kayba deðer
on iki kurþunluk bir löbye
sus ölçer algým
ve yeþil saçlý bir anne
hepsi pamuk kaðýt ve helvadan ibaret
bu gece kessen de beni
küçük iskender ölmeyecek

ufuða bak gitmeyecek
geceye bak bitmeyecek
kessen de nefesimi
seslerinden bir güfteyle
içime doðru gözlerin
ellerimdeki ellerin
ve on iki kurþunluk bu 'löbye'
hiç bir nesneyi tanýmlamaya yetmeyecek

ardýþýk kelimeler
ardýþýk titremeler
içimde yýkýlýr ardýþan her bir yer
içime doðru özlemin
özleminden geçtiðim bu sefer
hiç kimseyi öldürmeyecek

yetersiz ayrýlýklar
yetersiz sarýlmalarla
seninle sanki iki yana düþen saçlarýmý
geceler sanki seninle el ele bir hüzün bahçesinde
üstüme abanýp yakýlan uykularýmla
odamda zifiri kara rengimden bihaber
odamda ýzdýrabýn ucundan fitillenen sigarayla
izmariti bastýðým duvarlarýmý kýrmýzý bir tablaya
söndürecek

seninle oluþan yorugunluðumu kimse benden bilmeyecek
odamda zifir hala kara
gözlerimi kapattýðým yer
seni benden saklayýp
sýcacýk üþüyecek

ne demiþti bir nilgün marmara
''ey iki adýmlýk yer küre
bütün arka bahçelerini gördüm ben''
ayný dizeyi bu gece
benden biri gözlerinden izleyecek

geceler sanki seninle el ele hüzün bahçesinde
ayrýlýk pozisyonunda bir gülümsemeyle
beni senden on iki kurþunluk löbye ile kesecek
ve bir 'löbye' henüz hiç bir nesne deðilken
bendeki yerini
hali hazýrda hiç kimse
tdk' ile betimleyemeyecek..