http://firatayhan.com/

Fakülteye ilk kayýt olduðumuz gün gördüm onu. Ýlk gördüðüm anda yýllardýr beklediðim birini bulmuþ duygusuna kapýldým. Parýltýlý gözlerle ve kendine özgü pozitif duygular saçan gülüþüyle, farklý biri olduðunu hemen hissettirmiþti. Kayýt sýrasýnda kýsa kýsa diyaloðumuz oldu. Birbirimize bildiklerimizi aktararak, ilk acemi öðrenci duygusunu beraberce üstesinden gelmeye çalýþmýþtýk. Yanýnda babasý vardý ve o heyecanýný onunla konuþarak unutmaya çalýþýyordu. Bakýþlarýndaki içtenlik ve sýcaklýk insanýn içini ýsýtýyordu. Orada tanýþmýþ olduk ve onu tekrar görebilme umuduyla, üniversitenin açýlmasýný sabýrsýzlýkla bekledim.

Derslerin baþladýðý ilk gün heyecanla onu aradým, her yerde onu bulmaya çalýþtým. Sonraki gün ve daha sonraki günlerde onu görebilmenin umudu vardý hep içimde. Ýlk hafta geçmiþti ama onu bulamýyordum. Umudumu kesmiþken ikinci hafta aniden o geldi. Onu gördüðüm anda anlamsýz geçeceðini düþündüðüm fakulte sendromundan kurtulmuþ, onun
varlýðýnýn içime umut aþýladýðýný hissetmiþtim. Kendimi hatýrlatmak için yanýna giderek konuþtuðumda, içimdeki duygu çýrpýnýþlarýnýn artmakta olduðunu ve o çýrpýnýþlarýn sevgi olup, saðanak saðanak yaðacaðýný anlamýþtým.

Günler geçtikçe paylaþýmlarýmýz artmaya, birbirimizi tanýmaya baþladýk. Aramýzdaki sevgi aylar geçtikçe daha da arttý. Artýk o demek ben, ben demek o idi. Sevgi, mutluluk, hüzün, özlem gibi duygulara dair ne varsa hepsini, yaþadýðýmýz anlarýn içinde olaðanca hissediyorduk..Dört yýl boyunca her aný paylaþmak, ona olan sevgimi daha da arttýrmýþtý. Bana 'Bir insanýn baþýna gelebilecek en büyük mutluluk sensin' derken, hayatýmýzýn sonuna kadar ayrýlmayacaðýmýzý defalarca söylemiþti.

Ve okul bitti. O'nun bir süreliðine Hollanda'ya ablasýnýn yanýna gitmesi gerekiyordu. Bana hep 'Gitmeme kýzýyor musun?' derdi. 'Gitmen gerekiyorsa git' dediðimde, anlayýþýmdan dolayý bana minnettar kaldýðýný söylemiþti. Aslýnda içimden ona 'Asla gitme, sen gidersen içimden her þeyi götürürsün' demek geliyordu. Fakat gitmek için o kadar istekli, o kadar heyecanlýydý ki. Söyleyemedim iþte, ona 'Gitme' diyemedim.

O gittiðinde onsuz geçen üç ayýn her günü, onu yaþayarak geçirdim. Günler geçtikçe, içimde tanýmýný yapamadýðým endiþe birikiyordu. Zaman ilerledikçe endiþelerim çýð oluyor, gecelerime kor olup yaðýyordu. Evlerine telefon ediyor, onun sesini duymak için dualar ediyordum. Her telefon açýþýmda onun ipeksi sesini duymak istiyordum. Hadi artýk aç þu telefonu ve bana 'Merhaba, geldim iþte artýk' diyerek, özlediðim o gülüþünü duyur diyordum. Ama olmuyordu, onu sesini duyamýyordum. Onun artýk gelmiþ olmasý gerekiyordu fakat günlerce ulaþamýyordum ona. Her geçen gün içimde biriken kargaþa, endiþe dayanýlmasý güç korkularla beynime saldýrýrlarken, elim kolum baðlý bir þey yapamamýn verdiði çaresizlik, beni yaþadýðým hayattan alýp götürüyordu.
Her gün arýyordum evini, bir gün biri çýktý telefona ve bana onun hiç gelmeyeceðini söyledi. Daha fazla bir þey soramadan kapattým telefonu. Elim, ayaðým, yüreðim titremiþti, ne sorabilirdim ki?
Günlerce rüyamda onu görüyordum, her gece uyanýyor, sabaha kadar uyuyamýyordum. Onun gelmeyiþini kabullenemiyordum. Böyle mi bitecekti her þey? Bu kadar basitmiydi? Elveda bile edilmeden bitecek bir aþk mýydý?
Dayanamadým artýk, bir gün otobüse binip, evlerinin bulunduðu þehire gittim. Daha önceden bildiðim için buldum evlerini. Annesi açtý kapýyý, beni görünce hýçkýra hýçkýra aðladý. 'Neler oluyor? Dediðimde, 'Hollanda'da trafik kazasýnda kaybettik' dedi.

Ýçimden her þeyi alýp götürmüþtü. Bir daha hiç getirmeyeceksine.
Yýllarca kendi kendime sordum hep: Gitme demek yeterli mi?

Fýrat AYHAN