HAYATA DARBE
Birþeye baþlamak; bir resme, bir kitaba ya da bir yalnýzlýða.. Bir ödeve, bir hikayeye, bir sessizliðe, bir güne ve geleceðe ya da sadece bir geceye baþlamak.. Bir sen olma, bir þen olma haline baþlamak.. Çok deðil, az bir zaman oldu sayýlýr hayat baþlayalý bir çoðumuz için.. Hatta vücut yaþýnýn son demlerinde olanlar için bile, bir sonraki yeni hayat her an yeniden baþlamak üzere..

Doðduk. Dakika bir gol bir, susturmaya çalýþtýlar: “ sus ve uslu bir çocuk ol! bak o zaman daha çok sevecekler seni.. ” . çocuk dinler ve susturur kendini. Sessizce.. Dakika iki, gol sayýsý henüz acýtmadý, sakinleþtirmeye çalýþtýlar: “ aðlama sakýn güçsüzler aðlar, sen hep gülecek ve mutlu olacaksýn! “. Çocuk dinler ve susturur kendini. Sakince.. Dakika üç, bu gol sayýlarýný saymak artýk çok güç: “ herkesle iyi geçin, ödevlerini yap ki baþarýlý olup ülkene yararlý bir avukat ol, hekim ol, mühendis ol, þirket çalýþaný masa baþý insaný ol! Ne olursan olma, yeter ki önemli bir iþ adami, iþ kadýný ol! “. Çocuk durur, dinler, yapar ama içinden geçen sesler bedenini ele geçirmek üzeredir ve bu gürültülü rahatsýz edici bir þeklinde dýþarýya doðru püskürmeye hazýrdýr.. Sertçe.. Dakika dört, beþ, sekiz.. Bum! Çok þey ümid edildi, çok þey vaadedildi hayatlarýmýza dair.. En çokta istendi.. Çok þey istendi geleceklerimizden biz henüz onlarý görmekte güçlük çekerken.. Çok suskunluk yalnýzlýktan, gizemli kalmaktan ve dýþlanmýþlýktan baþka birþey getirmedi.. Ezilme, hor görülme, uzaða itilme ve akabinde gelen öfke, nefret ve siyah isyanlar.. Evet, güzel yanlarý da çoktu belki.. Yalnýzlýktan çok monolog doðru satýrlara, çok kelime doðdu karanlýðýn içine nüfus eden bedenlere, kendine doðru konuþacaðý.. Dýþarýsýnýn gözü korktu bu durumdan ve kaçtý temas etmekten, içerideki göz çok þeyi görebilirken.. Çok þeyler üretti yalnýz beyinler kendine ve geçmiþliklere doðru.. Hayata dair bir çok gerçeði herkezden önce farketti, yakaladý, yakalandý, yaralandý, üretti ve kýstýrýldý belki de köþeye bu yüzden.. Ama kimse daha çok sevilmedi belki de bu yüzden.. Ya da belki de sevildi bazýlarý, azýnlýkta bunlar o yüzden bilmiyorum.. Bir gerçek ki sadece, bu ruhlar hep kanla beslendi, acýyla beslendi her yeni güne. Ve susmak bazýlarýmýzdan çok þey alýp götürdü.. Oysa kimse bu þekilde uslu kalmadý.. Kimse bu þekilde masum kalmadý, kalamadý..

Aðlayamamak hep sýnýrlar koydu duygularýmýza, hep ket vurdu farklý gibi duran ama aslýnda doðal olan isteklerimize. Saklamak zorunda býrakýldýk bir çok þeyi.. En çokta düþündüklerimizi, mutsuzluklarýmýzý, ifade etmeye korktuklarýmýzý.. Oysa nasýlda normaldi herþey insanoðlu dedikleri þeyde. Nasýlda güzeldi o içgüdüler nefes almaya fýrsatlarý olunca.. Baþkalarý için doðru olan þeyler bizim için de doðru olmak zorunda býrakýlmasa, daha güzel olmaz mýydý oysa hayat dediðimiz bir kerelik bilinçüstü doðrultusu? Mutluluðun sadece dýþarýya karþý oynanmasý gereken bir oyun olmadýðýný anlatsalardý oysa bize, daha güzel olmaz mýydý o zaman herkes kendi doðrularýyla? Suçlu tek bir kiþi deðil elbet; birçok geçmiþ, bir çok öðretilmiþ çaresizlik, zorunluluk var bütün bunlarý tetikleyen.. Büyüklerimizin “ne kadar mutsuz olsan da derinlerinde, bunu kabullenme ve dýþarýya karþý hep mutlu gibi görün” felsefesi itekledi birçoklarýný çok daha büyük bir mutsuzluk olan bu yanýlgýnýn doðurduðu hayatlara.. Daha acýsý, kimliksiz kaldý bir çoðu bu gel gitler arasýnda. Kendi gibi olamadý çoðu zaman.. Kendi gibi yaþayamadý, gülemedi, yürüyemedi belki.. Sýrf kabul görmek için herkez gibi giyindi, herkezin gittiði yerlere gitti, aslýnda çok hoþuna gitmese de herkez gibi davrandý belki.. “olsun” diyerek hayata, sýkýþtýðý bir çok parantez imi verdi..

