Sen giderken ben hep çocuk kaldým
Parmaklarým yoktu, saçlarýnda arardým.
Mavi camlar parçalandý kalbimde,
Bilsen ne çok aðladým.
Sen giderken ben hep çocuk kaldým.

Nedendir aðlamak yakýþmaz erkek adama,
Sonbaharda ayrýlýk þairliðimi çürütür.
Sendelik kurt gibi kemirir, yokluðuna sarýlýrým,
Kimsecikler anlamaz dilimden, sesin beni büyütür
Sen giderken ben hep çocuk kalýrým.

Aðardý saç sakal, kocadý belki yüzüm
Tut ki derin çizgilerle örülüyüm,
Vazgeçmek midir alýþkanlýðým,
Yoksa acý bir ninni mi söylüyorum?
Hayýr!...
Gerçeðinde ta ötesinde,
Sen giderken ben hep çocuk kalýyorum.

(meðer ne imiþsin sen felek, daha çocukken yaþlanmýþýz senin avuçlarýnda... þ.arap.)