SUSMA(MA)K
Ben seni sözün bittiði yerde, noktanýn netliðinde sevdim. Sözsüz notalarýn huzurunda yasladým baþýmý aþkýna. Konuþmadan, usul usul, sakince sevdim seni... Suskunluðun masumiyetini yükledim yalansýzlýðýn aynadaki yüzüne.
Konuþmak illede bir gereksinim ise iletiþim için, sonuna kadar reddediyorum bu gerçeði! Virgüllerden, ünlemlerden, týrnak iþaretlerinden arýnmýþ bir bakýþ nokta kadar net ve keskindir tüm cümlelerin yanýnda.
Virgül aralarýna sýkýþtýrýlmýþ yalanlar, ünlemlere gizlenmiþ tehdit oluþturan sancýlý aþklar, dilde baþlayýp dilde biten vitrin sevdalarý... Masum olan tek bir sözcük kaldý mý sahiden? Hangi sözcük daha masum olabilir ki suskunluðun yanýnda.
Söz bitse, nokta konsa ve sözün bittiði, noktanýn konulduðu yerde masum ve gerçeðin ta kendisi olan bakýþlar þahitliðinde aþkým aþkýna gelin olsa... Masumiyetini taksan boynuma ve açsan masumiyetimin duvaðýný. Sonra hiç konuþmasak ve biz seninle hep susarak anlaþsak... Yalana, kalp kýrmaya, kötü söz söylemeye meyilli dilimizi unutup yeni bir dil bulska ikimize ait küçük dünyada. Biz seninle hep susarak anlaþsak...