Ve zamanlarýn gölgesi düþtü avuçlarýma, aðýr aðýr tükendi tan aðarýrken, çocuklar geldi geçti bir bir, doðumlarla ölümler el sýkýþtý birden..


     Kendi bildiðim yoldan gittim hep, baþka yollara sapmama ramak kala ezberlerim kesti önümü, en suskun kahkahalarýmý sana harcadým, en bitmeyen kederlerim senin yüzündendi, kafama dayadýðým namlularýmý senin için indirdim, tam da vazgeçtim sanýrken; tutundum sarmaþýklar gibi yüreðinin odalarýna, sen odalarýna hapsettin bazý zaman, bazen; kapattýn kapýlarýný “bu son” diyerek.

     Ben bekledim, yýllandým þarap gibi, tükendim, tükettim içimde biriktirdiklerimi.

     Ve zamanlarýn gölgesi düþtü birden umutsuzluðuma... Umutsuzluðum yol verdiðinde küçük sevinçlerimize, gözlerimi kapatým, sustum, susturdum fikirlerimi.

     Korkularýmla yüzleþtim, sancýlar çektim, çektirdim bazý vakit...

     Bir avuç külüm þimdi, cam bir kültablasýnda...

     Dilimde bir acýlýk var, kekremsi bir tat gibi bazen, baþýmda tonlarca yükün aðýrlýðý, ellerimde buzdan bir kalýp, ayak tabanlarýmda çiviler çakýlý, kulaklarýmda çýnlayan yüzlerce ses...

     Baþýmý dayadýðým yastýk sanki koca bir kaya parçasý, sadece seni düþünmek kuþtüyü kývamýnda... Ne olurdu, kibrit kutusu kadar yerde sevseydin beni, saksýda büyütüp; bahçede gömmesiydin. Burada ölmem iþten bile deðil...

     Býrak; dibime gömdüðün acý tohumlarýný seni kucakladýðým gibi kucaklayayým, baðrýmdaki yaralarým bugün iyileþtiyse yarýn tonlarca cerahat aksýn, hayat sýyýrýp atsýn bedenimdeki her bir et parçasýný, kemiklerimi kaplayan ruhumdur etim deðil...

     Sana dönmeden uyursam, sýk boðazýmý, seni anlamayý unutursam anlat, kulaklarýmýn dibinde borazanla baðýr, çýnlasýn sesin ta kalýn baðýrsaðýmda...

     “Yine de” demekten vazgeçtiðim gün, seninle uyandýðým gün olsun, seni uyutmadýðýmdan þikayet edeceksin, bense tadýna varacaðým üzerime örttüðün huzurdan örtülerin, hiç katýksýz, yorgun ama umutlu bakýþlarýn. Ellerinin yumuþaklýðýnda bir bebeði okþarken bulacaðým kendimi, saçlarýn gelince; sýrra kadem basacaðým.

kasýrgalar halt edecek sen yanýmda uyurken, dilinden düþtüðüm de alt üst olacak dünyam, sen fýrçaladýkça ruhumu ve ben arýndýkça nefsimden seninle bir olacak varlýðým, var olmak iþte o an anlamlý olacak

     Bir ton yaramazlýk edeceðim seni güldürmek için, gözlerinde “fer olsun” diye, kendi yýldýzlarýmý yollayacaðým sana, kimi istekle gelecek kimi mecburiyetten, sakýn aldýrma...
     
     Tutku nehrinde boðulacak gibi olsam da, inatla çekeceðim bindiðimiz sandalýn küreklerini, daha sen “ne oldum?” diyemeden varacaðým yüreðimin mahzenine, ne yýllanmýþ aþk þarabýndan tattýðýna piþman olacaksýn, ne karanlýkta kalmýþ düþlerimin seyrinden...

     Topladýðým gibi usunda kök salmýþ þüphelerini, gömdüm bil umut tarlasýna ve ölmüþ bil keþkelerini.



TALAN AYÞE KANCA