"Çeþitli isimler türetmiþiz yýllarca yüreðimizin seslerine… Aþk, sevgi, dostluk, ÝNSANLIK!... Oysa sadece içimizden geldiði gibidir dilimize dökülen, içimizden geldiði gibidir gözlerimize yansýyan, içimizden geldiði gibidir ellerin buluþmasý ve içimizden geldiði kadardýr insanlýðýmýz…"

Söze ne hacet!

Sonsuzluðun ortasýnda mola vermiþ düþlerimi kaybettim! Karanlýk dehlizlerde kelimelerimi kullanýyorum fener diye… Bir umut! Hani anlatabilirim belki… Üç saat önce çýktým yola. Çok uzun zaman çok… Ürkek adýmlarým kovalarken altýmdan kayan kaldýrýmlarý, arkamda býraktýðým ekmek kýrýntýlarýný çaldýrmýþým arsýz gece kuþlarýna… Nasýl atladým ben o ihtimali! HATA! Öðrendiklerini öðretmek iken tutulasý dilin görevi, tatlý sözlerin hülyasýnda sarhoþluðu öðrenmiþ konuþuyor alabildiðine… Duyulmadýðýný bile bile… Bu kadar mý zayýfmýþ öðretilerim! HATA! Nefes alýp vermeyi yaþamak sayan yüreðe gereksiz yere yüklenmiþim, nefes alamýyorken kalp atýþlarýnýn olmayacaðýný bilmeyerek… Öðrenmiþtim oysa okula giderken! Unutmuþum… HATA! Üç saat önce çýktým yola… Þimdi sonsuzluðun ortasýnda mola vermiþ düþlerimi kaybettim!

HATA!

“Ýnsanlýðýmýz” tadilat nedeniyle kapalýdýr! Verdiðimiz rahatsýzlýk için özürdileriz…