Hani cümle masallar,
"Bir varmýþ bir yokmuþ,
Allah'ýn kulu çokmuþ,
Develer tellal pireler berber iken" diye baþlar.

Lakin, ne bir vardý ne bir yoktu.
Ne devdi ne pireydi ne masal.
Gel haberi çay havzasýndan al.

Düþ gördüm,
Gül yüzlü çay demliyordu.
Düþümde periler gül deriyordu.
Periler düþümü hayýra yordu.

Güller deste deste derildiðinde:

Elinde çay tepsisi yâri görünce.
Ýçimde depremler oluyor önce.
Sanýyorum çay renginde güneþ eriyor.
Güneþ rengi çaya rengin veriyor.

Böyle hüsnü zanla geçerken zaman,
Ýnce belliler gümüþ tepsi üstünde,
Yâr beliriyor kapýda,
Menekþeler göðsünde.

O anda,
Duyuyorum bardakla kaþýðýn þuh sesini.
Seviyorum tepsiye vuran yâr gölgesini.
Cümle sayýlanlar beni çaya baðlýyor.
Semaver inliyor, demlik aðlýyor.

Ben de,
Süzüyorum bardaða çayýn ruhunu.
Sunuyorum canana þevk ile bunu.
Çay yâri, yâr çayý hatýrlatýyor.
Ýçimde bir yeri hep sýzlatýyor.

Artýk,
Derleniyor cümle güzellik çayýn deminde.
Periler bekliyor gül bahçesinde.
Þeker, kaþýk , bardak demliðe tabi.
Yaþanýyor bu saltanat devrin birinde.
Bu masalý söyleyen de mutlu dinleyen de...
Ankara,21.09.2008 Ý.K