þimdi bir meddah aðlýyor tek kiþilik kalabalýðýnda yalnýzlýðýnýn...
fiyonklarla süslenmiþ yalnýz ve çok yaþlý,
terk edilen o roman karakterleri gibi
ölümcül ve ihtiraslý bir salgýn hastalýk taþýyor ayrýlýk...

yüzyýllardýr annemin nefesiyle buðulanmýþ bir þehrin camýna
parmaklarýmla adýmýzý çizmeye çalýþmýþým meðer sevgilim!
bazen gasp edilmiþiz,
patika yollarýmýzý yakmýþlar çoðu zaman
bazen de kapalý çarþýlarýmýz ihtilal aðlamýþ...
þimdi ise farkýndayým hep, hep cevapsýz kalanlarýn!
yanaklarýma sýçrayan dudaklarýnýn
dudaklarýma bulaþan asfalt dökülmemiþ bir karayolu kadar masum alnýnýn
neden yoksul bir aþkýn ortasýnda çok aciz bir azýnlýk kaldýðýmýzýn-
her þeyin,
her þeyin farkýndayým.
tüm cecapsýz kalanlarýn...

artýk parmaklarým da aðlamaklý
ölümde ölümlü artýk-biliyorum!
ve terk edilen o roman karakterleri gibi
yüreðimde ki nüfus patlamasýna aldýrmaksýzýn
kan revan içinde
-sanki bir eskirim düellosunda parçalanmýþým gibi-
-sanki o buðulu camý ben yumruklamýþým da daðýlmýþýz suçluluðuyla-
kalabalýk aðlýyorum...
Neden ayrýldýk?
þimdi her sabah ayna da kendini yumruklayan
kendini yok eden
toplumun ritüellerine aykýrý küfürler aðlayan
tek kiþilik susan
sonra
sonra bir daha susup aynayý bir daha yumruklayan bir sicilim...
ve ne zaman gözüm bir neþtere dalsa;
mahallede ki siren sesleri çoðalýyor!
bir maestro daha ölüyor!
Evet,
bu benim suçum...
balkondan aþþaðý kendimi sarkýtarak, alayýna küfredip
çýðlýk atasým geliyor!

Ölüm! ,,
fiyonklarla süslenmiþ çok yalnýz ve yaslý bir istiklal çoðunluðuydu...
adýn saðanak yaðmurdu senin sevgilim!
kendimi hýþmýndan korumak için sýðýndým;
kapalý çarþý gözlerin
dalgakýran dudaklarýn
ve ölümü dahi ölümlü kýlan seyyar satýcý saçlarýn vardý!
Kokun etime aykýrý,
günlerden bir istiklal ayrýlýðýydý!
Kalbimde ki nüfus patlamasýna aldýrmaksýzýn,
en çoðul halimle sevmiþtim seni...
ve þimdi,
þimdi unutmaya çalýþmak adýný
bana gerekli kýlýnan bir kalp nakli gibi...