Ýsyan bayraðý çekilmeli oysa arada hayata! Nasýl baðýmsýzlýðýný ifade ediyorsa bir ülke bayraðýný özgürce dalgalandýrýnca kendi sularýnda, öyle þahlandýrýlmalý bir bireye ait yaþam düþüncesi kendi sýnýrsýzlýðýnda!
” Ben buyum, ben böyle anlamlýyým ve mutluyum! Karýþmasýn bana kimsenin bulanýk suyu! ”
Hep birileriyle iyi geçinilmesi gerektiði öðretildi bize. “ Karþý çýkarsan yok olursun! “. Hep birileriyle uzlaþýlmasý, uzlaþýlamýyorsa bile öyle görünülmesi gerektiði, uzak düþüncelerin bile gerektiðinde onaylanmasý gerektiði öðretildiði bize Çok küçük yaþta. istemsiz ve bilinçsizce.. Dayatýldý mecburiyet olarak adlandýrýlan yaptýrým fikirler. El bebek gül bebek büyüttüðümüz onca kendi doðrularýmýzýn, onca kendi çýkýþ kapýlarýmýzýn, gün geldi içine ettiler bir anda! Biz bu günleri görmek için büyümedik.. Bu günlere þahit tutulmak için yaþatýlmadýk onca bireysel sýkýntýnýn, ona kimlik bunalýmýnýn içinde. Kimse sormadý aslýnda gerçekten bize, ileride neler yapmak istiyorsun diye. Hiç bir kimse masa baþýnda saatleri sayarak uyuþmak, sevmediði iþleri yaparak mutsuz olmak, günün sonunda stresten kavrularak eve dönüp televizyon baþýnda uyuklamak ve ertesi gün yeniden saat 8’de iþ baþý yaparak insanlýðýný unutmak istemedi.. Hiç bir kimse tatilleri “hayatta kalabilmek için camý kýrýnýz” seçeneði olarak görmek istemez oysa.. Kimse hayatýnýn bir sonraki kýyýsýnda nerede yüzeceðini kestirememek, hangi sularda boðuþurken can alacaðýný bilememek istemez.. “ mutsuz olsan da sus! yeter ki toplum tarafýndan onaylanan bir iþin ve aile hayatýn olsun, gerisi çok ta önemli deðil ” diyerek tohumlanan bir yaþamda; tekdüze ve niteliksiz, zevksiz hayatlara bilerek itildik. Bilerek yerleþtirildik tektip hayatlara ve ardýndan sürüklenen inkarý ve intiharý bol gelen konuþmalara.. Yapay zaman geçiþtirmelerle sürüklenerek, içimizi boþaltmaya çalýþtýklarýna tanýk olarak, nasýl da kayýp gitmemize izin verildi zamanda.. Nasýlda tetiklendi bir sonraki güne adýmlar, ama aslýnda gizliden gizliye içimizde beslediðimiz intikam olgusuyla..

Oysa.. ertesi gün yeni bir hayata baþlama düþüncesi artýk kliþe bir sendrom olmaktan çýkmalý bu bünyelerde. Ertesi günler tazelenilecek yeni yaþam alanlarý, þükredilecek oksijenler, gülümsetecek diðer kiþiler, ve geliþecek, büyümesine olanak verilecek ruhlar olmalý. Ruhlar büyümeli, büyümeli ki bir sonraki yaþam alanlarýna daha kolay zýplayabilsinler. Bir de aðlasa herkez salya sümük keþke aðlasa ve kussa o anlara dair ne var ne yoksa.. Kanadýkça yaralarý, kanadýkça gözleri zehrin aktýðýný bilseler.. Kanatlansa böylece bedenler, özgürleþse ve yeni bir güne gülümseyerek baþlasa.. Ortaokulda o en gýcýk olduklarýmýzýn bizimle dalga geçtikleri “dört göz” sýfatý, gerçek olsa þimdi keþke ve herkez açýp gözünü dört göz olsa birden. Görse hayatýn o ancak birkaç kez kapýyý çalan yüzünü. Hayatýn istendikçe birçok kez gülümseten yüzünü. Ama sadece istedikçe.. Sadece kendine inandýkça..
Ýstedikten sonra yapýlamayacak hiçbir þey yok.
O halde hatýrlayalým!
Çünkü hayat gerçek anlamda sadece bir kez hatýrlanýyor..