önümde uzanýp giden sonsuz maviliðin üstünde kocaman ve karmaþýk yapýyla bakýþýyoruz.o ne kadar ilgimi çektiyse , ben de o kadar onun ilgisini çekiyorum sanki.dikkatli bakýnca her tarafýnda farklý farklý gözler ,dudaklar,burunlar beliriyor.demek bizi çanakkale"den istanbula götürecek gemi bu.kocaman denizin üstünde bu kocaman gemiyi görmek ne hoþ ne tuhaf bir his.


gemiye binmesi kolay , zaten herkesi takip edersen bir þekilde içeride oluyorsun.tabi görevli askerler hazýrlar ; gemiye binip binmediðini kontrol için.köyden beri deðiþik görevli askerlerin denetimindeyiz zaten.kalabalýðýn içinde sallana sallana bindiðim gemi harekete geçiyor ve bu olay durup gemiyi izlemekten çok daha tuhaf.yandan denizin yarýlýp geminin gövdesinden kaçan ve gövdesine çarpan sular insaný içine çekiyor.tren geçerken çok yakýnda durulduðunda raylarýn insaný çekmesi gibi.sadece birkaç kez binmiþtim trene ama yaþamýþtým bu duyguyu her defasýnda.hem askerlik hem köy arkadaþým koluma dokunmasa kimbilir sonum ne olurdu.þimdi de deniz çekiyor týpký trenin tekerlekleri gibi.köpüren ,yükselen ,alçalan sularýn içine dalmak ne güzel olur.köydeki ýrmaðýn suyuna hiç benzemiyor bir kere çok fazla ;sanki sonsuz gibi.bir canlýlýk barýndýrýyor su tamamiyle ; görkemli ,hareketli, durgun bir canlýlýk.daha fazla etkilenip trene bakarken olduðu gibi dalýp gitmekten korktuðumdan çekiyorum gözlerimi bu sonsuzluktan.


asker arkadaþlarým genelde benim gibiler ,zaten çoðuyla ayný vilayetten hatta ayný köydeniz.konuþmak güzel oluyor ,hepsinden farklý farlý þeyler öðreniyorum,öðrendiklerimden þüpheliyim aslýnda ama doðru olmalarýný istiyorum ; doðru,yeni þeyler.askerlik gerçekten erkek olmada ,adam olmada en etkili yer büyüklerin dediði gibi.yirmidört ayda bu kadar genç düzeni öðreniyor ,eðitimi öðreniyor ; en azýndan bahçede kendir baðlamaktan farklý bir iþ yapýyor.bu yirmidört aydan sonra benim de bildiðim-becerebildiðim þeyler var artýk..þimdi anlýyorum askerden gelenlerin neden deðiþtiðini ;bilmeye ve farkýnda olmaya baþlýyorlar çünkü en azýndan þu anda yaptýðým gibi kendileriyle konuþabiliyorlar ; köyün dedikodularýndan farklý bir konu hakkýnda.....

arada bir dayanamayýp denize bakýyorum yine,bu büyüklük,sonsuzluk her defasýnda farklý bir his veriyor.hiçbirþey düþünemiyorum bakarken ,kendimle konuþamýyorum bile.bir dalsam þu suya ama aðýr aðýr hareket etsem .dönüp dursam ,hatta nefes alsam ,denizi solusam her nefeste ,içim dýþým deniz-su olsa.


yaklaþýyoruz sanýrým inmemiz gereken yere ,kara görünmeye baþladý üstelik gemide bir hareketlenme var ;herkes birbirine bakýnýp bir yerlere gidiyor,sonra da geri geliyor ; benim gibi.elimde kocaman bir valizle bir aþaðý,bir yukarý gidiyorum,binerken içinde kaybolduðum kalabalýk etrafýmda yine ama bu sefer bir belirsizlik var hareketimizde.geminin katlarý arasýnda valizlerimizle gidip geliyoruz fakat kimsenin birþey bildiði yok.üstelik köyden çanakkalaye kadar yanýmda,baþýmda olan askerlerden bir iz yok.oysa askere gelirken adýmýmý kontrol etmiþlerdi þimdi hiçbiri yok ortalýkta.terhis kaðýtlarýndan sonra artýk kendileriyle pek ilgimiz kalmýyor demek ; tabi artýk asker deðiliz.


