Kýþ öðleden sonrasýnýn loþ güneþi, konsolun üstünde duran resim çerçevelerine tatlý yumuþak bir aydýnlýk veriyordu.

Bir filmin ilk karesi yada son karesi olabilecek bir sahneydi odaya giriþim.

Temkinli, tedirgin adýmlarla odanýn içerisinde gezinmeye baþladým. Her ayrýntýyý bir bir yokluyordum. Kanepenin üstünde duran pofuduk bordo minderleri, çiçek desenli duvar kaðýtlarýný, avizenin çatlaðýný, pencere pervazýndaki boya lekesini, odanýn nem yað ve kömür kokan hafif kokusunu.

Ýz peþinde bir dedektif gibi bir av köpeði gibi, bir iz, bir ipucu peþindeydim. Unuttuklarýmý bulmaya çalýþýyordum, ya da neden unuttuðumu!

Kapý sesine doðru döndüm.

Annemdi.Üzgün, ürkek ve titrekti sesi. Bakýþlarý titriyordu.

- Ahmet Yavrum! Nasýlsýn güzel oðlum; hatýrladýn mý evini dedi, hatýrladýn mý güzel oðlum.

Yoðun güçlü neredeyse elle tutulur bir sevgiyle ve ürkütmemeye çalýþarak bana doðru birkaç adým attý, sonra durdu .

Sanýrým bakýþlarým durdurdu onu .

Aç mýsýn ? Yemek hazýrlayayým mý sana dedi

Reddettim. Bir þey yiyecek halde deðildim.

Kendimi rahat kanepenin üstüne býrakýverdim. Kanepenin aðýrlýðýmý daðýtan , beni içine alýp saran yumuþaklýðýna býraktým kendimi

Gözlerimi kapattým.

Hiçbir þey düþünecek halim yoktu güçsüz hissediyordum kendimi. Kafamdaki kocaman, karanlýk, derin boþluðun içine býrakýverdim kendimi.

Ne kadar öyle kaldým bilmiyorum. Týkýrtýyla açtým gözlerimi annem karþýmdaydý beni izliyordu ayný huzursuz müþfik bakýþlarla

Ürperdim. Bakma öyle bana dedim

Ahmet dedi

Sus dedim

Gene Ahmet dedi

Kalktým iyice gerilmiþtim. Bu gerginlik oldukça tanýdýk bir gerginlikti .

Konsola doðru yürüdüm gümüþ resim çerçevesinde annemle babamýn evlilik fotoðraflarý duruyordu. Ama o gün orda o anda ben o fotoðraftaki adamý tanýmýyordum.

Babam deðil mi bu dedim.

Evet baban diye atýldý annem hatýrladýn mý?

Hayýr dedim.

Tamda hayýr derken hatýrladým.

Annemim kabaran heyecaný birden havada kalmýþ öylece duruyordu. Heyecanýyla havada asýlý kalmýþtý sanki.

Sonra aðýr aðýr sönen bir balon gibi hüzünle yavaþ yavaþ yerine döndü


Camdan dýþarý bakýyordum

Hava kararmak üzereydi. Bu alaca karanlýkta tanýdýk geldi. Aðaçlarýn karanlýk dallarýnýn bir korku filmindeki hayaletler gibi sallanýþlarý, puslu karanlýðýn içinde umutsuzca yanan sokak lambasýnýn zayýf donuk ýþýðý…

Babam ve annemin evlilik fotoðraflarý ve fotoðraftaki her haliyle yapmacýk olduðu belli onlara yabancý mutluluk ifadeleri

Bunlarýn hepsi çok tanýdýktý . Burayý bu odayý,bu kokuyu,soluk lambayý, onun soðuk zayýf ýþýðýný, babamýn fotoðraftaki o donuk yapmacýk gülüþünü tanýyordum. Bunlarýn hepsi bana aitti yada ben bu dünyanýn bir parçasýydým biliyordum ama hatýrlamýyordum!

Ne kadardýr burada yaþýyoruz dedim anneme

Sen doðduðundan beri dedi

Ben doðalý ne kadar oldu dedim

45 yaþýndasýn sen dedi

Nedense huzursuzlanmýþtým. Kütüphaneye doðru ilerledim.

Raf raf dizilmiþ kitaplar, benim kitaplarýmdý hiç yadýrgamadým, sorgulamadým bile. Hangi rafta hangi kitabýn olduðunu bir bakýþta hatýrladým.

Raflarýn üstündeki küçük köpek biblolarýný, çocukluðumda masallarýma eþlik eden kahve rengi deve kervanýný, duvarda asýlý duran ablamýn 40 yýl önce kursta çavdar saplarýndan yaptýðý aile aðacý panosunu, panodan bana bakan amcalarýmýn aðabeyimin ablamýn gençlik fotoðraflarýný tanýyordum

Annem oturduðu yerden çaresizce beni gözlüyordu. Belli ki tedirgindi. Belki soru sormamdan korkuyordu.
Anlatsana dedim. Ýyice gerilmiþtim.Bana yardýmcý ol dedim. Hatýrlamama yardýmcý ol

Annemin tedirginliði iyice artmýþtý

Belli belirsiz bilmem ki oðlum dedi

Gittikçe sinirleniyordum

Neyi bilmezsin! Sende mi hafýzaný kaybettin dedim sesimi yükselterek

Sesi daha da belirsizleþen annem yok diye bildi

Ben iyice sinirlenmiþtim baðýrdým

Ne yok ! dedim

Yerinde çökmüþtü annem. Baþýna gelecek sancýyý bilen çaresiz bir migren hastasý gibi büyük acýlar içerisind,e ama acýsýna razý bir þekilde olduðu yere büzülmüþ bekliyordu

Daha yüksek sesle baðýrdým Ne yok ! Noluyor!

Söylesene Kadýn!

Titreyen elini hýrkasýnýn cebine soktu katlanmýþ bir parça kaðýdý sehpanýn üstüne koydu ve arkasýný döndü ve odadan çýktý.

Kaðýt sehpanýn üstünde pandoranýn kutusu gibi duruyordu.

Ürkmüþtüm. Kaðýt tanýdýktý. Hafif sararmýþ uçarýndan kývrýlmýþ köþeleri yýpranmýþ bir parça kaðýt.

Aðýr adýmlarla yaklaþtým kaðýda kaðýdý tanýyordum ben yazmýþtým hatýrlýyordum


Açtým okumaya baþladým


Merhaba Ahmet

Bu kaðýdý okuyorsan gene hafýzaný kaybetmiþsindir. Hastalýðýn nedeniyle ortalama her ay hafýzaný kaybedip bir hafta hastanede yattýktan sonra evine dönüyorsun

Yaklaþýk 20 yýldýr hemen hemen her ay bu oluyor. Ve 20 yýdýr sen annenle bu evden çýkmadan birlikte yaþýyorsunuz

Bütün hayatýn ve hatýran bu

Sevgiler

Ahmet

Hiçbir þey düþünecek halim yoktu güçsüz hissediyordum kendimi. Kafamdaki kocaman karanlýk derin boþluðun içine býrakýverdim kendimi.


Kýþ öðleden sonrasýnýn loþ güneþi konsolun üstünde duran resim çerçevelerine tatlý yumuþak bir aydýnlýk veriyordu

Bir filmin ilk karesi yada son karesi olabilecek bir sahneydi odaya giriþim…..