Gözleri kan çanaðý gibiydi. Ürktüm geri çekildim. Köþeye sinip sessizce beklemeye baþladým. Daha çok dýþarýyla ilgilenmeye çalýþtým ve gözlerimi pencereden dýþarý doðru kaydýrdým.

Saat sabahýn 5 i...Þehirde karaltýlar hareketlendi. Kadýn ve erkekler sokaða düþmüþler. Çocukken büyüklerimizin anlattýðý ecinnileri hatýrlatýyor gölgeler. Küçükken dev gibi gelenlerin yerine geçmiþler þimdi. Gece/Gündüz, peþimizden kovalýyor ya nereye götürüyor bizi...Bilinmeyen bir telaþ vukuu buluyor bedenimizde..Zihnimizin oyunlarý olsa gerek gündüz ve gece. Gözümüzde gördüðümüz dünyayý ruhumuza hapis, kullaðýmýza gelenleri zincir yaparak ve dünyayý istediðimiz gibi anlayarak. Sanatkarýn parmaklarý harpýn ucundan indiriyor notalarý. Býraksýn aksýn gitsin zaman. Olmak istediðim yerdeyim, tarifi mümkün deðil.

Sakinleþiyorum zihnimden akan düþüncelerimin düzensizliðiyle. Ona baktým olduðu yerde dikiliyordu. Birazdan yataðýna uzanmaya geçti ama onuda uyku tutmadýðýný biliyordum.

Üzerime hýþýmla atýldýðý zamanlar çok nadirdi. Ama bir defasýnda beni aldýðý gibi bir ormanýn en kuytu yerine götürmüþtü korkmuþtum ama sesimi çýkarmadým. Karanlýðýn içinde bir yere býraktý beni sonra sýrtýný dönüp gitmiþti. Karanlýkta çiçek bile açsa çok korkutucu oluyordu. Daðýn eteklerine kadar yürüdüm. Kuru dallarýn çýtýrtýsý ayaðýmýn altýnda, yürürken ayaklarýma dolanan elimi çizen çalýlar akýyordu etrafýmdan. Sessizlikte sadece adýmlarýmýn sesini ve arada öten baykuþun sesi duyuluyordu ve galiba hýzla çarpan kalbim (ya da bana öyle gelmiþ olabilir). Sonunda daðýn eteklerine vardým. Amacým vahþi hayvanlar gibi çýkabildiðim en yüksek tepeye çýkarak kendimi güvene alabilmekti. Yukarýya týrmanmadan önce arkama bakmak istemiþtim. Geriye döndüðümde parlayan bir çift göz görmüþtüm. Derin bir nefes alarak yürümeye baþladým. Dar bir patikadan ilerledim önce aðaçlar giderek seyrekleþti. Bir müddet sonra aðaçlar bitti ve daðýn üzerine beyaz bir kefen gibi sarýlmýþ karýn üzerinde olduðumu hissetmiþtim. Ayaklarým bata çýka yürümüþtüm çýkabildiðim kadar yukarýya çýkmak istiyordum. Bir müdde sonra buzun üzerine geldiðimi hissettim. Kaymamak için bazen emekler vaziyette yukarý doðru ilerliyordum. Nihayet ne kadar sürdü bilmiyorum ama en tepeye vardýðýmda ilginç bir netice olarak orada onu gördüm tekrar. Yüzünde beni sorgular gibi bir hal vardý. Kalbim yanmýþ, içim çekilmiþti. Elimden tuttu ve boþluða doðru bir adým attýk sadece ve bir boþluðun içine düþmüþtük ikimiz birden. Geriye nasýl döndüðümüzü ben hatýlamýyorum. O da bana anlatmaz ve çok fazla konuþmaz zaten benimle, bende sormaya çekinirdim. Nadir zamanlarda bana bir soru sorar ve benden bir cevap duymayý beklemeksizin sýrtýný döner giderdi.

Bir müddet sonra nefesi dýþarý çýkarken etrafta yükselen hýrýltýsýný duydum. Bana öyle bir bakýþ fýrlattý ki hemen baþýmý çevirerek bu bakýþtan kaçtým. Sonra bana sýrtýný dönerek uzanmaya devam etti. Bu bakýþý, bu hareketi bana yabancý deðildi.

