Caným sevdiðim,
Sensizliðin hain kýþýný yaþýyorum sýcak yaz günlerinde. Kutup rüzgârlarý esiyor durmaksýzýn. Donuyorum.

Tutunacak dal arýyor serçe ruhum. Kanat çýrpýyor umutsuzca gökyüzüne. Anýlarýnýn özlem kýrýntýlarýyla beslenmek istiyor. Yaþarken ölmek, varken yok olmak, yeþilken sararýp solmak istemiyor.

Sevginin sýcak iklimini özlüyor, sýla hasreti çeken bir sürgün gibi. Hayallerinin kucaklayýcý rahatlýðýna kavuþmak, anýlarýyla baþ baþa olmak… Heyhat! Bunlarýn gerçekleþemeyeceðini bilmenin acýsýný; idamýný bekleyen bir mahkûmun umutsuzluðunu iliklerinde hissediyor ve daha çok donuyor. Dondurucu beyazlýða müebbet hapsolmanýn siyah hüznünü yaþýyor kederle.

Mutsuzluðun kýþýnda aþkýn imkânsýzlýðýný duyumsuyor. Aþk ateþinde donmanýn acý veren tezadýnda, siyah beyaz öyküler kurguluyor. Bitmemiþ romanlarýnýn kahramanlarýnýn çýðlýklarýný iþitiyor defalarca. Bu azaptan kurtulmanýn ölüme eþ olduðunun farkýna varýyor içi burkularak. Azrail’le dans etmenin ürpertisi kanatýyor yüreðini, donduruyor zamaný. Ne geçmiþe gidip hatýralarýyla hasret gidermenin yalancý mutluðunu tadabiliyor ne de geleceðe gidip Anka kuþunun kanadýnda umut avýna çýkabiliyor.

Çaresizliðin dondurucu soðuðunda ýlýk meltemlerin özlemiyle kavrulan kaleminden þu cümleler dökülüyor: “Yüreðim bakýþlarýndaki þiirsel gizeme, dimaðým o unutulmaz hatýralarýmýza hasret. Ne zaman ýlýk meltemler esecek ruhumun bozkýrlarýnda? Ne zaman baharý, yazý yaþayacak kalbim?”