Bulut demek,tutulmazlýk demektir benim dünyamda.Yaðmur olup düþse de saçýmýza;ýslatsa da tenimizi;can verse de topraða;gölge de olsa güneþe;konaklasa da bir dað baþýnda; deðiþmez gerçeðimdir bu!
Gözlerimi dikip bakmam onlara;kirpiklerimin arasýndan süzerek izlerim uçuþlarýný...Gökyüzünü giyiniþlerindeki beceriyi kýskanýrým.O ne el çabukluðu!..O ne abiye!..O ne renk cümbüþü!...Bazen mavi sularda endamýný sergileyen kuðu;bazen tüm duruluðuyla yataða giren gelin;bazen dans eden rakkase;bazen kýpkýzýl savaþ alaný;bazen de yýrtýk elbiseli bir kadýn olurlar gökyüzünde...Memeleri kurtulur baðlarýndan.Ýþte, o zaman baþlar yaðmurlar;
yýkanýr dað,taþ,deniz,aðaçlar,kuþlar...Ve ruhum günahlardan arýnýr sanki birdenbire..
Günahlarýn aðýrlýðý terk ederken beni,oluþan gökkuþaðýnýn renklerinde demlerim yaþamak denen sevincimi...Göz göz olan topraðýn kokusunda;silkelenen týrtýlýn kýpýrtýsýnda;yapraklarýn daha yeþile boyanýþýnda;kuþlarýn telaþýnda türkülenir,þiirlenir yüreðim..Ne kelimeler,ne cümleler,ne de yüzümdeki gülüþ yetmez, onlara dokunuþlarýmdaki hazzý anlatmaya.
Ellerimi devre dýþý tutup,bakýþlarýmla kovalarým bulutlarýn uçuþlarýný..Ufkun ötesine kayýþlarýnda yüreðimi de koyarým heybelerine.Beni bekleyen baþka iklimler,baþka topraklar,baþka duvar içleri vardýr diye kýpýrdar duygularým...Bilirim ki uçuþlardýr beni, yerimden alýp götürecek þey!..Gider miyim korkmadan bir baþka toprakta çiçek açmaya,bir baþka iklimde ýlýk bir nefes olmaya,bir baþka insanda pürçük pürçük sevgi bulmaya?..

Ah bulutlar!
Size takýlýþým
Kaçýþým deðildir elbet,bilirim!

Köklerim derinlerdedir
Ýplerim direklerde...
Gerdikçe gererim...

Lakin gidemem terk edip þehrimi,
Penceresiz evimi,minik serçemi...
Kopuþlarým içimdedir benim...

Bir katýlabilsem uçuþlarýnýza,
Bir yaðmur sonrasý,
Kim bilir, belki de!
Özlediðim haritaya düþerim...