Bir defasýnda yine beni elimden tutup bir kayýða bindirmiþti. Bana uzun gelen bir süre boyunca yol aldýk. Hatta öyle yol aldýk ki baþýmý geriye çevirip baktýðýmda karayý göremedim sanki bir okyanustu burasý kayýðýn yan tarafýna doðru eðilip derinliðine bakmak istemiþtim. Su berraktý hatta öyle ki neredeyse yüzen balýklarý görüp tanýyabilecek kadar. Ben suya bakarken kayýðýn ön tarafý kum üzerinde biraz ilerledi ve durdu. Bana dönüp öyle bir bakmýþtý, belli kayýktan inmemi istiyordu. Bende bakýþlarýmý ondan kaçýrarak suyun içine attým kendimi ve suyun içinde biraz yürüdükten sonra adanýn topraðýna ulaþtým. Sonra bana sýrtý dönecek þekilde kayýkla geri döndü. Ada bakire gibi önüme uzanmýþtý. Ýlerlemeyi düþündüm sonra geriye dönerek baktým, kayýk yoktu, kaþla göz arasýnda bir anda kaybolmuþtu. Bende adayý keþfe baþladým. Sahilden iç kýsýmlara doðru yürümeye baþladým. Yemyeþil bir yerdi burasý ve alabildiðine huzur veriyordu içime. Onun yanýnda bazen kendimi esir gibi hissediyordum. Biraz uzaklaþmam iyi bile geldi. Bir tepeciði aþtýktan sonra kulaðýma akarsu sesi geldi. O tarafa yöneldim tatlý su pýnarýydý. Eðildim kana kana içtim. Baþýmý kaldýrdýðýmda sudaki aksimin yanýnda bir akis daha gördüm. Öyle bir güzellikti gözlerimi alamadým. Ýçlerinden hayat, enerji, neþe fýrlayacakmýþ gibi pýrýl pýrýl gözler. Dip diri canlý bir mizaç. Bu nasýl bir güzelliktir aklým almadý bir süre. Sonra yansýmanýn aslýna bakmak için baþýmý çevirdim, o benden uzaklaþmaya baþlamýþtý bile. Koþarak peþinden gittim. Yakalayabildim sonunda. Tutup kendime doðru çevirdim. Böyle hýzlý davranýrken birden benden korkmasýndan çekindim ama yine de çevirdim. Sudaki yansýmadan daha güzeldi. Elini tuttum. Sonra adayý dolaþtýrmaya baþladý ve yanýnda bu ada tam huzur, mutluluk adeta cennetten bir köþe gibi gelmiþti. Bana gözlerimi kapamamý söyledi ve seslenesiye kadar açmamamý istedi. Ben de ona uydum. Elini elimden çektiðini hissettim. Boþlukta saða sola elimi uzattým onu arar gibi. Sonra sesini duydum. Gözlerimi açabileceðimi söyledi. Gözlerimi açtým sahildeydim ve o tam karþýmda dikilmiþ beni sorgular gibi yüzüme bakýyordu. Kayýða aldý beni. Geri dönüþ yolu boyunca o sesi ve onu içimden geçirip duruyordum. “biz ikiz olmalýyýz” diye düþündüm ve hissettim. Birden geldiðimiz yeri gördüm içimde inanýlmaz derecede geri dönme arzusu vardý. Ama dönemiyordum. Bu yarayý göðüsümde þimdiye kadar taþýdým ve taþýyorum.

Biraz sesli mi düþünmüþtüm. Baþýný bana çevirdi ve gözlerime bakýyor bu sefer anlayamadýðým bir þekilde bana þevkat mi duyuyor anlayamadým ama bana bakýþý deðiþti. Bu sefer bende gözlerimi kaçýrmadan ona doðru bakabildim. Bu kafeste ikimizden baþka kimse kalmamýþtý artýk. Birden kafes üzerime kapandý sanki kayboldum, galiba boðuldum.
...
...
...
....
...
.
.
.

Güneþ çekildi, ay göründü. Ay çekildi, yýldýzlar göründü. Sular çekildi, toprak göründü. Toprak kurudu, mevsim yaþlandý. Zaman çekildi, ruh göründü. Kalp yandý, ruh çekildi.

Uzun uzun gönlündeki fotografa baktý. Sonra dýþarýya.. Ay öyle parlýyordu ki gökyüzünde hiçbir yýldýz görünmüyordu. Hatta öyle geldi ki þehrin karanlýðýný bile aydýnlýða çevirecekti sanki. Pencereden bakýnca görülen, evin karþýsýndaki boþ arazide inilti duyuldu. Bedenimiz ne kadar ruhumuza kale gibi gerilsede o da biliyordu ki içindeki aydýnlýðý ne kadar yoketmeye çalýþasa da herzaman içimizdeki aydýnlýk dýþýmýzdaki karanlýktan fazla.