Düþünüyordu, düþünceli beynindeki yoðunluk gözlerinde noktalanmýþtý.Halbuki nokta koymayý bilmezdi. Kýrgýndý ömür kalemine. Ona hep virgülleri öðretmiþti, ünlemleri öðretmiþti, soru iþaretlerinden bahsetmiþti… ama nokta koymayý öðretmemiþti
Sokak lambalarýnýn fersiz ýþýklarý arasýnda attýðý adýmlar yorgundu. Hoyratça esen rüzgar üþütmüþtü onu. Üþüyen bedeni deðil duygularýydý. Hep depremler yaþayan, karamsarlýklarla kardeþçe geçinen, nokta koymasýný bilmeyen duygularýydý.
Mecalsiz bedene denk sükut aradý gözleri. Aradýklarý çok gerilerde kalmýþtý. Dönüp bakamadý arkasýna. Dalýp giden gözlerine kulaklar seslendi. Ama dudaklarýn cevap vermeye hiç niyeti yoktu. Umursamadý kendisine seslenen ihtiyarý. Anlamsýzlýk taþýyan adýmlarýyla devam etti yoluna. Kararlýydý ihtiyar, tekrar seslendi kesin bir ifadeyle;
-     Dur! Evlat
Bu defa dönüp baktý. Biraz da merak eden bir edayla sen de kimsin dercesine süzüyordu ihtiyarý. Sormasýna fýrsat vermeden konuþtu ihtiyar;
- Gecenin bu saatinde kaybettiðin benliðini mi arýyorsun yorgun adýmlarla?

Bu soru ilgi çekmesini kolaylaþtýrmýþtý ihtiyarýn.Hayretle bakan gözlerle sordu genç;

- Nerden anladýn?

Ýhtiyarýn verdiði cevap hayretini daha da arttýrmýþtý.

     - Sanki önünde ilerlemeni engelleyen görünmeyecek kadar küçük noktalar var. Adýmlarýn mecalsiz, gözlerin boþ bakýyor.

Halbuki koyamadýðý noktalardan þikayetçiydi. Hep uzayýp giden yanlýþlarýnýn önüne koyacak noktalar aramak için çýkmýþtý gecenin karanlýðýnda sokaða. Ýhtiyarýn yardýmýyla iradesinin dýþýnda oturdu yolun kenarýndaki bank a. Anlamlý baktý ihtiyarýn gözlerine.

- Ben… bu açýdan bakmamýþtým hiç noktalara. Benim gözümde onlar hep bir kurtuluþ yoluydu. Yeni bir hayatýn baþlangýcýydý. Oysa siz noktalarýn birer engel olduðundan bahsettiniz.

Ýhtiyar biraz daha ciddileþti;

- Bilir misin mücadele etmeyen ruhlarýn ne kadar pasif olduðunu. Hep yenilmeye mahkum olduðunu. Noktalar hep karanlýktýr evlat. Sonlara götürür insaný. Yok oluþudur duygularýn. Hayallerin sona erdiði, ümitlerin kör düðüm olduðu yerdir.

Sessiz kalmýþtý ihtiyara karþýlýk. Acaba dedi, bir virgül daha mý koysam… yürüsem… Ulaþabilir miyim aydýnlýða? Tutabilir miyim ki yýldýzlarýn elinden? Bana da güler mi ki Ay dede?

Sanki duygularýný okumuþ gibi konuþtu ihtiyar;
- Halen kararlý mýsýn noktalarla tanýþmaya? Kurtuluþu karanlýkta aramaya, her yanlýþýnýn ardýndan bir nokta koyup devam etmeye... Parça parça olan, idealsiz bir hayat sürmeye… Ha kararlý mýsýn?

‘‘ yok ’’ dedi
- Sen bana yerli yerine virgül koymayý öðretsene. Hayallerin, ümitlerin bir sona ulaþmayacaðý, hep devam edeceði virgülleri… O virgüller ki, her yalnýz kalýþýmda bende bir uykudan uyanmýþ olma isteði doðurmasýn. Hep o virgüllerin önüne doðsun Güneþ. Noktalanmasýn tozpembe dünya. Dert ortaðý olmaktan çýksýn artýk gözyaþlarýyla beslenen gece.

Kapadý gözlerini muhasebesini yaptý hayatýnýn. Açtýðýnda teþekkür etmek için aradý nemli gözler ihtiyarý. Nafileydi arayýþ. Ýhtiyar da kaybolup gitmiþti zifiri karanlýkta. Ýçinde ümitler, hayaller ve mutluluk yeþeren virgüllerini topladý ve cebine koydu. Kesin ve kararlý adýmlarla aydýnlýklara doðru kayboldu.