Sustu.
Sanki bütün bunlarý yapan o deðilmiþ gibi arsýz sessizliklere terk etti beni. Zaman da bir o kadar arsýz olmuþtu o an. Akla zarar sorulara karþý siper ettim sonra zihnimi. Kocaman bir soru iþaretinin altýnda ezilen yüreðimi, az hasarla çýkarmaya çalýþtým var gücümle. Ama baþardým. Arta kalan gururumun kývancýyla mutlandým.

Baktý.
Acýnasý halime ufak bir tebessüm fýrlatarak baktý. Nefretin gücünü hissettim o an. Gözlerdeki mananýn evrimine hayretle baktým. Bir yabancýydý karþýmdaki. Anladým, bu adam benim deðildi.


Dinledi.
O’nca ifadesiz haykýrýþýma tepkisizdi. Hýrslarýma yenilmenin hezimetiyle kinimi kustum o an. Yetmedi sözcükler. Yetim kaldý türküler. Anonim hayallere býraktý sevda yerini. Zorlandým. Hislerimin yetim noktasýnda kalakaldým.


Gitti.
Daha aþkýn serim bölümündeyken gitmek gibi basit bir çözümle nihayete ulaþtý yalanlar. Kendime acýdým o an. Bir alacaðým vardý zamandan. Sözde yasýna taziyelerdeydi artýk. Cevabý hazýrdý: “Biz zaten oldum olasý farklýydýk.”

Yardýmcý fikirler de tükendi.
Yanlýzlýðýmýn anafikri:
“Sustu,
Baktý,
Dinledi
Ve gitti... “