Ýnsanlar … Ýnsanlar … Birbirinin çok benzeri fakat birbirinden çok baþka insanlar.
Bir kýsmýna tanýdýk, tanýdýklarýn bir kýsmýna arkadaþ ve arkadaþlarýn da bir kýsmýna dost dediðimiz insanlar.

Ýnsan ayýrmak yanlýþ diye söylenir ya bana da bu tuhaf gelir aslýnda. Her geçen gün ömrümüzden bakiye azaltýrken bizi bizimle paylaþan dostlar deðil mi insanlarýn en kýymetlileri? Herkes ayný olacaksa benim için; nerede kaldý dosta verdiðim kýymetin ifadesi? Eðer seçici olmayacaksam daha çok yaralanýp üzüleceðimi bile bile nasýl sorgusuzca basarým baðrýma bildiðim herkesi?

Ýnsanlar var her gün gördüðüm, saygým ve sevgim karþýlýk bekler. Selam verdiðimde alýnýrsa bir kez daha selam vermeye yüzüm olur ki onlarýn adlarý tanýdýk olur.

Ýnsanlar var sýk sýk görüþtüðüm, planlayarak ve isteyerek. Hayatýn telaþýnda küçük molalar verip birbirimizin hayatýna minik dokunuþlar yaptýðýmýz ki onlar arkadaþlarým olurlar.

Ýnsanlar var adýna dost dediklerim… Tek cümleye sýðdýrýp kýsýrlaþtýramayacaðým. 4 Harfe bir ömür bindirdiklerim onlar benim.

Hasreti aklýma düþtüðünde burnumun direðini sýzlatan, benimle aðlayýp benimle gülen. Caným yandý dediðimde caný yanan. Ve benim de sevinçlerine güldüðüm, dertlerine aðladýðým, acýlarýyla canýmý yakan insanlar; yani dostlar onlar.

Beni sadece týrtýl bedenim içerisinde gören buna raðmen ruhumun esas sahip olduðu kelebek renklerine bulanmak için içimden çýkacak olan güzeller güzeli kelebeði bekleyerek vakit kaybetmeyenler. Hep yanýmda olup kozamýn içerisinde iyi miyim acaba diye endiþelenip kafasýný kozamýn derinine uzatýp uzatýp hayatýma dahil olanlar. Buna izni olan ve benim de dibinde oturmamdan sýkýntýsý olmayýp bilakis bundan zevk duyanlar. Dostlar yani… Dostlarým; beni ben gibi seven ve kendilerinde de beni bulduðum yürekler onlar.

Dostum dediði zaman insanýn içini ýsýtmalý aðzýndan çýkan isim, ruhunu sarýp sarmalý. Güven duymalý ve güven vermeli. Yolda yürürken yanýnda yürüsün diye yolun bozuk taþlý tarafýndan yürütmemeli insan kýymet verdiðini. Düzgün taraftan kendi önüne katýp gerekirse ayak izlerine basa basa yürütmeli hayat boyu. Neden ardýnda kalan ben oluyorum üzüntüsü duymadan gerekirse bir gölge gibi, gerekirse tek bir bedenmiþ gibi bitirmeli yýllarý dostun adýmlarýnda.

Dost dediðin elini uzattýðýnda neden diye sormadan tutabilmeli seni, parmaklarýný kenetleyerek hiç býrakmamacasýna. Ve acýsýnda seslenebilmeli senin adýný her tonda, her sýkýntýda. Bilmeli gideceksin yaný baþýna ve sen bilmelisin koþacak hemen imdadýna. Dost dediðin güvence demek olmalý, onu nerede bulduðun deðil hangi ortak noktada buluþtuðun önemli olup hiç þüphesiz hiç yersiz gelivermeli adý aklýna.

Nedensiz ve zamansýz özlemeli bir yudum kahveye eþlik edip belki sessizliði paylaþmayý, ayný odayý solumayý. Gökyüzünü ayný anda görüp güneþi birlikte uyandýrmayý….
Dost dediðin yanýnda çýplak kaldýðýnda tedirgin etmemeli seni. Duygunu açtýðýnda, fikrini ortaya yatýrdýðýnda çirkin bulmamalý içindekini. Senden farklý olabilmeli ama senin gibi görebilmeli, senden uzak olabilmeli ama seni hep hissetmeli.

Biraz Aþýk gibi olmalý belki de dost; hep yanýnda, hep yaný baþýnda. Ama aþýk deðil dost kalabilmeli sana; aþk kadar kýsa ömürlü olmamalý çünkü dostun ömrü insan hayatýnda. Olur ya an gelir hayatýndaki herkes hatta belki ailen bile çekip gitse senden; dostun durmalý hep yanýnda, “git” dediðinde bile ýsrarla kalmalý, “gel” dediðinde ise ilk koþan olmalý,
sarmalý yaralarýný sabýrla ve sarmalamalý seni kucaðýnda.

Uzun soluklu ve derin izleri olan, yargýlarken bile seni gene senin iyiliðin için üzecek ve kýymetini bilecek insanlara denmeli dost diye ve ayrýlmalý kalabalýðýn içerisinden bir kenara, her an her saniye tutulmalý gönlün en ferah yerinde.

Dost kalýcý olmalý týpký kalbine yaptýrdýðýn bir dövme gibi; gelip geçmemeli ömründen. Silinip atýlmamalý bir kenara artýk gerek yok diye. Dost laf olsun diye edinilmemeli, verildiyse bu paye bir kere o artýk ahretlik sevilmeli…

Ve unutmamalý ki dostluk denilen bað demirdendir çünkü paslanmasýna izin verilmediði sürece parlar kabul edildikleri gönüllerin en orta yerinde. Ýþte bu yüzden dostluk gönüldendir, gönülden gönüledir.

Simten Ataç Konuk / Eylül 2008