Sevmezdim. Yalan söylemeyeceðim. Þeffaf, kýrýþ kýrýþ derisi ve yeþil gözleriyle, çocukluk ya da ilk gençliðimde bana hissettirdiði iyi hiç bir þey yoktu. En keskini de yemeklerde gelen o kaygan duygu – dayanamazdým yanýnda durmaya bile. Sebebi yok. Belki yüzü, belki hareketleri, belki titrek elleri, belki durmadan öksürmesi. Birilerine hararetle bir þeyler anlatmasý, ekmeðini bölüp çayýný höpürdetmesi…

Babaannemdi.

Ona benziyormuþum ben. Onun endamýymýþ bendeki. Doðduðumda da inatla onun adýný koymuþlar. Bilmem :- en sevdiði torunu olduðumu düþünmedim hiç ama sevdiðinden kendini – belki dolayýsýyla da beni.

Sanmam ki rahat edebilirdi yanýnda bir kimse. Serinceydi gözleri – soðuk deðilse. Ýzlerdim onu çokça – yakýnýnda olmak yerine – uzaktan. Duruþu kudretli, iyice katýlaþmýþsa da ince boynu dimdikti. Yaþýna göre pek diriydi beyni ve ruhuna göre pek bitkin bacaklarý. Uzundu çok saçlarý, uçlarý kýpkýrmýzý, dipleri bembeyaz. Babaannemi babaannem yapan upuzun gür saçlarý. Ne güzel kýna tutardý – ama sadece sürmeyi becerebildiði alt yarýsý. Her banyodan sonra sýmsýký örüp bir hafta açmadýðý örgüleri kurtuluverirdi tülbendinden arada bir. Hep misafirler geldiðinde ama, hep birilerinin yanýnda. Tülbendin altýndan sýrtýna akýp, incele incele belinde bitiverirlerdi. Misafir teyzelerin ilk kez görmüþlükleri olmazdý pek tabi – ama yinelerlerdi : ah ne güzel saçlarýn var Selvinaz haným.

Banyoya girmiþ bir gün. Televizyonun karþýsýndaydým bana seslendiðini duyduðumda. Efendim deyip týklatana kadar banyo kapýsýný, çok aðýrdan aldým tabi. Bir süre gelmedi sesi. Babaanne dedim kapýya kulaðýmý dayayýp. “Gelsene kýzým” dedi usul, peltek. Meraklandým da biraz – hiç adedi deðildi ki banyoya birisini çaðýrmak. Ýtekledim yavaþça kapýyý.

Saçlarýný gördüm topak topak yerde. Ayaklarýnýn yanýnda, üzerinde, altýnda. Upuzun tutamlar – kýrmýzý olanlar ekseriya – kendi kendine kesebildikleri.

Çýkarýp üstünde ne varsa dikilmiþ öyle aynanýn karþýsýna. Nasýl ufalmýþsýn sen babaanne. Bir gözlükleri kalmýþ gözünde. Bir deðiþik güzelsin ama. Ýki eliyle lavaboya tutunmuþ, yine de zor duruyor, yine de zor – ama bu baþka.

“Elim yetiþmedi hepsine” dedi.

Severdi konuþmayý babaannem – esirgemeden sözünü. Ama nasýl ketum þimdi. Gözüne bakýnca; daha da. Gözlüklerinin arkasýndan – bakmýyormuþ bana… Ýlle de elindeki jilete. Lavabonun içinde de saçlar :- kýrmýzý olanlar, ama beyazlar da. Jilet vurmuþ kafasýna. Kolu yetiþmeyince baþýnýn her yerine, bariz – yýðýlýp lavoboya - aðlamýþ hýrsýndan. Sonra ne olmuþ, içi mi tükenmiþ, yetsin mi demiþ artýk da bana seslenmiþ.

Uzattý jileti – aðýrlýðýný öbür koluna bindirerek. Korktum elinin titreyiþinden: “Bununla olmaz babaanne, makas getireyim, bekle.” deyip koþtum içeri. Oturma odasýndaki geçkin çekmeceden bulacaðým makasý götürmem için tekrar seslenmesi gerekti, çünkü ben açtýðým çekmecenin içine düþüp oradaki en kuytuya büzüþtüm. “Selvinaz” dedi. Olmadý anca ikinci sesleniþinde irkilip makasla birlikte sokulduðumuz yerden çýktýk. Arkasýnda bitiverince, “Annen gelmedi deðil mi hala?” dedi, “Yok” dedim.

Islattým güzelce saçlarýný, tiksinmedim – orada burada parça parça kalan saçlarýný. Makas aðýr zaten ama, büyüdü de büyüdü elimde. Yüzümü görmesin diye de baþýmý eðdim omuzlarýnýn arkasýna, omuzlarýmýn arasýna. Ýki elimle sýkýca kavradým, yine de sivri ucu aþaðý sarktý. Tenine deðdirerek makasýn bir bacaðýný, yürütüp boynunda dolandým. Ensesinin birazýný ve kulaklarýnýn üstünü yol yol geliþi güzel kazýmýþ. Eðrildi benim yüzüm. Dudaklarým aþaðý, burnum yukarý gitti. Gözlerim kýsýlýp kaþlarým büzüldü, alnýmýn ortasý kýrýþtý. Taradým iyice saçý, tarak izlerinden yine göründü ense çýplaðý. Üstlerini biraz uzun tutup örtmeye çalýþtým, arada elimle karýþtýrdým, yine de olmadý. Elinde bekleyen jileti alýp, köpürtmeden gezdirdim ensesinde. Kaþýnmasýn diye çýktýðý yöne sürdüm, aþaðý aþaðý. Kýsacýk – oðlan çocuðu gibi. Ne güzelmiþ meðer kafasý, ne muntazam. Bembeyaz kalýverdi ortalýkta – saçlarý ve baþý ve yüzü.

“Git sen.” dedi bitince, “Ben toplarým.”
“Yardým edeyim” dedim yine, “Yok, git” dedi.

Jileti sabunluða koyup elimi duruladým. Sular soldan aktý, döne döne saða geçti. Yolundaki tüm saçlar suyun içine battý. Kýrmýzý kýrmýzý aktý su, gitti. Tam çýkýyorken kapýdan, “Tansiyondan” dedi. “Tansiyon vurunca enseme, bunalýyorum çok, baþýma aðrý giriyor sonra, çýkmýyor”. Dirileþmiþti sesi, ama içi boþalmýþ. “Dayanamýyordum þu saçýn aðýrlýðýna o zaman, üzerime çöker, boynumu eðerdi. Kurtuldum ya sonunda, ferahladým.”

Anladým o an, babaannem bana dünya kadar büyük bir sýr veriyor. Yüzüme bakmadan, önemsizmiþ gibi. Nasýl da gururlu yapýyor ama - kimseye söyleme bile demeden. Tülbendini sýmsýký örttü o gün banyodan çýkýnca, vefatýna kadar da ne kaydý baþýndan arada bir, ne de uyurken sýyrýldý.

Onu sevdiðim olmadý hiç benim. Ama öyle bir acýdým ki o gün - ve sonra - sevdim sandým.