Her nimetin olduðu gibi çayýn da kadrinin bilinmesi gerektiðine inanýrým. Bu yüzden çayý özenle içerim. Her yudumundan ayrý bir tat alýrým. Adeta çay içtiðim bardaðý incitmekten çekinir, onu itinayla tutarým. Bence çay içmek öyle alel acele yapýlacak iþlerden deðildir. Çaydan keyif alabilmek için, ona zaman ayýrmak gerekir. Ki bu hem demleyen ustaya hem çaya saygýnýn gereðidir.

Benim bu çay tutkumun doðallýðý kadar, bunu anlamsýz bulanlarýn olmasý da doðal bir durumdur. Bu durumdan da rahatsýzlýk duymuyor, hoþgörü ile karþýlýyorum. Dün gece yine çayýmý yudumlarken, benim çayla ilgili gereðinden fazla þiir yazdýðým yorumunu yapan ve "senin yüzünden , çay içmekten vazgeçeceðim" diyen bir arkadaþýn sözlerini hatýrladým, ister istemez elim kalem ve kaðýda gitti... Sakýn inatlaþma olarak algýlanmasýn.Ýçimden geldiðince yine çay için birkaç dize karaladým. Affola.
Çay Tutkusu
Sen bana ne dersen de.
Mest etti beni yine,
Bardaktaki aþifte.
Hele, ince bellide nadide mi nadide.
Ayrý bir edasý var,
Kendince havasý var.
Sanmam ondan hasý var.
Ýsterim ille de çay.

Rengini tasvir eden,
Bir renge eremedim.
Bardaktaki güzelden gönlümü alamadým.
Her içtiðim yudumdan inan ayrý haz aldým.
Onun yerini tutan içecek bulamadým.
Sen bana ne dersen de.
Mest etti beni yine,
Bardaktaki cazibe.
Üstündeki buðuyla,
Sanki farklý bir dünya.
Sýmsýcak gülüþüyle,
Rüya içinde rüya.
Bir hayal aleminde içerim huþuyla çay.
Baktýkça azizleþir ,
Bence duruþuyla çay.
Ankara,14.10.2008 Ý.K