gemi kýyýya yanaþtýktan sonra da belirsiz,kalabalýk ve yorucu hareket devam ediyor bir süre.en sonunda gemiye binerken olduðu gibi inerken de anlamadan oluyor herþey ; kendimi topraða,istanbul topraðýna basarken buluyorum.uzun sürmüyor fakat istanbul topraðýyla iliþkimiz ,otobüse atladýðým gibi köyün yolunu tutuyorum ,hem askerlik hem köy arkadaþlarýmdan birkaçýyla beraber.

yol boyunca askerde olduðu gibi pek konuþmuyorum yanýmdakilerle.köyde beraber büyümemize raðmen askerde pek konuþup arkadaþlýk yapmamýþtýk.baþka yerlerden gelenlerle daha çok konuþup arkadaþlýk etmiþtik.nedenini bilmiyorum ama bu yeni dünyanýn içinde ,eskiden bulunduðumuz daha sonra da bulunacaðýmýz dünyadan söz etmek istememiþtik birbirmizle.ama hepimiz biliyoruz ki köye dönünde en yakýn arkadaþlar olacaðýz ; hep böyle olmuþtur zaten büyüklerden gördüðümüz kadarýyla.köye gidince,ait olduðumuz dünyadan baþka ortak bir dünya yaþamýþ olmamýz yakýnlaþtýracaktýr bizi ; büyüklerden gördüðümüz kadarýyla.

memlekete yaklaþtýkça nedensiz bir sevinç doluyor içime ve özlediðimi farkediyorum ; yirmidört ay boyunca hiç özlememiþ olmama raðmen.daðlara ,yollara,insanlara hasretle bakýyorum.ne ilginçtir askerde hiç aklýma gelmemiþti memleket ,sadece arkadaþlara anlatýrken düþünmüþtüm ama o zaman da hiç hasret yoktu.þimdi daðlarýn diziliþi ,yeþilliði ; insanlarýn doðallýðý,kýyafetleri ; yollarýn eðikliði bile hasret duyduðumu farkettiriyor.


kasabaya geldiðimizde pek tanýdýk göremiyoruz,bugün pazar günü olan cumartesi deðil nede olsa.sokaklarda sadece kasaba insanlarý var . onlarla da zaten pek iliþkimiz olmaz.biz onlara onlar bize yabancý gibi bakýp dururuz ,yalnýz onlarýn bakýþýnda bir aþaðýlama olduðunu da sezeriz.elbet bugün bu aþaðýlamalara üzülecek deðilim çünkü eve gitmek istiyorum sadece.eve,köye gidip büyüdüðümü ,adam olduðumu herkese göstermek istiyorum.yürüyerek yola koyuluyoruz ,o kadar yol gelmiþ olsak da yorgunluk yok üzerimizde ,zaten yýllardýr bu yolu defalarca yürüdük ; en azýndan her cumartesi kasabaya gitmek için yürürdük.


yolda yanýmdakilerle genelde , köyde neler olup bitmiþ olabilceðini tahmin etmek için konuþuyoruz.nedense askerlikten konuþmuyoruz pek ; sanki utanýr gibi bir halimiz var askerlikten bahsetmeye.buna raðmen hepimiz biliyoruz ki ileride bizi iyi arkadaþ yapacak olan bu bahsetmediðimiz askerlik olacak.


uzun ve ezbere bildiðimiz yol sonunda nihayet köye giriyoruz ,pek deðiþen þey yok ,aslýnda deðiþen hiçbirþey yok.köy meydanýna okulla cami arasý boþluða gidiyoruz.tam da caminin boþaldýðý ana rastgelip , gençler ve yaþlýlarla karþýlaþýyoruz.sevinç var herskesin gözlerinde ama hareketlerinden pek ortaya koymuyorlar .biliyoruz ki az sonra büyükler sorup biz cevaplarken küçükler de merakla dinleyecekler ve belki de ilk defa köyde herkesin dikkati bizde olacak , büyümüþ olacaðýz bir bakýma.

tabi önce köyün kendine has þekliyle hoþgeldin derler bize " sen,hoþgeldin"