Huzur evi ziyaretlerimi aksatmaktan hiç haz etmezdim, bundan birkaç sene öncesine kadar.. “Yaðmur, çamur” demeden giderdim yanlarýna.. Bilirdim, görünce:

- “Geldi, hayýrlý kýzýmýz” diye, sevineceklerini.


- “Dün akþam, Hasan Amcan öldü” demiþti.. Dalgýn, aðlamaktan göz pýnarlarý kýzarmýþ gözlerle, ölümün her an peþinde olduðunu kabullenen yaþlý teyzelerden birisi…

Ne diyeceðimi bilemeden, kalakalmýþtým ayakta öylece.. Böyle sözleri dinleyince…

Yaþlý amcalardan biri:

- “Gel kýzým, ayakta kalma. Yanaþ yanýmýza, otur, sohbet edelim. Ne var, ne yok dýþarlarda.. Anlat bize. Çocuklarýndan bahset, yediðin içtiðin senin olsun. Ananlan babaný arýyor musun, de hele. Sen, hayýrlý bir kýza benziyorsun”

- “Hepimiz öleceðiz, kurtulacaðýz bu hayattan” diyen birinin sesine dönüp:

- “Aman, Amca Bey!.. Þikayetiniz mi var? Nedir, söyleyin” demiþtimdi..

De:


- “Yusuf benle tavla oynamýyor, küsmüþ.. Halil Amcan desen.. Kulaðý duymuyor, gözü görmüyor. Attýðým zarý kabul etmiyor, kavga ediyor benlen”

Tam “Gel beraber oynayalým, babacýðým” diyecekken:

- “Kýzým, senin gözün görür. Gençsin, benim odaya gidelim de bana yardým ediver bir zahmet” diyen, bastonlu teyzenin ardýndan gidivermiþtim hemen.

Odasý Gül Suyu kokuyordu ve Cennet huzuru vardý sanki. Yataðýnýn yaný baþýndaki Kuran-ý Kerim’in arasýnda cetvel gibi olan büyütecini koymuþtu. Belli ki; her fýrsatta okuyordu, sýðýnýyordu Yaratana ve Kutsal kitaba..

Küçük küçük kaðýtlara sarýlý olan (Sanýrým gelen hediyelerden yemeyip ayýrdýðý) tazesi-bayatý bir dolu lokum, þekerlemeler ve sýcaktan eðrilip büðrülmüþ, sonrasýnda donmuþ olduðu besbelli yaldýzlý çikolatalarý, ördüðü el bezlerini, liflerini, hýrkayý, rengarenk patikleri rengi solmuþ, buruþuk-kýrýþýk ve kenarý ha koptu ha kopacak týklým týkýþ kocaman bir poþetten çýkartýp; bana, onlarý “güzelce katlayýp” her birinin arasýna yemeyip, sakladýklarýný vererek “yerleþtirmemi” isteyip, “gazete kaðýdýyla paketlememi” söylemiþti.

O kadar çok biriktirmiþti ki.. “Bunca zaman verememiþ bir türlü” geçmiþti aklýmdan.. Ya da hiç farkýndasýzlýðýmýzla birbirimizi beklemiþiz sevginin itimadýna istinaten…

- “Bu torunun. O’nun gözü yeþildir” diye, ayýrdýðý da olmuþtu.

Ýçim, yanmýþtý ki; hala yangýn alevdir o an baðrýmda.. Baðýra baðýra aðlamak istemiþtimdi. “Ah-hh Zeliha Teyzem, ah-hh anacýðým!.. Onlar seni düþünmüyorlar ama hala sen onlarý düþünüyorsun. Ayaklarýný üþütmesinler, sýrtlarýna bir þey giysinler, temizlensinler” diye, içimden haykýrmýþtýmdý da isyanlarýmý…

Daha isyanýmý göðsümden dilime yansýtamadan, iç sesimi duymuþ gibi:

- “Ýþleri var a kýzým, gelemiyorlar. Analarý babalarý çalýþýyor, torunlar da okula gidiyorlar”

“Ah-h!.. 'Kan tükürüp, þerbet içtim' demek, böyle mi oluyor yoksa" geçmiþti aklýmdan.

“Hayýr, hayýr.. Binlerce kez hayýr! Bunlar bahane deðil. Bunlar; yanýna gelememelerinin sebebi deðil, olmamalý. Kandýrma kendini. Daha ne kadar kandýracaksýn?”

Fakat; insaný hayata baðlayan umut deðil midir ki; kýrayým umudunu!?.

Adresi almýþ, gitmiþtim teslimata.. Verilen adresteki kapý numarasý tamam, isim farklýydý. Çalýp zili, sormuþtum ismi:

- “Falanca feþmekanýn evi mi, efendim”
- “Hayýr”
- “Yanlýþ mý geldim acaba”
- “Onlar taþýnalý yýllar oluyor. Biz satýn aldýk, onlardan”
...
- “Bir þey mi vardý”
- “Nerede olduklarýný biliyor musunuz peki”
- “Göçtüler burdan temelli.. ‘Kimi Ýstanbul, kimi Ýzmir’ diyor, bilmiyorum nerdeler”

Ayrýlmýþtým, elimdeki bir yýðýn çantayla, Zeliha Teyzenin verdiði adresten.. Þu an; bile aðlýyorum.


Böyle mi olmalý? Bu mudur? Huzur Evi’nde huzurlu mu sanýlýyorlar, Onlar?

Eþantiyon radyomdan yine ses var, peþpeþe:

- “Ne gele-een ne sora-aan var”
- “Hastayým, ya-aaþý-ýýyoru-uum”




Aðustos Böceði gibi yaþamayalým. Ömür vefa ederse, bizler de yaþlanacaðýz. Karýnca kararýnca, elimizden geleni yapalým. Var mýsýnýz Onlarla el ele olmaya?



Sevgi ve saygýlarýmýzla…


Gülizar Özlem SARAÇOÐLU