorum… Edemiyorum. Senaryolarý koyup önüme, mutlu olabileceðim yollarýn listesini çýkartýrken, her þeyi ortaya koyarken yine de anlamýyorum, anlatamýyorum…

Bana bir daha üzülme olur mu sevgilim?..

Yaþamayý ne kadar çok sevdiðimi bilirsin. Acýyla yaþamayý hele hele çok sevdiðimi. Çok mutlu olsam da gözlerimin dalýp gitmesi için bir sebep bulabileceðimi. Kýsacasý her zaman hüzün taþýyacaðýmý. Hüznü, ekmek gibi, su gibi sahipleneceðimi bilirsin… Bilirsin…

Yüzüm gülecek sevgilim merak etme. Sen hiç merak etme. Sadece bakmazsan öyle derin derin gözlerime mutlu olduðumu göreceksin. Ama eðer bakarsan… Görmek istemediðin seni görebilirsin belki orada.

O yüzden bakma.

Sensiz olacak sevgilim her þey… Kuþlar sensiz uçacak, bahar sen yokken gelecek, soðuk kýþ geceleri karlar yaðarken caddelere, o koca koca daðlara… Mayýs’a kadar doruklarda kar varken bile sensiz olacak her þey. Ben suya ayaklarýmý sokacaðým sen yokken. Ellerim kendilerini taþýyabilmeyi öðrenecekler. Tutunmayacaklar bir yerlere…

Dua edeceðim, O’na sýðýnacaðým… Direneceðim. Baþkalarýnýn dertlerini dinleyip unutacaðým kendi derdimi. Çok çok mutlu edeceðim yakýnlarýmý. En çok da o kýþ vakti çýplak ayaklarla sokakta yürüyen o çocuklarý. Onlarý mutlu gördükçe ben de mutlu olacaðým. Baþkalarýný ýsýtarak üþüyen yüreðimi ýsýtmayý bileceðim sevgilim.

Sen hiç merak etme.

Ayný dünyada yaþadýðýmýzý biliyorum. Ayný güneþe baktýðýmýzý, ayný aya,ayný yýldýzlara. Ayný varlýða dua ettiðimizi biliyorum. Belki de bilmeden ayný anda dua ettiðimizi… Burada geceyken vakit orada da gece olduðunu, okullar kapanýnca memleketine gideceðini, açýlýrken seminerler için biraz erken döneceðini. Tatillerin olduðunu… Okul çýkýþ vakitlerinde evde olabileceðini ya da dýþarýda herhangi bir yerde olabileceðini… Bütün bunlarý düþünürken bu kadarýný bilmeyi bile kaldýramayacaðýmý… Öðretmenler gününde öðrencilerinin gününü kutlayacaðýný ama en çok benim kutlamamý bekleyeceðini biliyorum. Bildiðim halde de kutlamayacaðýmý biliyorum.

Gönlüm heba. Git artýk. Ýçimdeki yabancýyý alýp da git.

Her þeyimdin. Her þeyimi alýp da git sevgilim.

Ne olur artýk git.

Çaðla GÖKDENÝZ