yaðmurun kokusunu duyuyorum
birazdan baþlayacak
hafif bir esinti önce
sonra iri damlalar
bense birisini özlüyorum


Aylardan kasým günlerden kasvet. Yaðmurlu, ýslak... Güneþin bu kadar kendini gizlemesine gerek yoktu. Bu kadar gri bulutu nereye koymalý. Yüreklerimizin karanlýðý yetmezmiþ gibi... Bu olmamýþlýðý, bu hiç bir yere sýðamamalarýmýzý güneþin ardýndan göndermiþtik gökyüzünün dingin hoþluðuna.Ama iþte yine buldu bizi.

Bize kalan günlerden yaðmur aylardan kasým. Hüzün mevsimi...

Saat önemsiz. Duvara asýlý duran eski saat kadar eski. Zaman ve mekan kavramýnýn anlamýnýn yitirildiði...

Adam köþesine yýðýlmýþ gözleri boþlukta... Kadýnýn pencere kenarýndaki cama vuran yansýmasýndaki yalnýzlýðý daha da büyüktü þimdi. Kaç mevsim biriktirdiði hüznü þimdi daha da aðýrlaþtýrmýþtý yüreðini. Sýðamadýðý dünyasýnda yitirilmiþ aþklarýn kalýntýlarýyla yaþamak mecburiyetindeydi nicedir. Ah þu mecburiyetler...Kadýnýn son istediðidir belki de. En azýndan özgür olmak deðil, özgür olduðunun düþüncesidir kadýný kadýn yapan. Ama bunun düþüncesi dahi aðýr bir tahribat görmüþtür artýk.

Günlerden hazan, mevsimlerden sonbahar...

Durdukça büyüyor gözleri cam kenarýnda yaðmur camlarý ýslatýrken. Büyüyor da yakýyor ruhunun ýþýksýz kalan ücralarýný acý ile. Yokluðun acýsý, varlýðýn olmamýþlýðý... Þimdi aklýn dimaðýndan geçenler gözlerde yol buluyor kendine. Gözler ýssýz, gözler donuk. Soluksuz kalmak gibi suyun altýnda. Bir an suyun üstüne çýkýp nefes almak sonra dalmak tekrar ýssýzlýðýn boðuculuðuna.

ve hatýrda kalan hiç bir þey yok.

Bu kadar...Sadece bu kadar.

Böyle sürüp gitti. Deðiþen hiç bir þey yok.Ne kadýnýn yalnýzlýðý bitti ne erkeðin umursamazlýðý...

Hem Ne bekliyordunuz ki? Hiç birimizin insanlýðýn genel kaderini deðiþtirmeye gücü yok.Kimseye gül bahçesi vaat etmeye hakkýmýz yok.

Ne kadýnýn yalnýzlýðý bitti ne erkeðin yalnýzlýðý...

Yalnýzlýklar sonsuzluklara yuvarlandý. Geriye hüzün kaldý.

Aylardan kasýmdý.