Utanmýyorum hala yazmaktan.
Kelimeleri bir kez daha israfa sürüklemekten.
Hiç ticari etikle düþünmedim ama
Malum iflas edince bir dükkan
-Ya da bir organ mý demeliydim-
Kalanlarý zararýna satar ya esnaf
Elden çýkarmak için sýrf.
Hani o zaman dolup taþar ya müþteri
“kapatýyoruz” ilanýný vermese
Kara bile çýkabilirdi bu satýþla…

Ya da organ olsun diyorsan

Hani iflas etmeye yakýn o organýnýn-
Yerini daha iyi bellersin ya-orda ölüm saklýdýr
Hissedemezsin acýsýný ama orda iþte
Korkarsýn ve tüm mikroplar o zaman üþüþür-
Hastalýðýn devasý ilaçlar o zaman en çok girer vücuduna.
Hani “ölüyorum”demesen
Bir dinçten daha dinç olacaksýn…

Ama iþte
Utanma belasý.

Deðil mi?

Ve ben utanmýyorum hala yazmaktan.
Ve bu yazdýklarýmý sana ithaf etmekten.

Çünkü senin acýný hissediyorum.
Þu yazdýklarým kadar basit.
Söylenildiðinde akla gelen ilk anlam kadar gerçek.
Yazdýklarýmda…yaþadýklarýmda…

Çünkü ben ilk defa sende saðlamamý yaptým.
Hani saðlam dost olduðuna hiç biat etmedim.
Yine de yaptým iþte!
Niye yaptým neden yaptým sormayýn bana.
Hayýr ben cinayet iþlemedim ki!
Neden bu masadayým?
Niye bu sorular?

Hani demiþti ya Ýskender;
“adýmý ilk söylediðin gün
Kan geldi kulaklarýmdan o gece.”

Bak bende bunun bir benzeri varmýþ;
“bir basýnç geliyor seni duyumsadýðým her duyudan
Kabakulak misali.”
Fýþkýrmýþ lavlardan nasibini alman çok doðal.
Ama o lavlardan canýn acýdýðýnda
Senden uzak olsam da bana dert yanmýþtýn.
Anýmsa.
Þimdi gene beni dinlemiceðini bile bile
Ýzinden fazlasýný verdim sana.
Bu sefer magmaya inmek istiyordun.
Þu saatlerde inmiþ olmalýsýn da.

Sana söyledim
“dur bak izin veremem buna!
Orada mahsur kalmana.
Endiþe ediyorum bak
Yine canýn yanarsa
Yüreðinden sonra!
Dur bak bu riski göze alamam!”

Yine üþümüþtün önümüz kýþtý ayazdý.
Ve sen beni Ankara soðuðunda bir baþýma býrakýp
Kendini dokuz günlük piþirmeye sürdün!
Üþüyordun besbelli.
Hem de dokuzuncu ayda.
Devreden basamakta.

“mercimeði fýrýna vermek”diye algýlanýrdý.
Duyan olsaydý pek ala.

Bunu demelerine izin vermezdim asla!
Ama saðlam deðildi de bu taslak.
Bak bahsettiðim yeryüzü þekli yanar.
Bak bir insanýn yüz þekli unutulur da.
Bak onun kaybedeceði bir þey yok!
Tüfleri verimlidir de topraða!
Ama þayet patladýðýnda-inflak ettiðinde-
Kimyasal uyuþmazlýgýnýzdan ya da.
Sen kül olursun.

Ve ben savurmak zorunda kalýrým seni
Okunmuþ okynanuslara.
Dokunulmuþ bedenine bir ben beddua okumam.
Selaný ben veririm tüm þeytanlara.
Haber salarým þerlerimle seni iyi aðýrlamalarý için.
Bak orda üþümezsin de.
Hani orda bile dersen bana “þeytan görsün yüzünü!”
Yanýnda biterim.
Hayýr istemiyorum dersen
Bugün namaza baþlarým!Cennete girerim.

Hayýr kýskançlýk deðil bu yazýlanlarýn rahimi
Zaten kýskançlýk olmamasýdýr en vahimi.
Þayet volkan patlamazsa
Kutupta açarsýn gözlerini gene donmak üzereyken.
Üþüyordun besbelli.
-en sevdiðim hayvanlar penguenlerdi-
Onlara iyi bakýn derdim ben gelene kadar.
Haber salardým kýzakla.

Ve bana hýçkýrarak vakaný anlattýðýnda
Ayalarýmda sýkýp öldürdüðüm o sarýlma refleksini
Gövdeme sarýp sana uzatýrdým.

Þayet bu gerçekleþirse

Sen utanma hüviyetini unuttuðun insandan.
Utanma sakýn o tüm içindeki guruldayan gururlarýna
Þunu haykýr;”o benim yýllar öncede býraktýðým dostum bakýn!”

Ama þayet tüm bunlar sadece bir þiirse
Daha öteye gitmedi ve gitmeyecekse

Ben utanmýyorum hala yazmaktan!
Ve utanmýyorum tükürdüðümü yine yalamaktan!

Ýz kýsa ve öz.