Selvi aðaçlarýnýn serinliðine hasret akýl. Özverisinde ahlakýný tükettikten sonra yolun en ýssýz dönemecinde yolda kaldý. Özgürlük diye çýðýrdýðý günler… Ciðerlerinden kopan her feryadýn yangýnýnda kavruldukça, kýzgýn yaðlarýn mayiliðine karýþtý. Doðduðunda üzeri boþ bir levhaydý. Sonra âlemin tüm acýsý, yine kendi damarlarýnda dolaþan kanla yazýldý üzerine. Mýzrak ucu kadar keskin ve parlak bir kalem kullanmýþtý zaman. Kazýyarak iþledi her edepsizliði. Her çizgide biraz daha derine, daha derine…

Tecavüzlere uðradý akýl. Peþ peþe, üst üste… Kaný oluklar halinde en derin mahremiyetine inene kadar. Baðýrmadý mý? Çýðlýklarý arþýn dipsizliðinde yankýlanana dek yýrttý ciðerlerini. Kör kuyularýn, çatlamýþ taþlarýna çalýndý özsuyu. Dilinde sövdüðü dünyanýn geçmiþi, dimaðýnda tecavüzün sýzýsý…

Ve idama mahkûm edildi akýl. Yargýsý bir katilinkinden ayýrt edilmedi. Oysa cinayetler iþlenmiþti, vahþetin kýdeminden kaçýlmadan. Akýl katil deðil, maktulun ta kendisiydi. Akýl bir cinayete kurban gitti. Öldürüldü atmosferin her katmanýnda. Tarihin her zamanýnda canýna kast edildi. Bütün acýsýyla, bütün sancýsýyla her seferinde yeni bir ölüm yaþadý akýl. Kiminde daraðacý, kiminde yaðlý kazýk, bazen parçalanýp azgýn köpeklere atýldý, bazen gamsýz bir katýrýn arkasýndan sürüklendi. Her seferinde öldüðü aný düþündü, can suyu akýp gidiyordu damarlarýndan. Kustukça öfkesini geçmiþe, biraz daha biniyordu geleceðin yükü omuzlarýna.

Zindanýn çilesi içinde yoðruldu akýl. Paslý kapýlarýn tecride yaydýðý kokuyu çekti ciðerlerine. Kalýn duvarlarýn nemlenmiþ yüzeylerine koydu kafasýný. Silik yüzlerini düþündü oraya mahkûm edilenlerin. Küçük penceresinden içeri sýzan güneþ ýþýðýna lanet okudu kimi zaman, getirdiði umuda ve hatýrlattýðý güzelliklere. Hatýrlamasa daha kolaydý aslýnda. Sýrasý deðildi çaðlayan nehirleri, üzerinde kýrlangýçlar uçan aðaçlarý, yeþil vadileri, sonbahar yaðmurlarýný hatýrlamanýn. Öfkeliydi akýl ve daha da öfkelenmeliydi. Düþünce levhasýný lime lime eden fikir oklarýndan kurtulmaya yardýmcý olmazdý kuþlar, böcekler. Nihayetinde günü geldi aklýn. Bir ölüme daha elleri baðlý sürüklendi.

Giyotinin misafiri oldu akýl. Keskin býçaðý altýna serildiðinde bütün marifet ve fikirleri, akýl yalvarmanýn yersizliðini ancak idrak etti. Özel bir yaný yoktu yaþadýðýnýn. Cehennem azabý gibiydi o yýllarca anlatýlan. Baþýn bir taþýn altýnda parçalanýr, acýsýný ruhunun en derininde hissedersin. Çok geçmeden baþýn tekrar yerine gelir ve tekrar ayný taþýn altýna itilir. Buydu belki de aklýn yaþadýðý, özetle. Ölüm ölümü kovalarken, düþünemedi bunlarý akýl ancak þimdi idrak ediyordu yavaþ yavaþ. Bu sýradaydý iþte tam, cellâdý geldi. Son dua, son istek vesaire ritüellere girmedi bile. Gözlerini yargýcýn gözlerine dikti. Bir göz kýrpmasý kadar uzaktý aklýn bu ölümü. Bir daha kine diye geçirdi içinde, bir dahakine. Yargýç kýrptý gözlerini. Giyotin, gürültülü bir sesle koptu yuvasýndan ve göz açýp kapayana kadar ikiye ayýrdý aklý. Ruh ve beden gibi. Sað ve sol gibi.

Þimdi özlediði selvi aðacýnýn gölgesindeydi akýl. Yeni bir ölüm için neden arayana kadar.