Bugün ‘ seni bir telefon trafiðinde bulmuþtum oysa ‘ dediðim günden birkaç gün önce ölen cumartesi. Ve hala bulutlar gökyüzünün gülümseyebileceðine ihtimal veremiyorlar. Çünkü bir þair eðer þiir yazmayý býraktýysa, ellerini, parmaklarýný kýrdýysa mazeretsiz, artýk çok geç kalýnmýþtýr ‘ yalnýzlýk ‘ için. Artýk anlamsýzdýr ve ‘ yalnýzlýkta yalnýz kalýyor mudur acaba bir ebeveyni yalnýz býraktýðýnda? ‘ sorusuyla yüz yüze kalýnmýþtýr…

Bugün ‘ artýk izlediðim her film öldürüyor beni; bir kadýn bir adamý öpse sen düþüyorsun dilimin ucuna ‘ dediðim günden birkaç gün önce intihar eden cumartesi. Ve hala ozon tabakasýnýn umudu var, hala dünya batýdan doðuya doðru dönmeyi sevmiyorsa; güneþ batýdan doðmak istiyorsa her gün aðardýðýnda; bunda kesinlikle bir tezgâh var!

Ve bugün günlerden yine cumartesi! Yine bir þeyler sayýklayýp, bir þeyler sayýklarken birkaç dal sigara atýp, sigaralar bittiðinde bileklerimde söndürüp onlarý, siyah yerine yeþil olmasýný bekleyeceðim bileklerimin. Dünya yörüngesinden sapacak aðladýðýmda! Çünkü artýk ölmekten vazgeçmiþ bir þairin, solunumlarýný –solunumlarýnýn doðasýný kiniyle parçalayan bir þairin ‘ yalnýzlýk ‘ kelimesini aðzýna almasý hiç duyulmamýþ bir argonun dille temasý gibi olacaktýr!

Artýk kýyametin kopacaðýna Ýsrafil'de inanmýyor zaten!