Bir selam bekler gönüller"


Kutadgu Bilig
“selamý veren eman verir; selamý alan selamette olur”
der ve
“garibe bir selam, bir altýn yerine geçer” diye ilave eder.

Barýþtýr selamýn bir anlamý ve bir anlamý huzur.
Selim ile Salim, Selami ile Selamet, Süleyman ile Müslim, Müslüman ile Ýslâm...
Hep ayný kökten hep ayný çiçekten. Ilgýt ýlgýt rüzgar, ýþýk ýþýk tebessüm.

Hiçbir þey iken biz, Elest Bezmi’nde bize can baðýþlayana can verme sözüdür selam.
Gök kapýlarýný açan kutlu zamanlar güzeli... Temiz yüreklerin ve gülen yüzlerin artýrýr aydýnlýðýný.
Doldurur beyaz heybemizi ve boþaltýr kara defterimizi. Rahmetinden alýr kuvvetini diller ve o söz ile silinir bütün suçlar.

Selam bir gülümseyiþ, selam bir bakýþ, selam bir merhabadýr;
selam tam vaktinde bir gönül alma, ta yürekten bir teþekkürdür.

Selam bir umman; sevgi saklar derinliklerinde.
Selam içten bir tebessüm, kalbî bir yakýnlýktýr. Selam ve aleyk, birbirini bütünleyen ikizler...

Selam geldi ve bütün yaslý çehrelerdeki kederlerin yerini en içten tebessümler aldý.
Onun sýcaklýðýyla karanlýk gönüllerimiz aydýnlandý. Göz gözü görmez olduðunda ve ters düþtüðünde birbirine bütün yollar ve dahasý gönüller kapattýðýnda birbirine çelikten kapýlarýný,
açtýrmaz mý bahar çiçeklerini bir selam?

Adý sinelerimizden kazýnmak ve namý yeni nesillere unutturulmak istendi. Ve þair:

Bir devrde geldik ki azîzân unutulmuþ
Tutmuþ yerini hurd u büzürgân unutulmuþ. demek zorunda býrakýldý..

Hasretlerimiz düðüm düðüm selamlarda gizlenir ve seher yelleriyle gönderilir yar olan uzak diyarlara.
Selamlarýn en güzeli ile baþlar ve selam ile sona erer bütün mektuplar.
Heyhat!.. Ne selamlar ile rahmet dilediðimiz dualarýmýz, ne de satýrlarýnda sevgi çiçekleri açan mektuplarýmýz kaldý.

Oysa o, kýyamda bir ayet; kaidede bir tahiyyattý. Küçük büyüðe, yürüyen oturana, süvari piyadeye, az çoða...
Ama ne zaman ki ilâhi huzura selama durmayý unuttuk ve sað cenahýmýzdaki meleði iþsiz býraktýk, iþte o zaman unuttuk selamý.
Belki içimizdeki yabanlýklardýr veya yabancýlýklardýr bize selamý unutturan. Sahi, kalbimizin bütün paslý kapýlarýný ardýna kadar açýp da, o vefalý dosta en son ne zaman bir salât u selam yolladýk?

Oysa O, “sizden biriniz bir meclise girdiðinde evvela selam versin” ve “aranýzda selamý yayýnýz” buyurmuþtu.
Ve kutlu bir selam ile gelmiþti dünyaya.

Oysa duymadý mühürlü kalpler teri gül kokanýn selamýný.

Oysa O, bir gün arkadaþlarýnýn arasýnda, uzaklara bakýp, “kardeþlerime selam olsun!” demiþti.

Yazýk ki biz o kelimeyi onun söylediði yalýnlýkta, onun söylediði sýcaklýkta ve tazelikte söyleyemedik.
Kurtuluþun, saadetin, barýþýn, sevginin, merhametin ve adaletin o bir kelimede saklý bulunduðunu dosdoðru anlayamadýk ve anlatamadýk.
Hatta “rüþvet deðildir deyu” almadýk.

Ne olur bugün Yunusleyin bir selam verelim onbir ay unutup bir ay hatýrlayabildiklerimize.
Düþkünlere, yetimlere dullara, çocuklara, sevgililere, kimsesizlere...
Kalmasýn selamýn gönlünü okþamadýðý bir yaralý yürek. Bir gülümseyiþimizle ýsýtalým ýsýtamadýklarýmýzý.

Biz dünyadan gider olduk,
kalanlara selam olsun.
Bizim için hayýr dua,
kýlanlara selam olsun.
Ecel büke belimizi,
söyletmeye dilimizi
Hasta iken halimizi,
soranlara selam olsun...

Erol Uzun