Ýçimdeki karanlýktan geriye kalanlar...

Etrafý kapalý bir odada ruhum örselenirken bi köþede susmuþ kapý aralýðýndan sýzan ýþýga bakýyorum...
Bi kez daha sorguluyorum kendimce sevmek nasýl bir þey diye. Aðrýlý ve amansýz bir duygu kaplýyor içimi. Yaralarýma bakýyorum... Daha fazla sorgulayamayacak kadar hassas. Cevabý kendimce buluyorum aslýnda. Peki ya diyorum sevilmek... Bir rüzgar dalgalanýyor sessizce ýlýk ama sert. Saçlarým savruluyor. Yüzümde bir tebessüm belirirken gözümden bir damla düþüyor. Sevmenin acýsý sevilmenin karmaþasý bir türlü anlamlandýramýyorum. Nasýl sever insan diyorum?.. Dile getirdigi duygularýn aksine umarsýzca nasýl sever?... Üç bilinmeyenli bir denklem bulamýyorum. Etrafý kapalý bir odada ruhum örselenirken yaralanýþýmý sorgulayan birini arýyorum. Belkide bu karmaþaya çözum bulucak birilerini arýyorum en çokda sonlandýracak. Bir duvar boyu sesizlik.

Hayat akýp gidiyor. Kalabalýklar içinde kalabalýklaþýyorum. Oysa içimdeki sesizligi paylaþýrsam asýl anlamýný bulacak sevmeler, sevilmeler... Herþey varla yok arasýnda bi kuytuya sýkýþmýþken, bi oyun oynadýðýmý anlýyorum... körebe... Oyunun kuralýdýr deyip gönüllü kapattýðým gözlerim sonsuz bir karanlýðýn içindeyken içeride var oldugunu bildigim ama göremedigin birini aramak gibi. Karanlýktan korkmak... Ayak seslerini hissetmeye çalýþmak... Uzattýðýn ellerime dokunmasýný istemek... Saða sola savruluþlarýmýn herseferinde canýmýn acýmasý... Koyu sesizlikten sýkýlmak... Dahasý bulup bulup yitirmek... En çok da hissetmek... Buldugumda delice sevinmek...Bu karmaþayý tek bi cümleyle özetliyorum aslýnda.Körebe...
Neydi aþk diyorum en son kendime...
Sevmenin acýsýyla sevilmenin karmaþasýnýn toplamý olmalý.
Acý ve karmaþa...
Acý bi karmaþa...