Bir yazýya baþladýðýmda çok fazla sözcüklerle oynamam. Olmuþ mu olmamýþ mý? Pek düþünmem.
Öylesine geliþir sözcükler. Yazmak kendi içinde bir yolculuktur bence.

Bilemezsin bir kaç dakika sonra hangi sözcüklerle buluþacaðýný. Bir ressamýn fýrçasýnýn renklerle buluþmasý gibi. Mavi ile lacivert arasýnda kalývermektir öylece.

Hep sevmiþimdir okullardaki kompozisyon sýnavlarýný. Sýnav bir saat ise yazacaklarýnda bir saatliktir. Bu bir saatte her yere yolculuk yapabilirsin. Kendin olursun. Bazen bir atasözlünden, bazen akþam izlediðin bir filmden esinlenerek yol alýrsýn. Öðretmene kalmýþ seni deðerlendirmek. Kalemi seviyorsan, öðretmen yazýndan bu kokuyu alýr.

Hayatta bir öðretmen gibi eksik yaþadýðýnda kýrýk not verir. Özellikle yaþadýklarýnýn ve yazdýklarýnýn arasýnda kaldýysan.

Kýmýldamadan beklemek öylesine bilmediðin bir zamanda,
geçmiþi unutup, geleceðide zihninden çýkarttýðýnda ancak yazarsýn yazacaklarýný.

Hayatýn seni bir limana taþýmasýný beklemeden.

Birçoðunuz "þimdiyi" yazýyorsun ve yaþýyorsun öyleyse diyecektir kuþkusuz .

Ama anýlar ve hayaller olmadan da bir mesafe katedilmiyor.