Seninle ilgili (bizimle) çok güzel hayallerim vardý benim. Öncelikle biz birlikte olacaktýk, hep. Ya senin zamanýnda ya da benim zamanýmda, fark etmez bana. Ayrý odalara kaçýp, birbirimize mektup yazacaktýk sonra. Bazen, yazma yeteneðimiz köreldi sanýp ayrýlacaktýk ve kalplerimizi bir tutacaktýk ki yeteneðimiz bizde kalsýn, bizimle yaþasýn. Sonra birleþecektik, siyah beyaz dünyamýzda.

Oraya taþýdýðým çiçekler var. Siyahýn içinde koyuysa renkleri bil ki kýrmýzýdýrlar; ben kýrmýzýyý çok severim de. Sen beni tanýyamadýn hiç. Bana seni tanýtan cümleler býraktýn, bir de satýr aralarý. Onlara raðmen (belki de onlar için / yüzünden / sayesinde) ben seninle olmayý kabul ettim. O günden beri seninleyim iþte. Sen kiminlesin bilmem.

Neden sonra benim hayallerim vardý seninle ilgili, bizimle aslýnda. Biz, birlikte gösterecektik insanlara mesafenin sorun olmadýðýný aþkýn, tutkunun var olduðu yerde. Benim alevlendirdiðim bu tutku seni de sarar, sarmalar diye düþündüðümden sana fikrini sormadým aslýnda ben. Yok, yok. Cesaret edemediðimden.

Ýþte biz, uzun uzun yollar yürüyecektik seninle. Zarif, narin bedenin yorulacaktý, dinlenecektik. Ben senin elmacýk kemiklerinde uyumayý sevecektim en çok, düþünceli gözlerinde kaybolmayý bazen de. Kahvelerimiz hep zifiri karanlýk olacaktý ve birden ayýlacaktýk içtiðimizde. Hayat, bize zifiri karanlýk kahveler sunacaktý, birimiz içmese, diðerimiz uyaracaktý. Biz seninle karý - koca, ya da sevgili olmayacaktýk. Hayat arkadaþý olacaktýk. Ayný sazý çalan çalgýcýlar olacaktýk ve hep ayný þarkýlarý söyleyecektik; insanlarýn kulaklarý týkalý.. Duymazlar, duymuyorlar...

Ellerin soðuk, diyecektim sana bazen, gözlerin beni görmüyor mu artýk? Sen, yok öyle bir þey, demeyeceksin bile. Susacaksýn. Hep. Ve ben senin suskunluðunda daha çok kaybolacaðým senin içinde. Senin için. (Bizim)

Yeri gelecek beni en çok sen anlayacaksýn sanacaðým, sustuðundan hep. Ve o yeri gelmiþ zamanlarda sana sinirleneceðim, susma, diyeceðim. Konuþsana be adam! Belki kapýyý çekip çýkacaðým, belki gelmeyeceðim günlerce. Sen bana mektuplar yazacaksýn ama yollamayacaksýn hiçbirini, sen gittikten sonra okuyacaðým onlarý ben ve aðlayacaðým. Gereksiz.

Senin sakin tarafýnla benim hareketli yönlerim birleþecek, tamamlayacak dengeyi. Sen sustukça ben konuþacaðým eksik bir þey kalmayacak diyaloglarýmýzda. Ben yersiz güldüðümde senin ütülü suratýn özür diler gibi bakacak kalabalýða. "Affedin, kendisi biraz kaçýk!" Yine de seveceksin beni, öyle umuyorum. Umuyordum.

Kahve içiyorum. Zifiri. Senin gittiðini ve bizim hiç görüþemediðimizi düþünerek hayýflanýyorum biraz. Eh, bir de kederlendim ya? Sigara yakýyorum. Aðaran günü izliyorum, müzik dinliyorum. Gülümsüyorum, kendime. Ayýldým da sanýrým biraz. Þu yaptýklarýma, saða sola senin kadýnýn olduðumu söyleyiþime gülümsüyorum. Beni görenler parmakla gösteriyormuþ. "Ah! Ben onu tanýyorum, o Kafka'nýn kadýný!" diyorlarmýþ. Kimisi de "kaçýk" diyormuþ benim için. Sorun deðil, sen tanýsaydýn sen de derdin Franz. Derdin tabii.