Geçenlerde bir arkadaþým, bahçemde görüp beðendiði bir çiçeði alýp götürdü. Alma diyemedim, benim gibi bakamazsýn diyemedim. Bakakaldým arkasýndan. Çocuklarýmdan birini üvey anneye vermiþim gibi hissettim. Umarým çiçeðime iyi bakar, onu soldurmaz diye kendimi avutmaya çalýþtým. Çiçeðimin boþ kalan yerini, sýkýþýk saksýlarý aralayarak kapattým.

Günler sonra bu arkadaþým çaðýrdý kahve içmeye. Balkonunda kahvemi yudumlarken, o çiçeði gördüm. Saðlýksýzdý , yapraklarý sararmýþtý. Dallarýndaki tomurcuklar boyunlarýný eðmiþti. Yeni ortamýna, sahibine alýþamamýþtý.

Çiçek ayný çiçek ama, ona bakan el farklý. Çiçeðe bakan göz, ona yaklaþan yürek farklý. Her gün suluyorum ama, bozuluyor bu çiçek diye hayýflandý arkadaþým. Benim çiçeklerime sadece su yetmez. Onlar alýþkýnlar ; þefkatli ellerim tarafýndan okþanmaya, gülümseyen yüzümle bakýlmaya, usul usul ve sevgi dolu sözlerimle þýmartýlmaya.

Ve bugün:

Okullar açýldý. Sokaklar çiçek açtý. Her yerde; gülümseyen , telâþlý adýmlarla okula doðru giden aydýnlýk yüzlü çiçekler vardý . Yeni öðretim yýlýnýn baþarý dolu geçmesini diliyorum. Umarým eðitimciler, çiçeklerimizi soldurmazlar.